ျမန္မာျပည္၏ဟယ္လင္ - ၁

ဟိုးအရင္ ၁ လေလာက္က သူငယ္ခ်င္း တစ္ေယာက္ စာအုပ္ေလး တစ္အုပ္ယူလာေပးပါတယ္။ ေတာင္ၾကီး ေနာက္ခံ ဇာတ္လမ္းေလပါ။ ဒုတိယကမၻာစစ္ အတြင္း ေတာင္ၾကီးျမိဳ႕ အျဖစ္အပ်က္ေလးကို ေနာက္ခံ ထားျပီး ကိုယ္ေတြ႔ ဇာတ္လမ္းေလးပါ။ ဟယ္လင္ ဆိုတဲ့ ေလးစားဖြယ္ေကာင္းတဲ့ အမ်ိဳးသမီး တေယာက္အေၾကာင္းေပါ့။ ျမန္မာျပန္သူက ဦးျမင့္ေဆြ(ျဖဴး) ျဖစ္ပါတယ္။ နည္းနည္းဆီ ကူးယူျပီး ေဖာ္ျပေပးပါမယ္။................



၁

ဧျပီလ ၁၀ ရက္ေန႔ နံနက္ ၁၀ နာရီ ထိုးျပီး စအခ်ိန္တြင္ ေအးခ်မ္းသာယာလွပေသာ ေတာင္ေပၚစခန္းျမိဳ႔ျဖစ္သည့္ ေတာင္ၾ႕ကီးျမိဳ႔သို႔ စစ္ေဘး စစ္ဒဏ္ၾကေရာက္လာခဲ့ပါသည္။

ေလထုကို ခြဲ၍ က်လာေသာ ဗံုးသံမ်ား၊ ဗံုးေပါက္ကြဲသံမ်ား ၊ စစ္ေသနတ္ျဖင့္တရစပ္ ပစ္ခတ္သံမ်ားသည္ တိတ္ဆိတ္ျငိမ္သက္မႈကို ဖ်က္ဆီးလုိက္ပါသည္။ အထက္ျမန္မာႏိုင္ငံေတာင္ပိုင္း ရွမ္းျပည္၏ ေသးငယ္ေသာ ျမိဳ႔ေတာ္သည္ မိနစ္ပိုင္းအတြင္းမွာပင္ သားသတ္ရံု သဖြယ္ျဖစ္သြားခဲ့ပါသည္။

ဗုန္းၾကဲေလယာဥ္မ်ား ၊ တိုင္ေလယာဥ္မ်ားသည္ အသစ္တဖန္တိုက္ခိုက္ရန္အတြက္ နိမ့္နိမ့္ကေလးျပန္သန္းေနရာမွ ေကာင္းကင္သို႔ ထိုး၍ တက္သြားခိုက္ အခ်ိန္၌ ဒဏ္ရာ ရသူမ်ား ၊ ေသအံမူးမူး ရွိေနသူမ်ား၏ ကမၻာပ်က္မခန္း ေအာက္ေမ့ညည္းညဴသံမ်ားကို ၾကားႏိုင္ၾကပါသည္။ သစ္၀ါးမ်ားျဖင့္ေဆာက္လုပ္ထားေသာ အိမ္မ်ား ၊ တဲမ်ားသည္ ဓါတ္ဆီႏွင့္ေလာင္း၍ မီးရွိဳ႔သကဲ့သို႔ မီးဟုန္းဟုန္းေတာက္ေလာင္ေနၾကျပီး ၊ တစစီ ျပိဳက်ကုန္ပါသည္။

အကာကြယ္ မဲ့ေနေသာ ျမိဳ႔ကို ၁ နာရီျပီး ၁နာရီ ဂ်ပန္ ေလသူရဲမ်ားက ေခ်မွဳန္းေနၾကပါသည္။ လက္လြတ္စပယ္ ၊ အဓိပၸာယ္မဲ့ ဖ်က္ဆီးေနျခင္းျဖစ္ပါသည္။ အဆင့္တန္း ျမင့္ျမင့္ ကြ်မ္းက်င္ျပီးေသာ ေလသူရဲမ်ား အေနျဖင့္ အားစိုက္စရာမလိုပဲ အလြယ္တကူပင္ ေလ့က်င္းခန္း ဆင္းသလို ပစ္ခတ္ တုိက္ခိုက္ ႏိုင္ၾကပါသည္။ သူတို႔သည္ နိမ့္နိမ့္ျပန္သန္း၍ ပစ္မွတ္ကို စိတ္ၾကိဳက္ေရြးခ်ယ္ ဖ်က္ဆီးပစ္ႏိုင္ၾကပါသည္။

