ေျပာရမယ္ဆိုရင္ေတာ့ ၁၉၈၅-၈၆ ခုႏွစ္ေလာက္က ဆယ္တန္းေအာင္ၿပီး တကၠသိုလ္ စတင္ တက္ေရာက္မဲ့
ကၽြန္ေတာ္တို႔အရြယ္ (အဲဒီအခ်ိန္တုန္းကေတာ့) လူမမယ္ကေလးေတြဟာ
႐ိုးသားတယ္ေျပာရမလား၊ ဒါမွမဟုတ္ လူရည္မလည္ဘူးလို႔ေျပာရမလား
အျပစ္ကင္းစင္တယ္ ေျပာရမလား၊ ဒါမွမဟုတ္ အေတြ႕အႀကံဳ ဗဟုသုတ နည္းတယ္ေျပာရမလား
ဘယ္လိုေျပာရမလဲ မသိေပမဲ့
အဲဒီအခ်ိန္ကာလတုန္းက ေဖ်ာ္ေျဖေရး ပစၥည္းေတြ (ကက္ဆက္ကိုေတာင္မွ အိမ္တိုင္း ပိုင္ဆိုင္တဲ့အေျခအေန မဟုတ္ဘူးေလ တီဗီြဆို ပိုဆိုးေပါ့)
ဒီေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔အေနနဲ႔ ပါတ္၀န္းက်င္ေလ့လာေရး၊ ျပင္ပ ကမၻာႀကီးကို ေမွ်ာ္ၾကည့္ဖို႔ အေရး
စကားလုံး ခပ္ႀကီးႀကီး သုံးရမယ္ဆိုရင္ေတာ့ ဗဟုသုတ ရွာမွီးေရးေပါ့
ဟုတ္တယ္ေလ..............
ကိုယ္မသိတဲ့ ကိစၥေတြ၊ မတတ္ေသးတဲ့ အတတ္ပညာေတြ ေလ့လာတာ
ရွာေဖြတာ၊ ဆည္းပူးတာ ဗဟုသုတ ရွာမွီးတာဘဲေပါ့
(၁၀)တန္းေအာင္ျမင္သည္အထိ အိမ္ကေန ေက်ာင္းသြား
ေက်ာင္းမွာ စာသင္၊ ၿပီးရင္အိမ္ျပန္ သံသရာ ထဲမွာ က်င္လည္ေနခဲ့ၾကရတာေပါ့ဗ်ာ
လြန္ေရာကၽြံေရာ ေက်ာင္းၿပီးလို႔ အိမ္မျပန္ခင္
ဒါမွမဟုတ္ နဲနဲ ေနာက္က်မွျပန္
သူငယ္ခ်င္းေတြ ေဘာလုံး ခ်ိန္းကန္တာေလာက္ဘဲ ရွိၾကတာကိုးဗ်
ေက်ာင္းျပင္ပ လႈပ္ရွားမႈေတြကလည္း က်ယ္က်ယ္ျပန္႔ျပန္႔ မရွိၾကေသးဘူးေလ
ေနာက္တစ္ခုက အခု ေျပာေျပာေနၾကတဲ့ ဂလိုဘယ္လိုက္ေဇးရွင္း ဆိုတာ ၾကားေတာင္မွ မၾကားဖူးေသးတာ
ဘယ္သိႏိုင္ပါ့မလဲ
ဆိုလိုတာက .......ဗ်ာ
လူမႈေရး က်ဥ္းေျမာင္းတယ္ (ဒါမွမဟုတ္) ေရွး႐ိုး အယူသည္းတယ္ဗ်
လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ဆိုတာကေတာင္ တစ္ၿမိဳ႕လုံးမွာ လက္ခ်ိဳးေရလို႔ ရသဗ်
ပိုတယ္မထင္နဲ႔ေနာ္ အဲဒီအခ်ိန္တုန္းက လူေတြ ျပန္ေမးၾကည့္
တစ္ခုေတာ့ ရွိတယ္ဗ်
ကၽြန္ေတာ္ ေပရွည္ေနတာမဟုတ္ဘူးေနာ္
ကၽြန္ေတာ္တို႔ ျဖတ္သန္းလာခဲ့ရတဲ့ တကၠသိုလ္ ေက်ာင္းသားဘ၀နဲ႔
အခုေခတ္ လူငယ္ေတြ ျဖတ္သန္းေနၾကတဲ့ဘ၀
ကြာဟခ်က္မ်ားတာကို ေျပာျပခ်င္လို႔ နိဒါန္းေလး ပ်ိဳးေနတာပါ
ထားပါဗ်ာ
လိုရင္းခ်ဳပ္ရရင္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔ (၁၀)တန္း ေအာင္လို႔ တကၠသိုလ္ ေက်ာင္းေတာ္သားႀကီး ျဖစ္လာတဲ့အခ်ိန္မွာ
State ေက်ာင္းသားေတြဘ၀၊ အျမင္၊ အသိေတြ အတိုင္းဘဲ ရွိေနေသးတာကို ေျပာျပခ်င္တာပါ
ကၽြန္ေတာ္က ရပ္ေစာက္သားဗ်
ေက်ာင္းတက္တဲ့အခါက်ေတာ့ ကိုယ့္ၿမိဳ႕က ေက်ာင္းတက္တဲ့ ကေလးေတြ အဆင္ေျပေအာင္ဆိုၿပီးေတာ့
ကၽြန္ေတာ္တို႔ ၿမိဳ႕က လူႀကီးေတြက ေတာင္ႀကီးမွာ အေဆာင္တစ္ခု ေဆာက္ထားေပးတယ္ဗ်
အလကား ေနလို႔ေတာ့ မရဘူးေပါ့
ထမင္းေကၽြးတယ္၊ အေဆာင္လခ ေပးရတယ္
ထမင္းစရိတ္ရယ္၊ အေဆာင္လခရယ္၊ ေရဖိုး၊ မီးဖိုး စုစုေပါင္း တစ္လ (၁၂၀) က်ပ္ေပးရတယ္
မယုံမရွိနဲ႔ဗ်
အဲဒီလူေတြ ခုထိ သက္ရွိ ထင္ရွား ရွိေသးတယ္၊ ေမးၾကည့္လို႔ရတယ္
ကၽြန္ေတာ္တို႔ ၿမိဳ႕က အေဆာင္က အခု (၂၁၂) တပ္ေရွ႕က ၿခံ၀င္းအက်ယ္ႀကီးနဲ႔
အခုေတာ့ ကေမၻာဇဘဏ္က အေဆာင္ဖြင့္ထားေလရဲ႕
အဲဒီမွာ အေဆာင္ေနခဲ့ၾကရတာခင္ဗ်..........................
Wednesday, January 23, 2008
အတိတ္တစ္ခ်ိန္တုန္းက ေတာင္ႀကီး တကၠသိုလ္ ေက်ာင္းသားဘ၀ (၂)
Subscribe to:
Post Comments (Atom)
2 comments:
ယံုပါတယ္ဗ်ာ။ အဲဒီတုန္းကမ်ား က်ေနာ္တို့ တေန့မုန့္ဖိုးဆို ၅ က်ပ္လားပဲရတာ။ လက္ဖက္ရည္ တခြက္မွ ၁ က်ပ္၊ ၁ က်ပ္ခြဲ၊ တိုဖူးေႏြးတို့၊ ၀က္သားခ်ဥ္တို့မွ တပြဲကို ၂ က်ပ္လား အလြန္ဆံုးေပးရတယ္။ အခုနဲ့မ်ား ကြာပဗ်ာ။
I also remember 1 kyat for a cup of tea.
Post a Comment