ဂ်ဴး
ညမီးက်ီးလား ညမီးက်ည္လား..... ဘယ္တစ္ခုက အမွန္လဲ မသိဘူး။ မီးက်ည္လို႔ေတာ့ ထင္တာပဲ။ ဂ်ဴးက ညမီးက်ီးလို႔ ေရးထားတယ္။ ေခါင္းစဥ္ၾကည့္တာနဲ႔ ေတာင္ၾကီး မီးပံုးပ်ံအေၾကာင္း ျဖစ္မယ္ဆိုတာ လူတိုင္းသိမွာပါ။ မီးပံုးပ်ံျပဳလုပ္ပံု၊ လႊတ္တင္ပံုကို ဘ၀နဲ႔ ခုိင္းႏႈိင္းထားတဲ့ ဇာတ္လမ္းတစ္ပုဒ္ပါ။ နည္းနည္းရွည္ေပမယ့္ ေတာင္ၾကီးအေၾကာင္း ျဖစ္ေနလို႔လည္း မဂၢဇင္း စာအုပ္ထဲကေန တစ္လံုးခ်င္း ကူးယူေဖာ္ျပလိုက္ပါတယ္။ ၾကိဳက္ႏွစ္သက္ၾကမယ္လို႔ ေမွ်ာ္လင့္ပါတယ္။
အကဲျဖတ္ ဒိုင္လူၾကီးအဖဲြ႔က အသံခ်ဲ႔စက္ျဖင့္ ေအာ္၍ သတိေပး ေၾကညာလိုက္၏။
“အခုတစ္ခါ ယွဥ္ျပိဳင္ဖို႔ အလွည့္က်တာကေတာ့ ေရႊအင္းသားအဖဲြ႔ရဲ႕ “ညမီးက်ီး” ျဖစ္ပါတယ္”
လက္ခုပ္သံမ်ား၊ လက္ေခါက္မႈတ္သံမ်ားကို ၾကားလိုက္ရသည္။ “ေရႊအင္းသား” အဖဲြ႔ကို အားေပးၾကသူမ်ားလည္း ပါမည္။ “ညမီးက်ီး” ဟူေသာ အမ်ဳိးအစားအေပၚ အားရေက်နပ္စြာ အားေပးသူမ်ားလည္း ပါလိမ့္မည္။ ေတာင္ေပၚကြင္းျပင္တစ္ခုလံုး ၾကိတ္ၾကိတ္တိုး စည္ကား က်ပ္ညပ္ေနေသာ ပရိသတ္သည္ တျဖည္းျဖည္း စူးရွ သိပ္သည္းလာေသာ အေအးဒဏ္ကို သတိမျပဳမိသလိုပင္ ျဖစ္သည္။ ဇဲြေကာင္းလွပါေပရဲ႔ဟု ေစာက မွတ္ခ်က္ခ်မိသည္။ ေစာအနီးမွာ ရပ္ေနေသာ ေစာေယာက္်ားသည္ မီးပံုးပံ်မ်ား ေစာင့္ၾကည့္ျခင္းကို သိပ္စိတ္၀င္စားပံု မရ။ ၁၅မိနစ္တစ္ခါေလာက္ လက္ပတ္နာရီကို ၾကည့္ၾကည့္ေန၏။
“အျမင့္ေပ ၆၀၊ ထိပ္၀အက်ယ္ ၂၅ေပ ရွိပါတယ္။ ခ်ိတ္ဆဲြထားတဲ့ ယမ္းအေလးခ်ိန္ကေတာ့ ပိႆာ ၄၀ တိတိ ျဖစ္ပါတယ္”
ပရိသတ္က ေ၀ါခနဲ အာေမဋိတ္သံ ျပဳလိုက္ၾကသည္။ ယမ္းပိႆာခ်ိန္ မ်ားသည့္အခါ ထိုမီးပံုပ်ံၾကီး ေကာင္းကင္မေရာက္မီ ေပါက္ကဲြခဲ့ေသာ္ ရရွိလာမည့္ အႏၱရာယ္သည္ ေတာ္ေတာ္ၾကီးမားမည္ ျဖစ္သည္။
“ကုန္က်စရိတ္ စုစုေပါင္း က်ပ္ႏွစ္သိန္းတိတိ ျဖစ္ပါတယ္ ခင္ဗ်ာ”
အဲသည္ ကုန္က်စရိတ္ က်ပ္ႏွစ္သိန္းရွိျပီး ယမ္းပိႆာခ်ိန္ ၄၀ရွိေသာ မီးပံုးပ်ံၾကီးကို မႈိင္းတိုက္ေနၾကျပီျဖစ္သည္။ မီးပံုးပ်ံၾကီး မႈိင္း၀ေအာင္ မီး႐ႈိ႔ မိႈင္းတိုက္ေနခ်ိန္မွာ ေရႊအင္းသားအဖဲြ႔၏ ေျဖေဖ်ာ္ေရး တာ၀န္ခံအဖဲြ႔ငယ္က အိုးစည္ ဗံုေမာင္းမ်ား တီးခတ္ျပီး ေနာင္ေဗေနာင္ျဖင့္ ရိုးရာအက ကေနၾကသည္။
ေစာသည္ ေပ်ာ္ရႊင္စြာ တီးမႈတ္ေနသူမ်ား၊ မိႈင္းတိုက္ေနသူမ်ား၊ အလုပ္႐ႈပ္စြာ တက္ၾကြေနသူမ်ားကို ေျခဖ်ားေထာက္ကာ လူအုပ္ေနာက္မွ ကဲၾကည့္ရင္း အံ့ၾသေနသည္။ ေၾသာ္ ေငြႏွစ္သိန္းကို လွလွပပ မီး႐ႈိ႔ျပဖို႔ လူအင္အားေတြ၊ အခ်ိန္ေတြ ဘယ္ေလာက္စေတးခဲ့ရပါသလဲ၊ သူတို႔ ဘာအတြက္ လုပ္ေနၾကတာလဲ၊ အႏုပညာ သက္သက္ပဲလား၊ သူတို႔ အတၱ၊ သူတို႔ ဂုဏ္သိကၡာအတြက္လည္း ပါမွာေပါ့ေလ။ ဒါဟာ တစ္နည္းအားျဖင့္ Performance Art တစ္မ်ဳိးပဲ။