စစ္စည္းကမ္းမ်ားကို လံုး၀ ဂရုမျပဳပဲ သူတို႔သည္ ေဆးရံု၂ ရံုကို အထူး တလည္ ေရြးခ်ယ္၍ တိုက္ခိုက္ၾကေလသည္။ ျဗိတိသွ်စစ္ေဆးရံုလုပ္ထားေသာ ေတာင္ၾကီးျမိဳ႔ ရွမ္းေစာ္ဘြားသားမ်ား၏ ေက်ာင္းေဟာင္းႏွင့္ အသက္ ၂၆ ႏွစ္ အရြယ္ သူနာျပဳ ဆရာမခ်ဳပ္လုပ္ေနေသာ ကြ်န္မတို႔၏ ေဆးရံု၂ ခုကို မဲေနၾကပါသည္။

စာဖတ္သူမ်ား အေနႏွင့္ စိန္႔ေသာမတ္(စ္) ေဆးရံုၾကီးလို သို႔တည္းမဟုတ္ စိ္န္႔ဘာသိုလိုျမဴး(စ္) ေဆးရံုၾကီးလို ၾကီးက်ယ္ခန္းနားသည့္ ေဆးရံုမ်ားကိုသာ ေဆးရံုအျဖစ္ သိေနၾကရာ ကြ်န္မတို႔၏ ေဆးရံုကိုလည္း အလည္အလတ္တန္းစားဟု ယူဆၾကေပလိမ့္မည္။ အမွန္ေတာ့ ကြ်န္မတို႔ေဆးရံုမွာ သြပ္မိုးျပီးေလးဖက္ေလးတန္ ၀ရန္ဒါ ထုတ္ထားေသာ တစ္ထပ္တိုက္ကေလးသာ ျဖစ္ပါသည္။ မိုးရြာေသာ အခါ သြပ္မိုးမွ ထြက္လာသည့္ အသံသည္ ဗုံအလံုးေပါင္း ၁၀၀၀ ကို တီးေနသလို ထင္ရ၏၊

ကြ်န္မအတြက္မူ အားလံုးျပည့္စံုပါသည္။ ျပင္ပလူနာဌာန ၊ ခြဲစိတ္ကုသေသာ ေယာက္်ားေဆာင္ ၊ ခြဲစိတ္ခန္းမ ၊ ကေလးမ်ားနွင့္ ေရာထားေသာ အမ်ိဳးသမီး လူမမာမ်ားအတြက္ အေဆာင္ ၊ ေဆးေပးခန္းႏွင့္ ေယာက္်ား ေဆးကု အေဆာင္မ်ား ရွိပါသည္။

ကြ်န္မအတြက္ ေဆးရံုးမ်ား ၀င္းအတြင္း ၌ ၀န္ထမ္းမ်ားေနရန္ ေဆာက္ထားသည့္ အေဆာက္အအံုမွာ ေသးငယ္ေသာ အခန္း ၂ခန္းကို ေပးထား၍ သက္ေသာင့္သက္သာ ရွိပါသည္။ ေဆးရံုႏွင့္အိမ္ မွာ နီးနိးကပ္ကပ္ ရွိမႈေၾကာင့္ အလုပ္ဆင္းရာတြင္ လမ္းမ်ားမ်ား မေလွ်ာက္ရပါ ။ မိဘမ်ား၏ အိမ္ႏွင့္လည္း မေ၀းလြန္းလွပါ။

ပထမဆံုးဗံုးက်လာသည့္ အခ်ိန္တြင္ ကြ်န္မသည္ ဆီးခ်ိဳ ေရာဂါရွင္ လူမမာ အဖိုးၾကီး ၁ ဦး ေျခေခ်ာင္း ကေလး မ်ားကို ျဖတ္ေပးျပီးစ ျဖစ္ပါသည္။ ေျခေခ်ာင္း ကေလးမ်ား အား ေဆးေၾကာသုတ္သင္ေပးေနစဥ္ စက္ေသနတ္သံေၾ႕ကာင့္ ျပတင္းေပါက္မွ မွန္စ အကြဲမ်ား လြင့္စင္လာပါသည္။

