ၿမန္မာၿပည္သည္ စစ္ေဘးစစ္ဒဏ္ မခံရေသးပါ ။ဥေရာပ တုိက္တြင္မူ ျဗိတိန္ႏိုင္ငံသည္ မိမိ၏ တည္ျမဲမႈအတြက္ စစ္တိုက္ေနရသည္။ သို႔ေသာ္ ျဗိတိသွ်အင္ပိုင္ယာ၏ ေခ်ာက္က်ေသာ ေနရာတြင္ ရွိသည့္ ျမန္မာႏို္င္ငံကို မည္သူကမွ် ဂရုမစိုက္သျဖင့္ စစ္တိုင္လာမည္ မဟုတ္ဟု ကြ်န္မတို႕ကို ထပ္တလဲလဲ အာမခံခ်က္ေပးေန၍ ေတာင္ၾကီးျမိဳ႔သူျမိဳ႔သားမ်ားသည္ လြတ္လြတ္လပ္္လပ္ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ပါးပါး ေနခဲ့ ၾကပါသည္။ စစ္ေဘးစစ္ဒဏ္အတြက္ ေတြးေတာ ပူပင္စရာ အေၾကာင္းမရွိပါ။
သို႔ျဖစ္၍ ဥေရာပတုိက္သားမ်ားက အကမပ်က္ အေသာက္မပ်က္ အေပ်ာ္မပ်က္ ေနခဲဳ့ၾကသည္။ တို႔တေတြ မၾကာခင္ ဘ၀ဆံုးေတာ့မွာပဲ ဆိုေသာ အသိက ရွိေနလို႔မ်ား ထင္ရာျမင္ရာ စြတ္လုပ္ ၾကေလေရာ့သလား၊ သို႔မဟုတ္ ရင္ဆိုင္ ၾကံဳေတြ႔လာမည့္ ေဘးဆိုး အႏၱရာယ္ကို သတိမမူ ဂူမျမင္ ရွိေနၾကေရာ့သလား မသိပါ။
ေတာင္ၾကီးျမိဳ႔တြင္ ဥေရာပတိုက္သား ၁၅၀ ခန္႔ ရွိပါသည္။ အမ်ားစုမွာ ျဗိတိသွ် အရာရွိမ်ားႏွင့္ သာသာနာ့ျပဳ အဖြဲ႔မွ အီတာလွ်ံ သီလရွင္မ်ားျဖစ္ပါသည္။
ေငြေၾကးခ်မ္းသာေသာ ျမန္မာလူမ်ိဳး ၊ရွမ္းလူမ်ိဳး ၊ အဂၤလိပ္ျမန္မာ ကျပား ၊ အဂၤလိပ္ ကုလား ကျပား ၊ ၀တ္လံု မ်ား ၊ ေရွ႔ေနမ်ား ၊ ေက်ာင္းဆရာမ်ား ၊ ကုန္သည္ ပြဲစားမ်ားသည္ အျငိမ္စားယူျပီး ေတာင္ၾကီးျမိဳ႔၌ အေျချခေနၾကသည္။ အလြန္ေအးခ်မ္းေသာေနရာ စစ္၏ အနိဌာရံုမ်ားႏွင့္ ကင္းေ၀းသည့္ေနရာဟူ၍ မွတ္ထင္ထားခဲ့ပါသည္။
ေ၀းလံေသာေဒသမွ အေျမာက္သံ ၊ ဗံုးသံမ်ား တျဖည္းျဖည္းနီးကပ္လာေနသည္ကို သတိမမူမိၾကပါ။ ကြ်န္မ၀ယ္ထားေသာ ေရဒီယိုမွ ဂ်ပန္တို႔ ပုလဲ ဆိပ္ကမ္းကို ဗံုးၾကဲပံု ၊ အေမရိကန္ႏိုင္ငံ စစ္ထဲ ၀င္လာပံု၊ မေလးျပည္ႏွင့္ ယိုးဒယား ႏိုင္ငံမ်ားကို ၀င္ေရာက္တိုက္ခိုက္ပံု ၊ ပရင့္စ္ေအာ့(ဖ္)ေ၀းလ္ႏွင့္ ရီပါ့လ္စ္ စစ္သေဘာၤၾကီး ၂ စီး နွစ္ျမဳပ္သြားပံုတို႔ကို နားေထာင္ၾကားသိေနၾကေစကာမူ ကြ်န္မတို႔တေတြသည္ စစ္နယ္ပယ္ အတြင္းသို႔ မေရာက္ႏိုင္ဟု ယံုၾကည္ေနၾကသည္။