“ေစာ ျပန္ၾကဖို႔ ေကာင္းျပီ ထင္တယ္၊ ႏွစ္နာရီ ထိုးေနျပီ”
“ခဏေလး... ဒီတစ္လံုး ၾကည့္ျပီးရင္ ျပန္မယ္”
သူ႔ကို “ေမာင္” ဟူေသာ အသံုးအႏႈန္းျဖင့္ ဆက္ဆံလို႔ မရခဲ့သည္မွာ ႏွစ္ႏွစ္ၾကာခဲ့တာလား၊ သံုးႏွစ္ၾကာခဲ့တာလား ေစာေကာင္းေကာင္း မမွတ္မိေတာ့ေခ်။ သူ႔အတြက္ ေစာသည္ လူသားတစ္ေယာက္ အတြက္မဟုတ္ေတာ့ဘဲ ဇနီးအျဖစ္ ထီထြင္ခံရသည့္ စက္ရုပ္တစ္ခုသာ ျဖစ္ေတာ့သည္။ လိမၼာယဥ္ေက်း ျပေနသည့္ စက္ရုပ္ကေလး တစ္ခုျဖစ္သည္။ တစ္ခါတုန္းက အဲသည့္ စက္ရုပ္သည္ ခ်စ္ျမတ္ႏိုးတတ္၊ ၾကင္နာတတ္ေသာ ဇနီးျဖစ္ခဲ့သတဲ့။ ေစာ သူ႔ကို ဘာေၾကာင့္မ်ား ခ်စ္ခဲ့မိပါလိမ့္။
ညသန္းေခါင္ေက်ာ္ ကာလ၊ အေမွာင္ထု သိပ္သည္းေနဆဲ အခ်ိန္မွာ ေစာသည္ သူမေယာက္်ားအား ေစ့ေစ့စပ္စပ္ ေမာ္ၾကည့္လိုက္မိသည္။ ေစာ သူ႔ကို ဘာေတြ ခ်စ္မိခဲ့တာလဲ။ သူ႔မ်က္ႏွာမွာ၊ သူ႔ ဟန္အမႈအရာမွာ ေစာခ်စ္ခ်င္စရာ ဘာမွကို ရွာမေတြ႔ေခ်။ ေစာ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ သေဘာက်စြာ အသံထြက္ ရယ္လိုက္မိ၏။ ဟုတ္ျပီ။ သူ႔အမႈအရာ အက်င့္ကေရာ၊ ဇနီးအေပၚထားသည့္ စိတ္သေဘာထားကေရာ။ Bull Shit! လို႔ ေျပာရမလား၊ Damn it! လို႔ ေျပာရမလား။ ဘယ္စကားလံုးက ပိုယဥ္ေက်းပါလိမ့္။
“ဘာရယ္တာလဲ ေစာ”
သူမ ပို၍သာ ရယ္မိျပီး မီးပံုးပ်ံဆီသို႔ အၾကည့္ ျပန္လဲႊလိုက္သည္။ မီးပံုးပ်ံၾကီးက တျဖည္းျဖည္း ပီျပင္လာျပီ။ တျဖည္းျဖည္း ေဖာင္း၍ ေဖာင္း၍လာသည္။ တစ္ခ်က္တစ္ခ်က္တြင္ မီးခိုးမိႈင္းမ်ားသည္ မီးပံုးပ်ံထဲမွတစ္ဆင့္ ေလေ၀့ရာသို႔ လြင့္ေနသည္။ ကျပေနသူတို႔က မေမာႏိုင္၊ မပန္းႏိုင္ က ဆဲ၊ တီးသူတို႔ကလည္း တီးဆဲ၊ အိုးစည္သံ
ႏွင့္ ေမာင္းသံသည္ လွပစြာ ေရာေႏွာလ်က္ ကြင္းတစ္ခုလံုး ပ်ံ႕လြင့္ စိုးမိုးထားသည္။
ေစာသည္ကို ေရာက္စက အင္းသားႏွင့္ ပအို၀့္ကို မခဲြျခားတတ္ေပ။ အ၀တ္အစားအရ ေသာ္လည္းေကာင္း၊ စကားေျပာ ေလယူေလသိမ္းအရ ေသာ္လည္းေကာင္း၊ အကဟန္ အရ ေသာ္လည္းေကာင္း အနည္းငယ္ ကဲြျပားေၾကာင္း ေလး ငါးရက္ေနျပီးမွ သိလာသည္။ ႏွစ္မ်ဳိးလံုးဟာ ေစာအတြက္ စိတ္၀င္စားစရာခ်ည္း ျဖစ္ေန၏။
“ပအို၀့္ေလးေတြ လက္ခ်ဳိးတာက ေဟာဒီလို ေဟာဒီလို၊ သိပ္ခ်စ္စရာေကာင္းတာပဲ” ဟု ကထိန္လွည့္လာသည့္ ပဲြကို ရပ္ၾကည့္ရင္းက အားက်လာျပီး သူတို႔လက္ခ်ဳိးသလို ခ်ဳိးၾကည့္ကာ က ၾကည့္ေတာ့ သူမေယာက္်ားက သူ႔ကို ျပံဳးမဲ့မဲ့ျဖင့္ ရိေသး၏။
“ေစာ .... မင္း ကိုယ့္ကို မယူဘဲ ပအုိ၀့္တစ္ေယာက္ကို ယူခဲ့ဖို႔ ေကာင္းတယ္လို႔ ေတြးေနျပီ မဟုတ္လား”
ေတြ႔လား၊ ေစာ သူ႔ကို မႏွစ္ျမိဳ႔ရျခင္း အေၾကာင္း အေၾကာင္းမ်ားစြာထဲမွာ သူတစ္ပါးကို နာလိုခံခက္ျဖစ္ေအာင္ ရိတတ္သည့္ အေၾကာင္းလည္း တစ္ခု အပါအ၀င္ျဖစ္သည္။ အမယ္.... သူကသာ သူတစ္ပါးကို စသလို ေနာက္သလို ရိခ်င္ေပမဲ့ သူ႔ကို ရိသလိုလို ေျပာလွ်င္ မခ်ိေအာင္ နာကာ ေဒါပြတတ္ေသး၏။