လူမမာမွာ လုပ္ရွားႏိုင္မည္ မဟုတ္၍ ကြ်န္မသည္ လူမမာအား အိပ္ယာခင္းႏွင့္ အတူ ခ်ီမျပီး ၾကမ္းျပင္ေပၚ၌ ခ်ထားလုိက္သည္။ သူ႔အေပၚမွာ ကြ်န္မ ကိုယ္လံုးျဖင့္ ကာကြယ္ထားပါသည္။ စက္ေသနတ္အသံမ်ား ေပ်ာက္သြား၍ ေခါင္းေမာ့ၾကည့္လိုက္ေသာ အခါ အုတ္နံရံတြင္ စက္ေသနတ္ က်ည္ဆံရာမ်ားမွာ အက်ၤီ ခ်ဳပ္ရိုးကဲ့သို႔ သီတန္း ေနသည္ ကို ေတြ႔ရပါသည္။

ကြ်န္မ၏ အလိုအေလွ်ာက္ျဖစ္ေပၚလာေသာ စိတ္ျဖင့္ လူမမာကို အိပ္ယာေပၚမွ ဖယ္ရွားျခင္းမျပဳခဲ့ေသာ္ ကြ်န္မတို႔ ၂ ေယာက္စလံုး စက္ေသနတ္စာ ျဖစ္သြားဖို႔ ေသခ်ာပါသည္။

"ျငိမ္ျငိမ္ေန ၊ မလွဳပ္နဲ႔ " ဟုကြ်န္မက လူမမာအား ေျပာလိုက္သည္။ ထိုအခ်ိန္က ထိုစကားကိုေျပာခဲ့ ေစကာမူ ယခု ျပန္လည္စဥ္းစာၾကည့္ေသာအခါ လူမမာသည္ လွဳပ္ရွားႏိုင္ေသာ အေျခေနတြင္ မရွိပါ။

ဗံုးက်ဲ ခ်ျပီ နာရီ အနည္းငယ္ၾကာသည္ အထိ ကြ်န္မ၏ စ ိတ္အစဥ္သည္ မွဳန္၀ါး၀ါးျဖစ္ေနခဲ့သည္။ ဘာေတြ ဘယ္လိုျဖစ္ကုန္ျပီး ဆိုသည္ကို အစီအရီ ေတြးမရခဲ့ပါ။ ကြ်န္မနွင့္ လက္ေအာက္ခံ သူနာျပဳ အဖြဲ႔တို႔ အေနႏွင့္မူ ကမၻာပ်က္သလို ျဖစ္ခဲ့ရပါသည္။ ကြ်န္မတို႔သည္ ၉၆ ပါးေသာ ေရာဂါ ေ၀ဒနာ ရွင္မ်ားကို ေဆးကုသေပးေနၾကရာမွ လူသားအခ်င္းခ်င္း နွိပ္စက္မႈေၾကာင့္ျဖစ္ေပၚလာေသာ ေျခၾကိဳး ၊ လက္ၾကိဳးမ်ား ၊ က်ည္ဆန္ (သို႔) ဗံုးဆန္တို႔ေၾ႕ကာင့္ျဖစ္ေပၚလာေသာ ေဟာင္းေလာင္းေပါက္ ဒဏ္ရာမ်ား ၊ ေသြးတေပါက္ေပါက္ပန္းထြက္ေနေသာ ဒဏ္ရာမ်ား ၊ ေျချပတ္ လက္ျပတ္မ်ားကို ကုသေပးၾကရပါေတာ့သည္။

ေလယာဥ္ပ်ံမ်ားက ဗံုးက်ဲ ၊ စက္ေသနတ္သံမ်ားႏွင့္ ပစ္ခတ္သြားျပီးေနာက္ မၾကာခင္မွာပင္ အေျမာက္ဆန္မ်ားက ေတာင္ၾကီးျမိဳ႔ေပၚသို႔ က်ေရာက္လာၾကျပန္ပါသည္။

