ေမာရွမ္းျပည္ႏွင့္ ခြဲခြာျခင္း

ရွမ္းေတာင္တန္းႀကီးနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္ အခုဆို တစိမ္းလို ျဖစ္ခဲ့ရၿပီ...
တစ္ႏွစ္ ႏွစ္ႏွစ္ ဆိုတဲ့ အတိုင္းအတာက တခဏေလးလိုပဲ ကုန္သြားခဲ့ၿပီ...
ရွမ္းျပည္နယ္၊ ေတာင္ႀကီးၿမိဳ႕မွာ ကိုယ့္ကိုယ္ကို ရွမ္းတစ္ေယာက္လို သတ္မွတ္ၿပီး ရွင္သန္ေနထိုင္ခဲ့ရတဲ့ အခ်ိန္ေတြက အခုဆို အိမ္မက္တစ္ခုလို ျဖစ္ခဲ့ရၿပီ...

ဧည့္သည္တစ္ေယာက္လို တစ္ေန႔ ျဖစ္လာမယ္ဆိုတာ အစကတည္းက သိေတာ့ သိထားခဲ့တယ္.. ဒါေပမဲ့လဲ ဟိုးအေ၀းႀကီးမွာ ျဖစ္မွာပါလို႔ ထင္ထားခဲ့တာ.. အခုဆို ကၽြန္ေတာ္ ေတာင္ႀကီးၿမိဳ႕က အိမ္ရွင္တစ္ေယာက္ မျဖစ္နိဳင္ေတာ့ဘူး..

ရွမ္းေတာင္တန္းနဲ႔ ခြဲရမယ္လို႔ သိခဲ့တုန္းက စိတ္ထဲမွာ ေျပာပေလာက္ေအာင္ ဘာမွ မျဖစ္ခဲ့ဘူး.. ဘာမွ သိပ္ၿပီး ေျပာင္းလဲ ထူးျခားသြားမွာ မဟုတ္ဘူးလို႔ ထင္မွတ္ခဲ့မိေပမဲ့.. တကယ္တမ္း ထြက္သြားရမယ္လို႔ သိတဲ့ အခ်ိန္ေရာက္ေတာ့ ၀မ္းနည္းမိတယ္..

မနက္တစ္ခု.. အရာအားလံုးက ခါတိုင္းလိုပါပဲ သိပ္ၿပီးေတာ့ ထူးထူးျခားျခား မရွိပါဘူး.. ဒါေပမဲ့ ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ တစ္ခုခု ဆံုးရွံဳးရေတာ့မွာလိုမ်ိဳး ၀မ္းနည္းေနမိခဲ့တယ္.. အဲ့ဒီေန႔က ကၽြန္ေတာ္ ရွမ္းရိုးမႀကီးကေန တစိမ္းတစ္ေယာက္လို ခြဲခြာခဲ့ရတယ္..

ေနာက္ဆံုးႏွဳတ္ဆက္ျခင္း အေနနဲ႔ ေတာင္ႀကီးၿမိဳ႕ တစ္ခုလံုးကို ပါတ္ၾကည့္ျဖစ္ခဲ့တယ္.. အရင္က သာမာန္လို ျမင္ေနၾကအရာေတြက မ်က္လံုးထဲမွာ တစ္မ်ိဳးျဖစ္ၿပီး အစိမ္းေတြလို.. တခါမွ မျမင္ဘူးသလို.. သစ္ဆန္းလို႔ေနပါတယ္..

ေယာကၤ်ားတစ္ေယာက္ အေနနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္ မ်က္ရည္မက်ခ်င္ပါဘူး.. ဒါေပမဲ့ မ်က္ရည္ေတြ ကၽြန္ေတာ္ ထိန္းမရခဲ့ဘူး.. ေတြ႕သမွ်လူေတြရဲ့ မ်က္၀န္းေတြကို ကၽြန္ေတာ္ မျမင္မိေအာင္ ေရွာင္လြဲေနမိတယ္.. ကၽြန္ေတာ့္ရဲ့ ဟန္ေဆာင္ထားရတဲ့ အၿပံဳးေတြကို မေတြ႕ေစခ်င္ဘူး.. ျဖစ္နိဳင္ရင္ ကၽြန္ေတာ့ရဲ့ ၀မ္းနည္းေနမႈေတြကို ဘယ္သူ႔ကိုမွ မျမင္ေစခ်င္ဘူး.. ခဏခဏ ခြဲခြာျခင္းေတြနဲ႔ အကၽြမ္း၀င္ခဲ့ေပမဲ့လဲ.. အခုတစ္ေခါက္ ႏွဳတ္ဆက္ရျခင္းေတြမွာ ကၽြန္ေတာ္ ခံနိဳင္ရည္ မရွိခဲ့ဘူး..