“ပအို၀့္ တစ္ေယာက္ကို ယူတာ မယူတာ အသာထားလိုက္ပါေလ၊ ရွင့္ကိုေတာ့ ကြ်န္မ ယူကို ယူခဲ့ဖို႔ မေကာင္းတာ အမွန္ပဲ”
ထိုစကားကို မ်က္ႏွာထား တည္တည္ျဖင့္ ေျပာမိေတာ့ သူ႔မ်က္ႏွာမည္းခနဲ ေမွာင္သြားတာ အၾကာၾကီး၊ သူ႔စိတ္ကို သူ ထိန္းခ်ဳပ္ကာ စကားေျပာဖို႔ စကၠန္႔သံုးဆယ္ေလာက္ အခ်ိန္ယူလိုက္၏။ ထို႔ေနာက္ ျပံဳးခ်င္ မျပံဳးခ်င္
“အခုေတာ့ မင္းေနာက္က်သြားျပီ” ဟု အထက္စီး ေလသံျဖင့္ ေျပာေလသည္။
ေစာေလ .... သူ႔ကို မုန္းလိုက္တာ၊ မုန္းလြန္းလို႔လည္း ေစ့ေစ့ၾကည့္ျပီး တစ္ခြန္းပဲ ျပန္ေျပာမိသည္။
“ထင္သလား၊ ေနာက္မက်ေသးပါဘူး”
ဟုတ္ပါသည္။ အိမ္ေထာင္ေရးတစ္ခုကို ျပန္ျပင္ဖို႔ သို႔မဟုတ္ ျဖိဳခဲြပစ္ဖို႔မွာ ေနာက္က်တယ္ဆိုတာ မရွိပါ။ အခု ႏွစ္ႏွစ္၊ သံုးႏွစ္အတြင္း သူမ အခ်ိန္ယူ စဥ္းစားျပင္ဆင္ေနသည္မွာ အိမ္ေထာင္ေရးကို အဆံုးသတ္သင့္ မသတ္သင့္ မဟုတ္ပါ။ အိမ္ေထာင္ေရးကို ႏွစ္ဦးႏွစ္ဖက္ အနာတရ ၾကီးၾကီးက်ယ္က်ယ္ မျဖစ္ဘဲ လွပစြာ၊ သိမ္ေမြ႔စြာ ဘယ္လို အဆံုးသတ္ပစ္ရမလဲ ဟူသည့္ အေၾကာင္းပင္ျဖစ္သည္။
“ေလက အေရွ႕ေတာင္ အရပ္ကေန အေနာက္ေျမာက္ အရပ္ကို တိုက္ခတ္ေနတာ ျဖစ္ပါတယ္။ ပဲြၾကည့္ ပရိသတ္မ်ား ခင္ဗ်ား၊ အေနာက္ေျမာက္ အရပ္မွာ မေနၾကပါနဲ႔ ခင္ဗ်ား၊ မီးပံုးပ်ံ မႈိင္း၀ေနပါျပီ ခင္ဗ်ား”
ေစာတို႔ ရပ္ေနရာ အရပ္မွာ ေတာင္အရပ္ တည့္တည့္ျဖစ္သည္။ အႏၱရာယ္ ကင္းမည့္ပံု ေပၚပါသည္။ အေနာက္ဘက္ အရပ္၊ ေျမာက္ဘက္အရပ္မွာ စုျပံဳရပ္ေနၾကသူမ်ား ရုတ္ရုတ္သဲသဲ ျဖစ္သြားသည္။ သည္လိုေတာ့လဲ တြက္လို႔ မရႏိုင္ပါ။ အခုမွ မီးပံုးပ်ံက မိႈင္း၀ကာ ရုပ္လံုး ပီျပင္သြာ တက္ဖို႔ အရွိန္ယူေနဆဲ ျဖစ္သည္။ တစ္ခဏအတြင္းမွာပင္ ေလသည္ အရပ္မ်က္ႏွာ ေျပာင္းကာ တိုက္ခ်င္ တိုက္ပစ္လိုက္ႏိုင္၏။ ထိုအခါ ကြ်န္မတို႔ ရပ္ေနရာသည္ အႏၱရာယ္ဇုန္ ျဖစ္ခ်င္ ျဖစ္သြားႏိုင္ေသးသည္။
“ေရႊအင္းသား မိႈင္း၀ေနပါျပီ ခင္ဗ်ား။ တက္လာပါေတာ့မယ္ ခင္ဗ်ား၊ ယမ္းပိႆာခ်ိန္ ေလးဆယ္တိတိ ျဖစ္ပါတယ္ ခင္ဗ်ား၊ မီးပံုးပ်ံ လမ္းေၾကာင္းမွာ မေနၾကပါနဲ႔ ခင္ဗ်ား”
ယမ္းပိႆာခ်ိန္ ၄၀ သာ ေပါက္ကဲြလိုက္လို႔ကေတာ့....။ ေစာပုခံုးေလး က်ဳံမိ၏။ ေစ်းဆိုင္တန္းမ်ားဆီမွ အသားကင္ ရနံ႔သည္ ကြင္းျပင္ဆီသို႔ လြင့္လာျပန္သည္။ ဆိုင္းတန္းေတြဆီ လွည့္ၾကည့္မိေတာ့ လူေတြ နည္းနည္း က်ဲသြားျပီ။ ဒါေပမဲ့ နံနက္ ႏွစ္နာရီထိေအာင္ စားေသာက္သူမ်ား ရွိေနဆဲ။ ေစာျဖင့္ သည္ေလာက္ ရွည္လ်ား မ်ားျပားလွေသာ ေစ်းဆိုင္တန္းၾကီးကကို တစ္ခါမွ မေတြ႔ဖူးေပ။ ဤကြင္းျပင္ရွိရာသို႔ ေရာက္ဖုိ႔ ဘုရားေစာင္းတန္း