ေ၉၄၁ ခုႏွစ္ဒီဇင္ဘာလ ၂၃ ရက္ေန႔တြင္ ရန္ကုန္ျမိဳ႔ကို ဂ်ပန္ဗံုးၾကဲ ေလယာဥ္မ်ားက ဗံုးလာၾကဲသည္။ စစ္ေသနတ္ႏွင့္လည္း ပစ္ေသးသည္။ အစိုးရလုပ္ငန္းမ်ားလည္း ရပ္သြားခဲ့သည္။
အမွန္မွာ ဗံုးၾကဲသည့္ေန႔ကို အထူးတလည္ မွတ္မိေနျခင္းမဟုတ္ပါ။ ေတာင္ၾကီးျမိဳ႔ “ေဆးကရက္ဟတ္“ ဘုရားရွိခိုးေက်ာင္းတြင္ ကြ်န္မ၏ ညီမ အစၥဘယ္ႏွင့္ ၀ါလတာဖူးလား တို႔ႏွစ္ဦး လက္ထပ္ေသာ ေန႔နွင့္ တိုက္ဆိုင္ေန၍ မွတ္မိေနျခင္းျဖစ္ပါသည္။ ပရိတ္သတ္ အနည္းငယ္ကိုသာ ဖိတ္ၾကားသည္ျဖစ္၍ ေအးေအး ေဆးေဆး ရွိလွသည္။
၀ါလတာ၏ အမ ႏွစ္ဦးမွာလည္း သူနာျပဳဆရာမၾကီးမ်ားပင္ျဖစ္၍ ရန္ကုန္ကို ဗံုးၾကဲေသာေန႔တြင္ ေတာင္ၾကီးသို႔ ေရာက္ေနခဲ့ၾကသည္။ သူတို႔ႏွစ္ဦးစလံုးသည္ အိႏၵီယျပည္သို႔ ကုန္လမ္းမွ စစ္ေျပးၾကရာတြင္ လမ္းခရီး၌ ေသဆံုးသြားၾကသည္။ သူတိို႔ႏွစ္ဦး၏ ရုပ္ကလာပ္ကို လမ္းေဘးတစ္ေနရာတြင္ ေတြ႔ရေသာ အခ်ိန္၌ လက္ထဲတြင္ စာရြက္ တရြက္ ကို္င္ထားသည္ကို ေတြ႔ရသည္။ စာရြက္သည္ မစၥ၀ီလ္ဘီဆိုသူ အမ်ိဳးသမီးက သူႏွင့္သူ၏ ကေလး တစ္ဦး ေသရအံ့ဆဲဆဲတြင္ေပးသြားေသာ ေသတမ္းစာပင္ျဖစ္သည္။
ျမန္မာျပည္ ဘုရင္ခံ ဆာရယ္ဂ်ီနယ္ေဒၚမန္စမစ္သည္ လူအမ်ားအား မိမိတို႔ တာ၀န္က်ေသာေနရာမ်ားတြင္ ေနၾကရန္ စိတ္အားထက္သန္စြာတိုက္တြန္းသြားပါသည္။ ျမန္မာႏိုင္ငံသည္ ရန္သူကို ရင္ဆိုင္ရန္ အသင့္ရွိေနပါသည္ဟု ေျပာသြားခဲ့သည္။ သုိ႔ေသာ္ ရန္ကုန္ျမိဳ႔ကို ပထမ အၾကိမ္ဗံုးၾကဲ ခံရသည့္ အခ်ိန္တြင္ပင္ ျမိဳ႔ေပၚရွိ လူအမ်ားအျပားသည္ ဘုရင္ခံ၏ စကားကို အယံုအၾကည္မရွိၾက၍ တစ္သုတ္ျပီး တစ္သုတ္ ထြက္ခြာသြားေသးသည္။
ဒီဇင္ဘာ ၂၅ ရက္ ခရစၥမတ္ေန႔တြင္ ေနာက္တစ္ၾကိမ္ ဗံုးလာၾကဲခ်ေသာအခါ ေထာင္ေပါင္း မ်ားစြာေသာ ျမိဳ႔သူျမိဳ႔သားမ်ားသည္ အထက္ဗမာျပည္သုိ႔ တစ္သုတ္ျပီးတစ္သုတ္ ထြက္ေျပးကုန္ၾကသည္။ ဥေရာပတိုက္သား မ်ားႏွင့္ အျခားစစ္ေျပးမ်ားပါ တျဖညး္ျဖည္း ေတာင္ၾကီးျမိဳ႔သို႔ ေရာက္လာၾကသည္။