ေတာင္ခၽြန္းနဲ႔ ရွမ္းေတာင္တန္းႀကီးကို ျမင္ရေတာ့လဲ အရာအားလံုးဟာ အရင္ကထပ္ ပိုလွေနသလိုမ်ိဳး..
မနက္ေစာေစာတိုက္တဲ့ ရွမ္းရိုးမက ေလေအးေတြကလဲ ခါတိုင္းထပ္ ေအးျမေနသလိုမ်ိဳး..
စူဠာမုနိဘုရား၊ ေရႊဘုန္းပြင့္ဘုရား ေစတီဘုရားေတြအားလံုးကလဲ ၀ပ္တြားဖူးေမွ်ာ္လို႔ မတင္းတိမ္နိဳင္ဘူး..
ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ ရွမ္းေတာင္တန္းမွာ ရွိေနတဲ့ သက္ရွိသက္မဲ့ အရာအားလံုးဟာ လွဳပ္ရွား သက္၀င္ေနသလို ခံစားလို႔ ေနခဲ့ရတယ္..

တကယ္ဆို ကၽြန္ေတာ္မရွိလို႔ ရွမ္းေတာင္တန္းက ဘာမွ ျဖစ္မွာ မဟုတ္သလို၊ ဘယ္သူတစ္ေယာက္ကမွလဲ ၀မ္းနည္းေနမွာ မဟုတ္ပါဘူး.. ဒါေပမဲ့ ရွမ္းေတာင္ႀကီးမွာ ရွိမေနရမဲ့ ကၽြန္ေတာ့ အျဖစ္ကေတာ့ အရာအားလံုး ဆံုးရွံဳးရသလိုပါပဲ...

အဲ့ဒီလိုနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္ ရွမ္းရိုးမႀကီးက တိတ္ဆိတ္စြာပဲ ထြက္ခြာခဲ့ပါတယ္.. လမ္းတစ္ေလွ်ာက္ ျမင္သမွ် လမ္းေတြ၊ ေတာေတြ၊ ေတာင္ေတြ၊ ထင္းရွဴးပင္ေတြ အားလံုးကို ၾကည့္လို႔ မ၀နိဳင္ေအာင္ပါပဲ.. အရင္က အမႈမဲ့ အမွတ္မဲ့ သတိမထားမိခဲ့တဲ့ အရာေတြက ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ အားလံုးက အဓိပါယ္ေတြ ရွိလို႔ ေနခဲ့ပါတယ္..

မ်က္လံုးမွာ ျမင္ေနသမွ်ေတြ ေတာင္တန္းေတြ ကုန္သြားတဲ့ အခ်ိန္မွာေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ ရွမ္းရိုးမရဲ့ အေငြ႕အသက္ေတြ ဆီကေန ေ၀းတဲ့ ေျမျပန္႔တစ္ခုဆီေရာက္မွန္း သိလိုက္ရပါတယ္..

ေနာက္တစ္ခ်ိန္ ရွမ္းရွိုးမကို ျပန္ရမယ္ဆိုလဲ အိမ္ရွင္တစ္ေယာက္လို ဘယ္နည္းနဲ႔မွ ျဖစ္ေတာ့မွာ မဟုတ္တဲ့ အတြက္ ကၽြန္ေတာ္ရဲ့ ခံစားရတဲ့ ၀မ္းနည္းရျခင္းဟာ ကၽြန္ေတာ့အတြက္ ဘာနဲ႔မွ နိဳင္းလို႔မရေအာင္ပါပဲ..

ကၽြန္ေတာ္ ရွမ္းရွိးမရဲ့ ဧည့္သည္တစ္ေယာက္အေနနဲ႔ပဲ ျဖစ္ခြင့္ရွိပါေတာ့တယ္..

ဒါေပမဲ့ ရွမ္းရိုးမမွာ အိမ္ရွင္တစ္ေယာက္အေနနဲ႔ ျဖစ္ခြင့္ရခဲ့တဲ့ အတြက္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ တစ္သက္လံုး ေက်နပ္ဂုဏ္ယူမိေနမွာပါ..

ခဏတာ ေနခြင့္ရခဲ့တဲ့
မင္းအေပၚမွာ
ငါ အတိုင္းအတာ တစ္ခုအထိ
တာ၀န္ေၾကခဲ့မယ္လို႔ ထင္ပါတယ္
ရွမ္းရိုးမနဲ႔ ေတာင္ႀကီးၿမိဳ႕ရယ္..

တကယ္လို႔
ငါ မင္းအတြက္
ေနာင္ ဘာမွ မလုပ္ေပးနိဳင္ရင္ေတာင္မွ
အေ၀းကေန မင္းအေၾကာင္းေတြ
နားစြင့္ၿပီး
အျမဲ သတိတရ ရွိေနမွာပါ..