အုတ္ေလွကားထစ္မ်ားမွ ဆင္းျပီးေနာက္ ထိုေစ်းဆိုင္တန္းကို ေထာင့္ျဖတ္ ျဖတ္ယူရသည့္ အခ်ိန္တုန္းက ေစာ၏ ေျခေထာက္တို႔သည္ ေျမႏွင့္ ထိတစ္ခ်က္ မထိတစ္ခ်က္ ျဖစ္ေနခဲ့သည္။ ဆိုင္တန္း မ်က္ႏွာစာကို ၾကည့္ေပမဲ့ မျမင္ရ။ ေဘးမွာ ပတ္လည္မွာ ေစာလိုပင္ ပဲြၾကည့္ပရိသတ္၊ ပဲြေစ်းတန္းေလွ်ာက္ ပရိသတ္တို႔ျဖင့္ အျပည့္မို႔ ၾကည့္ေလရာရာမွာ လူမ်က္ႏွာေတြ၊ မည္းနက္ေသာ ဆံပင္ေတြခ်ည္း ျမင္ေနရသည္။ နည္းနည္း လူေခ်ာင္သည့္ ဆိုင္တန္းမ်ားကို ျဖတ္မိမွ ဘာဆိုင္ေတြလဲဆိုတာ ျမင္ရသည္။
အခုလို နံနက္ႏွစ္နာရီ ခ်မ္းစိမ့္ေအးစက္လွသည့္ ႏွင္းမႈန္ေအာက္တြင္ မီးပံုးပ်ံ ေစာင့္ၾကည့္လိုက္၊ အနီးအနားက ဆိုင္ေတြဆီ သြားစားေသာက္လိုက္ႏွင့္ သည္ေဒသက လူေတြရဲ႕ ဓေလ့ထံုးစံပဲႏွင့္ တူသည္။ ေစာအေနျဖင့္ ခ်မ္းစိမ့္ တုန္ခိုက္ေနသည့္ ကိုယ္ခႏၶာေၾကာင့္ ပူေႏြးသည့္ ေကာ္ဖီခါးခါး ေမႊးေမႊးေလး တစ္ခြက္ေတာ့ ေသာက္ခ်င္သား။ သို႔ေသာ္ ဆိုင္တန္းဆီ သြားေနတုန္း သည္မီးပံုးပ်ံ ေကာင္းကင္ေရာက္သြားသည္ကို မၾကည့္လိုက္ရမွာလည္း စိုးရိမ္သည္။ ေနာက္ျပီး ဆိုင္မွာ ထိုင္မေသာက္ခ်င္။ ေကာ္ဖီခြကို လက္ႏွစ္ဖက္ၾကားမွာ အုပ္ကိုင္ကာ ေကာ္ဖီခြက္၏ အပူကို တစ္ကိုယ္လံုး စိမ့္၀င္ ေႏြးေထြးသြားေအာင္ ခံစားရင္း၊ လမ္းေလွ်ာက္ရင္း သို႔မဟုတ္ မတ္တပ္ရပ္ကာ မီးပံုးပ်ံေစာင့္ရင္း ေကာ္ဖီေသာက္ခ်င္ေနသည္။ သူမ၏ အေတြးကို မဟုတ္ေသးဘူး ဟု သိ၏။ ေတာင္ၾကီးလို သန္႔ရွင္းသပ္ရပ္သည့္ ျမိဳ႔မွာေတာ့ ကိစၥမရွိပါ။ တစ္ျခားသာမန္ျမိဳ႔ၾကီးေတြမွာေတာ့ ျပန္ေဆးယူရသည့္ ေၾကြခြက္ေတြ၊ ဖန္ခြက္ေတြႏွင့္ ေကာ္ဖီ လက္ဖက္ရည္ ေရာင္းေနလွ်က္သားႏွင့္ အမႈိက္ေတြ၊ ဘူးခြံေတြႏွင့္ ညစ္ပတ္႐ႈပ္ပြ ေနခဲ့ျပီးပါျပီ။ သူမဆႏၵရွိသလို ေကာ္ဖီကို တစ္ခါသံုး စကၠဴခြက္ျဖင့္ ဟုိဟုိသည္သည္ လမ္းေလွ်ာက္ရင္း၊ အလုပ္လုပ္ရင္း ေသာက္ႏိုင္ဖို႔ စကၠဴခြက္ ယဥ္ေက်းမႈတစ္ခု ေခတ္စား အသံုးမ်ားလာခဲ့လွ်င္ အပံုလိုက္ အပံုလိုက္ ျဖစ္လာမည့္ တစ္ခါသံုး စကၠဴခြက္ေတြကို ျမင္ေယာင္ၾကည့္မိသည္။ မနည္း မေနာရွိမွာပဲ။
အိုးစည္ ဗံုေမာင္းသံက ပို၍ ပို၍ က်ယ္ေလာင္ ျမိဳင္ဆိုင္လာသည္။ လူေတြ ပို၍ ပို၍ တိုးေ၀ွ႔လာၾကသည္။ မီးပံုးပ်ံ စတင္တက္ေနျပီ။ အားပါးတရ ေအာ္ဟစ္သံျဖင့္ တစ္ခဏ ဆူညံသြား၏။
“တို႔ အင္းဆားကြ”
“အင္းသား” ဟု အသံမထြက္ဘဲ “အင္းဆား” ဟု ခပ္၀ဲ၀ဲ အသံထြက္ျဖင့္ ေအာ္ဟစ္အားေပးသံကို ၾကားလိုက္ရသည္။ ဆိုင္းသံ ဗံုသံေအာက္မွာ အိမ္ေလာက္ၾကီးသည့္ မီးပံုးပ်ံၾကီးသည္ ယိမ္းထိုးလ်က္ တေရြ႕ေရြ႕တက္ေလသည္။ မီးပံုးပ်ံ၏ ေအာက္မွာ စနစ္တက် ခ်ိတ္ဆဲြထားေသာ ယမ္းခြက္ အမ်ဳိးမ်ဳိးသည္ ယိမ္းႏဲြ႔လ်က္ တဲြေလာင္းပါသြားသည္။ မီးပံုးပ်ံကို မိႈင္းတိုက္ခဲ့ေသာ သစ္လံုးၾကီးမ်ားအား မီးစဲြေလာင္ေန လ်က္သားႏွင့္ ျငိမ္းသတ္ဖို႔ ကြင္းျပင္တစ္ဖက္သို႔ အေျပးအလႊား သယ္သြားၾကသည္။ ကြင္းျပင္တစ္ခုလံုး လူေတြ ရြစိရြစိ ျဖစ္ေနၾကသည္။