ေတာင္ၾကီးျမိဳ႔မွာ စစ္ဘက္ေရးရာႏွင့္ၾကည့္လွ်င္ အေရးၾကီးေသာ ျမိဳ႔ မဟုတ္ပါ။ မီးရထားလမ္းဆံုျဖစ္ေသာ ဟဲဟိုးျမိဳ႔ႏွင့္ ၂၂ မိုင္ကြာေ၀း၍ ႏြားလည္းႏွင့္သြားရပါသည္။ သူမ၏ စိတ္ထဲ၌ လူေတြကို ရက္ရက္စက္စက္ သတ္ျဖတ္ပြဲ က်င္းပေနေရာ့သလားဟု ယူဆပါသည္။

ယေနသည္ ေတာင္ၾကီးျမိဳ႔၏ ေစ်းေန႔ျဖစ္ပါသည္။ ေတာင္ၾကီးျမိဳ႔ပတ္၀န္းက်င္ ေက်းရြားမ်ားမွ ေတာင္သူမ်ားသည္ ဟင္းသီးဟင္းရြက္၊ သစ္သီး၀လံမ်ား ၊ ငါးမ်ား၊ ေငြလက္ေကာက္မ်ား ၊ ယက္ထည္မ်ားကို ေစ်းေန႔တြင္ ျမိဳ႔ေပၚသို႔ တက္ေရာက္ေရာင္းခ်ေသာ အေလ့အက်င့္မွာ ႏွစ္ေပါင္းရာႏွင့္ခ်ီေနပါျပီ ။ ဒီလိုေန႔ရက္မ်ိဴးကိုမွ ေရြးျပီး ဗံုးက်ဲ ၊ စက္ေသနတ္ႏွင့္ပစ္ရသည္ကို အားမရေသးဘဲ အေျမာက္ႏွင့္ တ၀ုန္း၀ုန္း ထုေနျပန္ပါသည္။

ကြ်န္မငယ္စဥ္ေတာ င္ေက်း ကေလး ဘ၀ကပင္ ေတာင္သူမ်ားကို သိေနသည္။ သူတို႔ေလာက္ခ်စ္စရာေကာင္းျပီး ကေလးဆန္ေသာ တိုင္းရင္းသားမ်ား ျမန္မာႏိုင္ငံတြင္ မရွိပါ။ ေတာင္သူမ်ားသည္ အေသာက္အစား ၊ အကစာ းမရွိ ။ ျမန္မာႏိုင္ငံကဲ့သို႔ ဒျမ မႈမ်ား ေပါမ်ားေသာ ႏိုင္ငံအတြင္း ၌ လူျဖစ္လာက်ေစကာမူ လူသတ္မႈ ဆိုသည္ကိုလည္း မသိ ၊ ခိုးမႈ ကိုလည္း နားမလည္ ၾကပါ။ လြတ္လြတ္လပ္လပ္ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ရြင္ရြင္ ေနတတ္သူမ်ား ျဖစ္ပါသည္။

ေစ်းေရာင္းလာၾကေသာ ေတာင္သူပ်ိဳျဖဴမ်ားသည္ သူတို႔၏ ရုပ္သြင္က ထူးျခား လွပသလို မ်ိဳးရိုးစဥ္လာ အရ အက်ီၤအနက္ ၊ စကတ္ အနက္ တို႔ႏွင့္တြဲဖက္ဆင္ယင္ လာေသာ ေျခက်င္းႏွင့္ လက္ေကာက္မ်ားသည္ ၄င္းတို႔ႏွင့္ တြဲသည္ထားသည့္ တခြ်င္းခြ်င္း အသံထြက္ေပၚေနေသာ ေငြကြင္းကေလးမ်ားႏွင့္ တင့္တယ္လွပေနၾကပါသည္။ ရိုးသားျပီး အစြဲအလမ္း ၾကီးသူမ်ားျဖစ္၍ ေငြကြင္းမ်ားသည္ သူတို႔ကို ေဘးရန္အႏၱရာယ္မွ ကာကြယ္ေပးသည္ဟု ယံုၾကည္ၾကသည္။ ေျခာက္ကိုက္မွ် ရွည္လ်ားေသာ အနီရင့္ရင့္ အ၀တ္ကိုလည္း ေခါင္း၌ ေပါင္းထားၾကသည္။