ကြ်န္မတို႔တစ္ေတြက ဂရုမထားခဲ့ေစကာမူ စစ္ၾကီးသည္ ကြ်န္မတို႔ထံသို႔ ဆိုက္ေရာက္လာပါျပီ။
သတင္းေတြကား မယံုႏိုင္စရာျဖစ္ေနသည္။ “ကြ်ႏုပ္တို႔၏ စစ္သည္မ်ားသည္ ဂ်ပန္လူ၀ါကေလးမ်ားထက္ စစ္ေရးကြ်မ္းက်င္သည္၊ ကြ်ႏုပ္တို႔၏ ေလယာဥ္ေတြက ပိုမိုေခတ္မီျပီး ဂ်ပန္ေလယာဥ္ပ်ံမ်ားကို ျမန္မာ ေကာင္းကင္မွ မၾကာမတင္ ရွင္းလင္းပစ္ေတာ့မည္“ ဟူ၍ ကြ်န္မတို႔ကို သတင္းလႊင့္ထားပါသည္။ အမွန္မွာ ကြ်န္မတို႔တြင္ ေလယာဥ္မရွိပါ။ ကြ်န္မတို႔၏ စစ္သားမ်ားကလည္း ေလ့က်င့္မႈ မျပည့္၀သည့္ အျပင္လက္နက္မ်ားက ေခတ္ေနာက္က်ေနပါျပီ။
ျမန္မာျပည္မွ ဆုတ္ခြာေရး အစီအစဥ္ ကို ကြ်န္မ ေ၀ဖန္ခ်င္ပါသည္။ အစီအစဥ္က ကေမာက္ကမ ႏိုင္လွပါသည္။ ျမန္မာျပည္မွ ဆုတ္ခြာရာတြင္ မည္သည့္အတြက္ ရန္ကုန္ ေရလမ္းခရီးျဖင့္ မဆုတ္ခြာ ေစသနည္း။ နယ္စပ္ ေတာင္ေပၚ ေဒသမ်ားသို႔ စစ္ေျပးမ်ားအား ေစလႊတ္ရာတြင္ မည္သည့္အတြက္ ၾကိဳဆိုလက္ခံေရးအဖြဲ႔မ်ား ၾကိဳတင္မစီစဥ္ခဲ့သနည္း။ တကယ္လို႔မ်ား ေတာင္ၾကီးျမိဳ႔က ထြက္ခြာရမည္ဆိုလွ်င္ မည္သုိ႔ ထြက္ခြာၾကမည္နည္း။ ကြ်န္မသည္ ထိုအခ်ိန္အထိ ေတာင္ၾကီးျမိဳ႔က ဆုတ္ခြာ ထြက္ေျပးၾကရလိမ့္မည္ ဟု မထင္မွတ္ေသးပါ။
ေပ်ာ္ေပ်ာ္ပါးပါး ႏွင့္ အခ်ိန္မ်ား ကုန္သြားခဲ့သည္။ ေတာင္ၾကီးကလပ္တြင္ ဖဲရိုက္မပ်က္ ၊ အရက္ေသာက္မပ်က္ ၊ အကမပ်က္ ရွိၾကသည္။ ကြ်န္မကေတာ့ အရာရွိကေတာ္ အခ်ိုဳ႔ကို သူနာျပဳသင္တန္းေပးသည္။ ေဆးေသတၱာမ်ား ထုပ္ပံုထုပ္နည္း ၊ က်ပ္စည္းပံုစည္းနည္း မ်ား သင္ေျပေပးသည္။ အရာရွိကေတာ္ အခ်ိဳ႔ကလည္း ရွမ္းေစာ္ဘြားသားမ်ား ေက်ာင္းတြင္ ယာယီဖြင့္ထားေသာ စစ္ေဆးရံုရွိ ဒဏ္ရာရ စစ္သားမ်ားကို သြားေရာက္ အားေပးသည္။ ဂ်ပန္မ်ား ရန္ကုန္သို႔ ခ်ီတက္ရာတြင္ ၾကားျဖတ္ ခုခံ တိုက္ခိုက္ခဲ့၍ ဒဏ္ရာ ရလာသူမ်ား ျဖစ္သည္။