မီးပံုးပ်ံတစ္ခု ေကာင္းကင္ကို လြတ္လြတ္ကြ်တ္ကြ်တ္ တက္သြားဖို႔ သူတို႔အားလံုး တတ္စြမ္းသမွ် ၾကိဳးစားခဲ့ၾက ျပီးျပီ။ က်န္သည့္ အပိုင္းကေတာ့ ကံၾကမၼာ၏ အလုပ္ပဲျဖစ္သည္။ တစ္နည္းအားျဖင့္ ေလ၏အလုပ္ေပါ့။ ေလသည္ အရွိန္မွန္မွန္ျဖင့္ မီးပံုးပ်ံကို အထက္ျမင့္ရာသို႔ တစ္လက္မခ်င္း တစ္လက္မခ်င္း သယ္သြားလိမ့္မည္ဟု ေမွ်ာ္လင့္ရသည္။
ေလ၏ အကူအညီျဖင့္ မီးပံုးပ်ံမ်ား လႊတ္တင္သည့္အခါ အဖဲြ႔သား အားလံုးကေတာ့ မီးပံုးပ်ံ လႊတ္တင္ျခင္း အတတ္ပညာအရ တည့္တည့္မွန္မွန္ တက္ေအာင္ ထိန္းခ်ဳပ္ လႊတ္တင္ၾကတာခ်ည္းပါပဲ။ တစ္စံုတစ္ခု ခြ်တ္ေခ်ာ္ျပီး ေကာင္းကင္သို႔ မတက္ဘဲ မီးေလာင္ပ်က္စီး သြားရတာေတြလည္း ရွိေနခဲ့သည္။ မီးေလာင္ပ်က္စီးမႈခ်င္း အတူတူဆိုလွ်င္ “ ညမီးက်ီး” အမ်ဳိးအစား မီးပံုးပ်ံက မီးေလာင္လွ်င္ ယမ္းပိႆာခ်ိန္ မ်ားစြာ ေပါက္ကြဲေလာင္ကြ်မ္းမွာပဲျဖစ္သည္။ ပို၍ အႏၱရာယ္ၾကီးသည္ဟု ဆုိပါစို႔။
အခုလႊတ္တင္ေနၾကေသာ မီးပံုးပ်ံမ်ားတြင္ အမ်ဳိးအစား ႏွစ္ခု ကဲြျပား၏။ တစ္ခုက “ စိန္နားပန္” ဟုေခၚေသာ အလွခ်ိတ္ဆဲြ တန္ဆာဆင္ရံုသက္သက္ မီးပံုးပ်ံ အမ်ဳိးအစား၊ ေနာက္တစ္ခုက “ညမီးက်ီး” ဟုေခၚေသာ မီး႐ွဴးမီးပန္း ေဖာက္သည့္ အမ်ဳိးအစား။
ေစာ၏ ယခု ႏွစ္ည သံုးည မီးပံုးပ်ံၾကည့္ရသည့္ အေတြ႔အၾကံဳအရ ေျပာရလွ်င္ “ညမီးက်ီး” မီးပံုးပ်ံက ပို၍ စိတ္လႈပ္ရွားစရာ ေကာင္းသည္။ သူက ေကာင္းကင္အျမင့္သို႔ ေရာက္ေသာအခါ တစ္ဆင့္ျပီး တစ္ဆင့္ အမ်ဳိးမ်ဳိး ကဲြျပားစြာ၊ လွပစြာ ေပါက္ကဲြျပေလသည္။
ေဘးပတ္၀န္းက်င္ ေလထုထဲ၊ အေမွာင္ထဲသို႔ တည့္တည့္ထိုးေဖာက္ျဖာထြက္ေသာ မီး႐ွဳဴးမီးပန္းမ်ားက တစ္ဆင့္၊ ထို႔ေနာက္ ငါးကေလးေတြ ေရမွာ လြန္႔လူး ကူးခတ္သလို လွစ္ခနဲ လွစ္ခနဲ ျဖာထြက္ေသာ မီး႐ွဴးမီးပန္းမ်ားက တစ္ဆင့္၊ ထို႔ေနာက္ ခိုကေလးေတြ ပ်ံသန္းသြားသလို မီး႐ွဴးမီးပန္းကေလးမ်ား ေလမွာ ေ၀့၀ဲပ်ံတက္ကာ ေလာင္ကြ်မ္းေစသည့္ ခိုပ်ံဟု အမည္ရေသာ ေပါက္ကဲြမႈ အမ်ဳိးအစားကေလးမ်ားက တစ္ဆင့္။ ေကာင္းကင္သို႔ ေတာက္ပေသာ မီးပံုးပ်ံၾကီး တက္ေနသည့္ အခ်ိန္အတြင္း ေနာက္ထပ္ ဆင့္ကဲဆင့္ကဲ ေရာင္စံုျဖာထြက္ေသာ မီး႐ွဴးမီးပန္း လွလွမ်ား၏ ပံုစံအမ်ဳိးမ်ဳိး၊ လွပဆန္းၾကယ္မႈ အမ်ဳိးမ်ဳိးကို စုစည္း ေရာေႏွာကာ ျမင္ရၾကည့္ရသည္မုိ႔ ျပည့္စံုစြာ စိတ္လႈပ္ရွားေစတတ္သည္။
အဲသည္ အဆင့္ဆင့္ေသာ မီး႐ွဴးမီးပန္းမ်ားကို စနစ္တက် လွပစြာ ေပါက္ကဲြေအာင္ တြက္ခ်က္ျပီး တပ္ဆင္ယူရသည့္ အတတ္ပညာကလည္း ေတာ္ေတာ္ ခ်ီးက်ဴးဖို႔ ေကာင္းပါသည္။
