အမွတ္တရ

20 ရက္ေန႕ကအျဖစ္အပ်က္ကေလးတစ္ခုပါ။
ေလကတအားတိုက္လို႕ ေန႕လႊတ္အရုပ္မီးပံုးပ်ံသမားေတြ ရြာပတ္ရတာေပါ့။
တာလပတ္ျပားေတြကို ၀ါးလံုးထည့္ ထားတဲ႕ ေလကာအရြက္ေတြက ဆြဲေထာင္လိုက္ရင္ လူကျပိဳလဲမတတ္ပါပဲ။
အဲ႕လိုအေျခအေနၾကားမွာဘဲရုပ္တစ္လံုးကို မိႈင္းခံပါေလေရာ။ဟုိယိမ္းဒီယိုင္ပါပဲ။
အဲ႕ဒီမွာမီးေဆာ္ထိုးတဲ႕ မီးဆရာတစ္ေယာက္ကမိႈင္းထိုးေနရင္းေျပာတယ္။
“ ရတယ္၊ေလကို ေပးတိုက္လိုက္။ မီးပံုးပ်ံကို ၀ိုင္းဆြဲထားမေနနဲ႕” ဆိုၿပီး သူတစ္ေယာက္တည္း လိုက္ၿပီးမီးေဆာ္လိုက္ထိုးတယ္။
ေလကတိုက္ေနေတာ့ မတက္ေသးတဲ႕ မီးပံုးပ်ံေနာက္လိုက္ ၿပီးထိုးရတာေပါ့။
အဲ႕လို လိုက္ထိုးၿပီးေနာက္ ေလေတြတိုက္ေနတဲ႕ ၾကားမွာ ဘဲရုပ္ေအာင္ျမင္စြာတက္သြားပါတယ္။
အေပၚမွာလည္း မီးမေလာင္ပါဘူး။
တက္သြားၿပီးမွ မီးဆရာက တစ္ခ်က္ေမာ့ၾကည့္လိုက္ၿပီး ေျဖာင္းခနဲ မီးေဆာ္တုတ္ကို ပစ္ခ်လိုက္တယ္။
မီးပုံးပ်ံကို အကုန္အက်ခံလုပ္ေပးတဲ႕ (စေပၚဆာ) သူ႕လူကို လက္ဆြဲႏႈတ္ဆက္ဖို႕ လက္ကမ္းေပးလိုက္ၿပီး
စကားတစ္ခြန္းေျပာလိုက္တယ္။
“ ယံုတယ္ေနာ္ ” တဲ႕။
ကၽြန္ေတာ္ေၾကြသြားတယ္။ သူ႕ရဲ႕ လုပ္ႏိုင္တဲ႕ စိတ္ဓါတ္နဲ႕ ကၽြမ္းက်င္မႈကို။
သူ႕နံမည္က သငယ္ တဲ႕။
အဲ႕ဒီေန႕ကေတာ့ သူဟာ ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ သူရဲေကာင္းျဖစ္ခဲ႕တယ္။