ကြ်န္မမွာ အေပ်ာ္အပါးမ်ားကို စိတ္ကူးရန္ အခ်ိန္မရ ပါ။ ေဆးရံုအလုပ္ႏွင့္ပင္ မအားလပ္ေအာင္ ျဖစ္ေနပါသည္။ ငွက္ဖ်ားေရာဂါ ၊ ၀မ္းကိုက္ေရာဂါက တစ္မ်ိဳး ၊ ထိခိုက္ဒဏ္ရာ ရသူမ်ားႏွင့္ ကိုယ္၀န္ေဆာင္မ်ားက တစ္ဖံု ၊ အူအတက္ေပါက္သူမ်ား ခြဲစိတ္ ကုသေရးက တစ္သြယ္ျဖင့္ မိုးလင္းက မိုးခ်ဳပ္ မအားရပါ။
ေဆးရံုတြင္ အမႈထမ္းမ်ားက နည္းရသည့္အထဲ ေဆးရံုအုပ္ဆရာ၀န္ ဗိုလ္မွဴးၾကီး တက္ကင္း(စ)တန္ ကိုစစ္တပ္ ကဆြဲထားေသးသည္။ အစားေပးသူက တရုတ္ျမန္မာ ကျပား၊ အသက္ၾကီးျပီး ပင္စင္ ေပးဖို႔ပင္ လြန္ေနေသာ အရြယ္ၾကီးျဖစ္သည္။
ေနာက္ျပီး အေမရိကန္ သာသနာျပဳအဖြဲ႔မွ ဆရာ၀န္ၾကီး ေဂၚဒင္ဆီဂေရ႔၏ ေဆးရံုမွ ေလ့က်င့္ေပးလိုက္ေသာ သူနာျပဳဆရာမၾကီးေျခာက္ဦး ၊ အေဆာင္ေစာင့္ ေလးဦးနွင့္ တိုင္းရင္းသားဆရာ၀န္ ေလးဦးတို႔လည္း ေဆးရံုသုိ႔ ေရာက္လာၾကပါသည္။
စစ္ေျပး ဒုကၡသည္မ်ား တျဖည္ျဖည္း ေရာက္လာၾကရာ ကြ်န္မတို႔၏ သီးသန္႔အခန္းမ်ားကိုပင္ ေပးထားရသည္။ ကြ်န္မတို႔၏ တာ၀န္က ပ ိုၾကီးလာသည္။ စစ္ေျပးမ်ားထဲတြင္ မ်က္ႏွာျဖဴမ်ားလည္း ပါရွိပါသည္။ အခ်ိဳ႔ေသာ မ်က္ႏွာျဖဴမ်ား၌ အဖိုးထိုက္ အဖိုးတန္ ေရႊေငြ ေက်ာက္သံ ပတၱျမားမ်ားကို အက်ၤီ အနား ခ်ဳပ္ရိုးမ်ားတြင္ ၀ွက္ျပီး ယူလာသည္ကို ေတြ႔ရပါသည္။
ယခုကဲ့သို႔ ၀ွက္ယူလာသည္မ်ားကို ၾကံဳေတြ႔ရေသာအခါ ေဒါပြမိသည္။ အမွန္ေတာ့ အေရးရယ္ အေၾကာင္းရယ္ လို႔ ေပၚလာလွ်င္ထုတ္သံုးဖို႔ လြယ္ကူရန္ ယူေဆာင္လာၾကသည္ကို ကြ်န္မအေနျဖင့္ ေဒါမပြသင့္ပါ။ ထိုအခ်ိန္အခါက ကြ်န္မစိတ္ထဲတြင္ ဘယ္သူေသေသ ငေတမာ ျပီးေရာ လူစားမ်ိဳးကို ရြံမုန္းခဲ့ပါသည္။ ထိုစိတ္ဓါတ္သည္ ၁၉၁၉ ခုနွစ္က ျဖစ္ေပၚခဲ့ေသာ တုပ္ေကြးေရာဂါ ကပ္ထဲ၌ ကြ်န္မ ေသမလိုျဖစ္ခဲ့ရာမွ အေမြရလိုက္ျခင္း ျဖစ္သည္ဟု ေမေမ က ေျပာပါသည္။