“ေလေၾကာင္း ေျပာင္းသြားပါတယ္ခင္ဗ်ား၊ ပရိသတ္မ်ား သတိထားၾကပါ။ မီးပံုးပ်ံရဲ႔ ေအာက္တည့္တည့္မွာ မေနၾကပါနဲ႔ ခင္ဗ်ား”
မီးပံုးပ်ံၾကီးသည္ ေဘးတိုက္ေရြ႔လ်ားလွ်က္ အကဲျဖတ္လူၾကီးမ်ား ထိုင္ၾကည့္ရာ ပဲြၾကည့္စင္၏ အေနာက္ဘက္သို႔ ယိမ္းထိုးပါသြားသည္။ လူတခ်ဳိ႔ ေအာ္ဟစ္ကာ ေျပးလႊားေနၾကသည္။ မီးသတ္ကားသည္ အဆင္သင့္ စက္ႏႈိးကာ ကြင္းျပင္ဆီသို႔ ဦးတည္ထားရာမွ စတင္ေမာင္းထြက္ေလသည္။
“မီးသတ္ကားရဲ႔ ေရွ႔တည့္တည့္မွာ မေနၾကပါနဲ႔ ခင္ဗ်ား၊ လြတ္ရာကို ေရႊ႔ေပးၾကပါ ခင္ဗ်ား”
မီးပံုးပ်ံၾကီးဆီမွ အုန္းခနဲ ေပါက္ပဲြသံတစ္ခ်က္ ၾကားလိုက္ရသည္။ ေ၀ါခနဲ ေအာ္ဟစ္သံမ်ား ၾကားရသည္။ ေစာ၏ ေဘးနားက လူေတြ အထိတ္တလန္႔ ေျပးရာ၊ ေစာသည္ ထိုလူအုပ္ႏွင့္အတူ ကပ္ျငိျပီး ေရြ႔သြားသည္။
“ေစာ”
သူ႔အသံသည္ အထိတ္တလန္႔ ေအာ္ဟစ္ေနေသာ လူအုပ္အသံႏွင့္ ေရာေထြးသြား၏။ ေစာတို႔ရပ္ေနေသာ ကြင္းျပင္သည္ ညီညင္ေသာ ေျမျပင္ မဟုတ္။ အနည္းငယ္ ေစာင္းနိမ့္သြားေသာ ဆင္ေျခေလွ်ာ ေျမျပင္ျဖစ္သည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ေျပးလႊားရင္းမွ အရွိန္မထိန္းႏိုင္ဘဲ ေစာ တစ္ခ်က္ ေျခေခါက္ကာ လဲက်သြားသည္။ လူေတြသည္ ေစာ၏ ေျခေတြ၊ လက္ေတြေပၚသို႔ အမႈမဲ့ အမွတ္မ့ဲ တက္နင္းေျပးၾက၏။ နာက်င္မႈႏွင့္ ထိတ္လန္႔မႈ ေပါင္းစပ္ကာ လဲရာမွ ဇြတ္ ထ ထိုင္ဖို႔ ၾကိဳးစားဆဲ လက္တစ္ဖက္က ေစာ၏ ပုခံုးမွ ဆဲြညႇစ္ကာ ထူမေပးလိုက္သည္။
“ေက်းဇူး....”
ေက်းဇူးတင္စကား ဆိုဖို႔ အာ႐ံုသိစတ္ျဖင့္ စကား စလိုက္ေပမဲ့ ထိုသူက ေစာကို လက္ေမာင္းရင္းမွ တင္းတင္းဆုပ္ကာ သူ႔ေနာက္ဘက္သို႔ တြန္းပို႔ျပီး အကာအကြယ္ ေပးလိုက္သျဖင့္ စကားစ ျပတ္သြားသည္။ ႐ုတ္႐ုတ္သဲသဲ လူအုပ္ကို ေရွာင္ရင္း၊ မတ္မတ္ရပ္ တြန္းခံရင္း အေမွာင္တစ္၀က္၊ အလင္းတစ္၀က္ေအာက္မွာ ျမင္လိုက္ရေသာ မ်က္ႏွာကေတာ့ မ်က္ခြံမို႔မို႔ႏွင့္ ႏုနယ္ေသးေသာ လူငယ္တစ္ဦး၏ မ်က္ႏွာပဲ။ ရွမ္းလား၊ အင္းသားလား၊ ပအို၀့္လား။ ေတာင္ေပၚတိုင္းရင္းသား လူမ်ဳိးမွန္းေတာ့ သိသည္။
“ေက်းဇူးတင္ပါတယ္”
ထိုစကားကို သူၾကားပံု မရ။ သူ႔အာရံုသည္ သူ႔လက္ေမာင္းမွ တင္းတင္း ဆဲြဆုပ္ထားမိေသာ မိန္းမထံမွာ ရွိမေနတာ ေသခ်ာသည္။ သူ႔အာရံုသည္ တစ္ဖက္မွ ေပါက္ကဲြပ်က္စီးကာ မီးေလာင္ေနျပီျဖစ္ေသာ မီးပံုးပ်ံၾကီးထံ ေရာက္ေနသည္။ ေျမျပင္အထက္ ေပ ၁၀၀ - ၂၀၀ မွာ ေပါက္ကဲြ ပ်က္စီးျခင္းျဖစ္၍၊ မီးေတာက္မီးလွ်ံမ်ား ေနရာအႏွံ႔မွာ ရွိေနသည္။ ကြင္းျပင္ရွိ ပရိသတ္သည္လည္း ကြင္းလယ္မွာ မရွိၾကေတာ့ဘဲ ေဘးပတ္လည္မွာ ကပ္ေနၾကျပီ။ သစ္ပင္ႏွစ္ပင္ မီးေလာင္ေနသည္။ ယမ္းနံ႔မ်ား မႊန္ထူေန၏။ ပတ္၀န္းက်င္တစ္ခုလံုး မီးခိုးမႈိင္းမ်ားျဖင့္ ေမွာင္ေန၏။