ေနာက္ေက်ာတြင္ ကေလးမ်ားကို အ၀တ္ႏွင့္ရစ္ပတ္ခ်ီပိုးထားၾကေသးသည္။ သူတို႔သည္ေရာင္းခ်ရန္ သယ္ယူလာၾကေသာ ပစၥည္းမ်ား အနီး၌ ေဆာင့္ေၾကာင့္ထိုင္၍ ေစ်း၀ယ္လာမည့္သူမ်ားကို ငံ့လင့္လွ်က္ ရွိၾကပါသည္။ သူတို႔အတြက္ ေသမင္းတမန္သည္ မိုးေပၚက က်လာလိမ့္မည္ဟု လံုး၀ မထင္မွတ္ခဲ့ၾကပါ။

ထိုအခ်ိန္မွာပင္ ေကာင္းကင္ယံမွ စက္ေသနတ္သံမ်ား ေပၚထြက္လာကာ ေတာင္သူ အမ်ိဳးသမီးမ်ားမွာ ရင္ဘတ္တြင္ ဒဏ္ရာမ်ား ရရွိျပီး ေသဆံုးကုန္ၾကရရွာသည္။ ရင္နာစရာ ျမင္ကြင္းပင္ျဖစ္ပါသည္။ ကေလးမ်ား၏ သနားဖြယ္ရ ာ ငိုေကြ်းသံ ၊ ဒဏ္ရာရသူမ်ား၏ မခ်ီ မဆန္႔ ညည္းညဴသံႏွင့္ ဖုန္တေထာင္းေထာင္း ထေနေသာ ေစ်း၀င္းအတြင္း၌ အနီေရာင္ေခါင္းေပါင္းစမ်ားက ေသြးအုိင္ထဲတြင္ စိုနစ္လ်က္ရွိပါသည္။ ဗံုးအစနမ်ား မွန္၍ ဒဏ္ရာရေနၾကေသာ ကြ်ဲ၊ ႏြားမ်ား ၏ ေအာ္ဟစ္ညည္းညဴသံမ်ားကလည္း ဆူညံလ်က္ရွိပါသည္။

ကေလးအမ်ားစုမွာမူ အသက္ရွင္က်န္ရစ္လ်က္ရွိသည္။ ေသရအံဆဲဆဲ မိခင္မ်ားသည္ ေက်ာတြင္ ခ်ီပိုးထားၾကေသာ ကေလးငယ္မ်ားကို ကာကြယ္ေပးႏိုင္ရန္ ေက်ာေကာ့ပစ္ၾကပါသည္။ မိခင္၏ ေမတၱာသည္ ေသအံဆဲဆဲပင္တြင္ ၾကီးမားလွေပသည္။ ကေလးမ်ားသည္ သူတို႔၏ မိခင္မ်ားကို ဆံဳးရွံဳးရသည္သာ မကေသးပါ။ သူတို႔၏ အိမ္မ်ား မီးေလာင္သြားျပီျဖစ္၍ အိုးမဲ့ အိမ္မဲ့ လည္း ျဖစ္ကုန္ၾကရရွာပါျပီ။

ကြ်န္မတို႔သည္ ရန္သူဂ်ပန္မ်ားႏွင့္ ဤမွ် နီးကပ္ ေနသည္ကို ၄င္း ရန္သူမ်ားသည္ ဤမွ် ရက္စက္လိမ့္မည္ ဟု၍ ၄င္း မထင္မွတ္ခဲ့ၾကပါ။ ေတာင္ၾကီး တစ္ျမိဳ႔လံုးသည္ အမွတ္တမဲ့ ခံလိုက္ရ ျခင္းပင္ျဖစ္သည္။ ယခုနွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ ၾကာျမင့္ခဲ့ျပီးျဖစ္ေသာ္လည္း ထိုေန႔ ထိုရက္တြင္ တခုခုေတာ့ အလိုလိုျဖစ္လိမ့္မည္ဟု ကြ်န္မ၏ စိတ္ထဲ၌ ၾကိဳတင္သိျမင္သလို ျဖစ္ခဲ့ပါ၏ ၊



ဆက္လက္ ကူးယူေဖာ္ျပအံုးမည္။..................................................