ကြ်န္မသည္ ထိုအခ်ိန္က ျမန္မာျပည္၏ အရွင္သခင္မ်ား(အားလံုးေတာ့ မဟုတ္ပါ) ကို မ်က္စိထဲတြင္ ၾကည့္မရခဲ့သည္ကိုေတာ့ ၀န္ခံပါသည္။ ထိုသို႔ေသာ အရွင္အခင္ၾကီးမ်ားသည္ ဆားဗစ္(စ) ဆိုသည္မွာ တင္းနစ္ ကစားရာတြင္စေပးရသည့္ရိုက္ခ်က္ဟု ထင္မွတ္ ေနၾကသူမ်ား ျဖစ္သည္။ သူတို႔ကို အျပစ္တင္၍လည္း မျဖစ္ပါ။ သူတို႔သည္ ပညာကို ေကာင္းစြာသင္ၾကား လာၾကသူမ်ား ၊ ဥာဏ္ရွိသူမ်ား ျဖစ္ေသာ္လည္း စနစ္တစ္ခု၏ သားကာင္ မ်ားျဖစ္ပါသည္။ တင္းက်ပ္ေသာ လူတန္းစား ဖြဲ႔စည္းပံဳက သူတို႔အား ထိုင္းမွႈိင္း သြားေစခဲ့ပါသည္။
အရာရွိၾကီး တစ္ဦးဦး၏ အိမ္သားစာရင္း ၀င္သြားျပီ ဆိုပါက အေျခြအရံ ၊ ေက်းကြ်န္မ်ားက သူ႔ေနရာနွင့္ သူ ရွိေနၾကျပီး ျဖစ္၍ ဘာတစ္ခုမွ် ကိုယ္တုိ္င္လုပ္ရန္ မလိုေတာ့ပါ။ ထမင္းခ်က္ ၊ ကေလးထိန္း ၊ စားပြဲထိုး ၊ အေစခံမ်ားကို အမိန္႔ေပးရံုႏွင့္ အစစ ျပည့္စံု သြားၾက၍ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ အားကိုးခ်င္စိတ္ပင္ မရွိေတာ့ပါ။
အိႏိၵယျပည္သုိ႔ ထြက္ေျပး လြတ္ေျမာက္သြားသူ မ်ားတြင္ စိတ္ဓါတ္ ခိုင္မာသူမ်ား ၊ အစြမ္းအစ ရွိသူမ်ား ပါ၀င္ၾကပ့ါသည္။ ေတာင္ၾကီးသို႔ ေရာက္လာၾကသူမ်ားသည္ ထိုသုိ႔ မဟုတ္ပါ။ သူတို႔သည္ ကလပ္ကို သူတို႔၏ ဘ၀ ရပ္တည္ေရး လည္ပတ္ရန္အတြက္ ဗဟိုျပဳေန ၾကသည္။ ကလပ္မွ ေန၍ လွဳပ္ရွားေနျခင္းျဖင့္ လူျဖဴ မဟုတ္ေသာ လူတန္းစားအလႊာ အသီးသီးထက္ သီးျခားကင္းလြတ္ ျမင့္ျမတ္သူမ်ား အျဖစ္ျပဴမူေနၾကပါသည္။
ယေန႔ေခတ္လူေတြက အသားေရာင္ ညိဳေမွာင္ ေစရန္အတြက္ ေနပူစာလံႈရန္ ေနရာမ်ားကို ရွာေဖြၾကသည္။ ျမန္မာျပည္တြင္မူ ေနေရာင္ေကာင္းေကာင္း ရပါလွ်က္ အမ်ိဳးသမီးမ်ားက သူတို႔၏ ဆင္စြယ္ေရာင္ အသားကို ကာကြယ္ရန္ ေနရိပ္ကို ခိုၾကသည္။ဆင္စြယ္ေရာင္ အသားပိုင္ရွင္သည္သာ လူတန္းစား ခြဲရာတြင္ ထင္ေပၚသည္ မဟုတ္ပါလား။