ေနာက္ထပ္ၾကီးမားေသာ ေပါက္ကဲြသံၾကီးတစ္ခု ထပ္ၾကားရျပန္သည္။ ထုိေပါက္ကဲြသံေၾကာင့္ တိုင္းရင္းသားလူငယ္သည္ သူမ၏ လက္ကို လႊတ္လိုက္ျပီး မ်က္ႏွာဆီ လြင့္စဥ္လာႏိုင္ဖြယ္ မရွိေသာ မီးစ၊ ယမ္းစမ်ားကို ကာကြယ္ဟန္ျဖင့္ လက္ကို မ်က္ႏွာေရွ႔မွာ အမွတ္မဲ့ ကာလိုက္ေလသည္။ ထို႔ေနာက္ လူငယ္က ၾကိတ္မႏိုင္ ခဲမရဟန္ျဖင့္ ေတာက္တစ္ခ်က္ ေခါက္သည္။
“သြားျပီကြာ”
လူငယ္သည္ ေရႊအင္းသား အဖဲြ႔ဲထဲမွ ဟုတ္ဟန္ေတာ့ မတူပါ။ သို႔ေသာ္ မီးပံုးပ်ံၾကီး ေပါက္ကဲြ ပ်က္စီးသြားသည့္အတြက္ သူခံစားေနရဟန္ရွိသည္။
“ဒီေကာင္ၾကီးသာ ေအာင္ေအာင္ျမင္ျမင္ တက္သြားလို႔ကေတာ့ ၾကည့္လို႔ ေကာင္းလိုက္မယ့္ ျမင္ကြင္း... ”
ေစာ၏ အနီးမွာ အားရပါးရ ညည္းညဴလိုက္သံ တစ္ခုကိုလည္း ၾကားရသည္။ ပရိသတ္သည္ ယခုအခါ ထိတ္လန္႔တုန္လႈပ္မႈမွ ကင္းလြတ္ခဲ့ျပီ။ စိတ္ဆင္းရဲမႈ၊ အားမလို အားမရျဖစ္မႈတို႔ႏွင့္ မီးပံုးပ်ံၾကီးအား တဖြဖြ တ သ ေနၾကသည္။ ကံအားေလ်ာ္စြာ မီးေလာင္ ေပါက္ကဲြမႈသည္ ကြင္းတစ္ဖက္က ငွက္ေပ်ာပင္အုပ္ဆီမွ ျဖစ္ေပၚခဲ့သျဖင့္၊ ပရိသတ္ထဲမွ အေသအေပ်ာက္ လံုး၀ မရွိခဲ့ဘဲ မီးဟပ္သူ၊ ဒဏ္ရာရသူ အနည္းအက်ဥ္းသာ ရွိခဲ့သည္။
“မီးပံုးပ်ံတိုင္းဟာ ေကာင္းကင္ထိ တက္ခ်င္မွ တက္ႏိုင္မွာေပါ့၊ ေအာင္ျမင္မႈဆိုတာ ဒီလိုပါပဲ၊ ေမွ်ာ္လင့္တိုင္း မရၾကပါဘူး” တစ္ေယာက္ေယာက္က တစ္ေယာက္ေယာက္ကို အားေပးေနသံ ၾကားရသည္။
သို႔ေသာ္ ပဲြၾကည့္စင္ အေျခမွာေတာ့ အသံထြက္ ငိုေၾကြးေနသူ တစ္ေယာက္ရွိသည္။
“ဆယ့္ငါးရက္လံုးလံုးပါပဲ၊ ကြ်န္မတို႔ မနားမေန အလုပ္လုပ္ခဲ့ၾကတာ”
ငိုေၾကြးေနသည့္ လူငယ္ေလးေဘးမွ ေျခပစ္လက္ပစ္ ထိုင္ေနေသာ မိန္းကေလးက ေရရြတ္ေန၏။
“တစ္ခါတေလ ဒီလိုပါပဲ ငါ့ညီရာ၊ စိတ္ကို ေျဖပါ”
ေယာက္်ား ခပ္လတ္လတ္ တစ္ေယာက္က ငိုေနေသာ လူငယ္၏ ပုခံုးကို ပုတ္သည္။
“တစ္ခါတေလ ဟုတ္လား။ တစ္ႏွစ္လံုးလံုး တည္ေဆာက္လာခဲ့ရတဲ့ ေမွ်ာ္လင့္မႈေတြထဲမွာ တစ္ခါတေလဆိုတာ ဘယ္ေနရာမွ မပါခဲ့ဘူး”
“တစ္ႏွစ္မွာ တစ္ခါတည္းသာပါပဲ”
မေက်မနပ္ ေရရြတ္သံကို ၾကားရသည္။ ေစာသူု႔ကို သြားေဖ်ာင္းဖ်ခ်င္စိတ္ ေပၚေန၏။
ခ်ာတိတ္ရယ္၊ တစ္ႏွစ္မွာ တစ္ခါသာ ဆိုတဲ့ ေမွ်ာ္လင့္မႈေအာက္မွာ ဆံုး႐ႈံးရတာဟာ ဘ၀မွာ တစ္ခါသာပါ ဆိုတဲ့ ေမွ်ာ္လင့္မႈေအာက္မွာ ဆံုး႐ႈံးရသေလာက္ မနာက်င္ႏိုင္ပါဘူးကြယ္။ ေနာက္ႏွစ္ဆိုတာ ရွိပါေသးတယ္။ ေအးေလ... ေနာက္ႏွစ္အထိ အေျခအေန ေပးလာခဲ့ေသးရင္ေပါ့။ ေစာသူ႔ကို ေငးစိုက္ၾကည့္ေနမိသည္။ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ေတြ ျပိဳကဲြ ပ်က္စီးသြားသူ တစ္ေယာက္၏ မ်က္ႏွာမွာ နာက်င္မႈေတြ အျပည့္ပါ။
“ေစာ”
