တခ်ိန္က လူေတြအားလံုး
ႏွစ္သက္ခံုမင္ခဲ့တဲ့.. မင္း..
အခုေတာ့..
အခုေတာ့......
ဘယ္တစ္ေယာက္မွလဲ
အေရးတယူ မလုပ္ၾက..
စိတ္ထဲမွာလဲ မထားၾက..
တခ်ိဳ႕ဆိုရင္
မင္းနဲ႔ တြဲဆက္ထားတဲ့
ႀကိဳးကြင္းေတြကိုေတာင္
ဖ်က္ေတာက္ပစ္ခဲ့ၾကတယ္..
အဲ့ဒီလိုနဲ႔ တျဖည့္ျဖည္း
မင္းရဲ့ ရိုက္ခတ္မႈေတြ
ေႏွးေကြးလာတာ ငါေတြ႔ေနရတယ္..
ႏွစ္တစ္ႏွစ္ ကုန္သြားလို႔
စြန္႔ပစ္ခံလိုက္ရတဲ့ Diary တစ္ခုလိုမ်ိဳး..
ဘယ္သူမွ မင္းကို အလိုမရွိၾကေတာ့ဘူးလား..
ႏွစ္သစ္တစ္ခုအတြက္
မင္းရဲ့ ပင့္သက္ရွည္ေတြကို..
ဂရုျပဳမဲ့သူေတြ..
ဘယ္မ်ားေရာက္ကုန္ၾကၿပီလဲ..
ရႊန္းလဲ့တဲ့ စာမ်က္ႏွာသစ္ေတြနဲ႔..
ေတာက္ပ သစ္လြင္ေနဖို႔..
မင္းကို ဖန္တီးေပးမဲ့သူေတြ..
တစ္ေယာက္တစ္ေလမွ မရွိၾကေတာ့..ဘူးလား..
ေန႔တစ္ေန႔ရဲ့..
အခိုက္အတန္႔ အခ်ိန္ေလးတစ္ခုစာေတာင္..
မင္းအတြက္.. ျဖဳန္းတီးေပးဖို႔..
တန္ဖိုးရွိမေနေတာ့ဘူးလား..
ဒီလိုနဲ႔ပဲ
မင္းလဲ..
ေျခာက္ကပ္..
တိတ္ဆိတ္..
ရပ္တန္႔လို႔..
တစ္..
စ..
နဲ႔..
တစ္..
စ..
လူ..
ေတြ..
မင္း..
ကို..
ေမ့..
ေပ်ာက္..
သြား..
ၾက..
ေတာ့..
မယ္..
ထင္..
ပါ..
တယ္..
Wednesday, January 16, 2008
ခ်ယ္ရီစာမ်က္ႏွာ
Subscribe to:
Post Comments (Atom)
3 comments:
thanks!
i think this post is the first post for 2008..
ေတာင္ႀကီးခ်ယ္ရီေရ ကၽြန္ေတာ္လည္း ဒီကဗ်ာေလးကိုဖတ္မိမွ ကၽြန္ေတာ္တို႕ ေမ့ေလ်ာ့ေနခဲ့တာေလးကုိ သတိျပဳမိတယ္ ..အရမ္းခံစားရပါတယ္ဗ်ာ...လာျဖစ္ေပမယ့္ ကုိယ္တိုင္အားထုတ္ဖို႕ကုိ မႀကိဳးစားမိခဲ့ဘူးေလ...အတိတ္ကအေႀကာင္း အရာေတြက ကုန္ေနျပီလို႕ပဲ ေျပာရမလားပဲဗ်ာ..ေရးခ်င္တာကေတာ့ အရမ္းပါပဲ..မႀကာခင္မွာ ျပန္လည္ ေပဆာလာမယ္လို႕ေမွ်ာ္လင့္ပါတယ္...ခ်ယ္ရီကုိ ခ်စ္တဲ့ သူေတြရဲ႕ ေမတၱာေတြနဲ႕ေလ
ရွင္သန္လန္းဆန္းမႈအတြက္ အျမဲေရျဖန္းေပးရမွာေပါ့
ေတာ္ေတာ္ေကာင္းတဲ့ကဗ်ာေလးပါ
Post a Comment