ေျခအိတ္လက္အိတ္ အရွည္မ်ား ၀တ္ျခင္း ၊ အရိပ္ထဲ၌ ေနျခင္းတို႔ကို ကြ်န္မ မၾကိဳက္ပါ။ ကြ်န္မ၏ မိဘမ်ားက သူတို႔၏ အေပါင္းအသင္းရိပ္ျမံဳထဲသို႔ မ၀င္ေစလို၍ မဟုတ္ပါ။ ကြ်န္မ၏ မိဘမ်ားသည္ ဥေရာပ တိုက္သူတိုက္သားမ်ားျဖစ္၍ ကြ်န္မကို အသားေရာင္ေၾကာင့္ မည္သည့္အခါတြင္မွ် သူတို႔ အေပါင္းသင္းမွ ဖယ္ထားျခင္း မရွိပါ။ အျဖဴေရာင္၏ အာနိသင္သည္ မည္သည့္ အရာႏွင့္မဆို ကြဲျပားျခားနား သည္ဟူေသာ အေတြးအေခၚ ကို ကြ်န္မ ၾကီးျပင္းလာေသာ ပတ္၀န္းက်င္က လက္ခံ ယံုၾကည္ေနေသာ ေၾကာင့္ျဖစ္ပါသည္။
ကြ်န္မ၏ အသားေရမွာ ပ်ားရည္ေရာင္ထေနပါသည္။ ဥေရာပသူမ်ားလို ျဖဴျဖဴၾကမ္းၾကမ္း မဟုတ္ပါ။ အကယ္၍သာ ကြ်န္မသည္ အဂၤလိပ္ ျမန္မာကျပား ၊ သို႔တည္းမဟုတ္ အဂၤလိပ္ ကုလား ကျပားျဖစ္ေနမည္ ဆိုပါက ႏွိမ့္ခ်ျခင္း ၊ အေပၚစီးမွ ၾကည့္ျခင္း ၊ မထိတထိ ေစာင္းေျမာင္း ေျပာဆိုျခင္းတို႔ကို ခံရမည္မွာ ေသခ်ာလွပါသည္။ ေပၚတူကီေသြးက တစ္၀က္ ၊စေကာ့ေသြးက တစ္၀က္ျဖစ္၍သာ သက္သာမႈ ရခဲ့ပါ၏
ကြ်န္မ၏ မိဘအရင္းျခာမ်ားကို မဆိုထားဘိ ၊ ေပၚတူဂီ လူမ်ိဳး ဗတ္(စ္)ကိုဒဂါးမားႏွင့္ စေကာ့လူမ်ိဳး ေရာဘတ္ဆန္း(စ) တို႔ႏွင့္ လူမ်ိဳးတစ္မ်ိဳးတည္း ျဖစ္ရသည္ကို ေျပာင္းလဲလိုစိတ္မရွိခဲ့ပါ။ သို႔ေသာ္ ကြ်န္မ၏ စိတ္ထဲတြင္ လူျဖဴမ်ိဳး ျဖစ္ရသည့္အတြက္ အျခားသူမ်ားထက္ ျမင့္ျမတ္သည္ဟူ၍ မယူဆပါ။ လူပ်ိဳလူလြတ္ ဥေရာပတိုက္သား တစ္ဦးနွင့္ တိုင္းရင္းသူ အမ်ိဳးသမီး တစ္ဦးတြဲလာ ေနသည္ကို မၾကည့္လို၍ ကပြဲမွ ထြက္သြားသူမ်ား အေပၚတြင္လည္း ကြ်န္မက သည္းခံႏိုင္သူ မဟုတ္ပါ။
ကြ်န္မသည္ အသားေရာင္ခြဲျခားျခင္းကို ဆန္႔က်င္ေသာ စိတ္ဓါတ္ျပင္းထန္ သူမ်ား၏ ကိုယ္စားလွယ္ေတာ့ မဟုတ္ပါ။ အသားေရာင္ခဲြျခားမႈ စနစ္၏ မညီမွ်မႈကို အဆံုးသတ္ရန္ ေတာင္းဆိုေနသူ မဟုတ္သလို ၊ အႏွိမ္ခံ လူတန္းစား မ်ားအတြက္၀မ္းနည္းပက္လက္ ျဖစ္ေနျခင္းလည္း မရွိပါ။ ကြ်န္မေနျဖင့္ ထိုကဲ့သို႔ ေသာ သူမ်ားအတြက္ လက္ခုပ္ တီးမိမည္ ျဖစ္ပါသည္။ ကြ်န္မ၏ ဘ၀ အေတြ႔အၾကံဳမ်ားက လူတန္းစား ခြဲျခားျခင္းသည္ တန္ဖိုးမရွိဟူ၍ သင္ၾကားေပးခဲ့ပါသည္။ ကြ်န္မ၏ ဘ၀တြင္ ယင္းသင္ခန္းစာကို ေမ့ေပ်ာက္ လိမ့္မည္ မဟုတ္ပါ။
ဆက္ရန္………………………………..
Read more!