သူမ ေယာက္်ား၏အသံ။ သူမ လွည့္ၾကည့္လိုက္ေသာအခါ လူေတြၾကားထဲမွာ တိုးေ၀ွ႔လာေသာ သူမ ေယာက္်ားကို ေတြ႔လိုက္ရသည္။
“ရွာလိုက္ရတာ ေစာရယ္”
သူ အနီး ေရာက္လာျပီး ေစာ၏ လက္တစ္ဖက္ကို လွမ္းဆဲြလိုက္သည္။
“ကုိယ္တို႔ခ်င္း ကဲြသြားရင္ ဘယ့္ႏွယ္လုပ္မလဲ၊ မင္း ကိုယ့္လက္ကို တဲြထားခဲ့ဖို႔ ေကာင္းတယ္”
“ကြ်န္မ ဟိုတယ္ဆီ ျပန္တတ္ပါတယ္”
“မင္းကို ေျပာလိုက္ရင္ အဲဒီလိုခ်ည္းပဲ၊ လာ.. ျပန္ၾကစို႔၊ ေအးလည္း ေအးလွျပီ။ခုဟာက ကံေကာင္းလို႔ မေသတာ”
ထို႔ေနာက္ သူသည္ အငိုတိတ္စ ျပဳေနျပီျဖစ္ေသာ၊ အံတင္းတင္း ၾကိတ္ထားေသာ ေရႊအင္းသား လူငယ္ဆီ မ်က္လံုးေရာက္သြား၏။ ေယာက္်ားတစ္ေယာက္၏ အငိုမ်က္ႏွာကို သူမၾကည့္ခ်င္၊ မျမင္ခ်င္သလိုပင္ မ်က္ႏွာလဲႊလိုက္သည္။
“သနားပါတယ္ေနာ္”
ေစာ သူႏွင့္အတူ လိုက္လာရင္း ေရရြတ္မိေတာ့ သူက ေစာအား လိုက္ေလ်ာဟန္ျဖင့္ ေခါင္းတစ္ခ်က္ ညိတ္သည္။
“ေအးေလ... ႏွစ္သိန္းၾကီးမ်ားေတာင္”
ေစာ သူ႔ကို ဖ်တ္ခနဲ ေမာ့္ၾကည့္မိသည္။ ဒီဆံုး႐ႈံးမႈမွာ ေငြႏွစ္သိန္းဟာ အဓိက မက်ဘူး။ သို႔ေသာ္ ဤခံစားခ်က္ကို သူနားလည္မည့္ပံု မေပၚသျဖင့္ ေစာ တိတ္တိတ္ပဲ ေနလိုက္သည္။
“မေအးဘူးလား ေစာ”
“အင္း.... ခုမွ ေအးမွန္းသိေတာ့တယ္”
“ကိုယ္ေတာ့ ခိုက္ခိုက္တုန္ေနျပီ”
မနက္ျဖန္ ေစာတို႔ ျပန္ၾကေတာ့မည္။ ၅ ရက္ၾကာ ခဲြခြားထားခဲ့ေသာ သမီးေလးဆီ ျပန္ၾကေေတာ့မည္။ သမီးေလးအတြက္ တိုင္းရင္းသား ၀တ္စံုေလးတစ္စံဳ လက္ေဆာင္ပါလာသည္။ သူမ စိတ္မွတ္မထင္ ျပံဳးမိသြား၏။
“အခု ဆက္လက္ ျပိဳင္ပဲြ၀င္မယ့္ အဖဲြ႔ကေတာ့ ဖုိးသာထူးအဖဲြ႔ ျဖစ္ပါတယ္။ ဖိုးသာထူးအဖဲြ႔က လႊတ္တင္မယ့္ မီးပံုးပ်ံ အမ်ဳိးအစားဟာလည္း “ ညမီးက်ီး” ပဲျဖစ္ပါတယ္”
ေၾသာ္... အခုဟာ ရိုးရိုး မီးပံုးပ်ံ လႊတ္ေနတာ မဟုတ္၊ ျပိဳင္ပဲြလုပ္ေနတာ ပါလားဟု သတိရသြား၏။ ေရႊအင္းသား အဖဲြ႔၏ ဆံုး႐ႈံးမႈမ်ားမွ ထင္တာထက္ ပို ၾကီးမားပါလိမ့္မည္။
အခ်ိန္ကာလ၊ ေငြေၾကး၊ ဂုဏ္သိကၡာ၊ စည္းလံုးမႈအင္အား၊ ယံုၾကည္ခံရမႈ နာမည္၊ စိုက္ထုတ္လိုက္ရသည့္ ခြန္အား၊ အားလံုးထက္ ပို၍ ဆံုး႐ႈံးလိုက္ရေသာ အရာမွာ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ ျဖစ္ပါလိမ့္မည္။
“ကိုယ္ နားမလည္တာက ဒီေငြေတြကို မီးပံုးပ်ံ လုပ္ျပီး မီး႐ိႈ႔ပဲြ က်င္းပေတာ့မယ္လို႔ ဆံုးျဖတ္ျပီးတဲ့ ေနာက္ေတာ့ မီးေလာင္ေပါက္ကဲြတာဟာ ဘာခံစားစရာ ရွိေသးလဲ။ ေကာင္းကင္အျမင့္က်မွ ေပါက္ကဲြကဲြ၊ ေျမျပင္နဲ႔ နီးနီးပဲ ေပါက္ကဲြ ေပါက္ကဲြ၊ ပ်က္စီးတာေတာ့ ပ်က္စီးသြားတာပဲ။ ဒါဟာ ဘာထူးျခားလို႔လဲ၊ လူေတြ အႏၱရာယ္ မရွိရင္ ျပီးတာပဲ မဟုတ္လား”
“ထူးျခားတာေပါ့”
“ဘာ ထူးျခားတာလဲ”
ဘုရားေစာင္းတန္း ရွိရာသို႔ ေလွ်ာက္လာရင္း ေစာသည္ မီးပံုးပ်ံ ကြင္းျပင္ဆီသို႔ တစ္ခ်က္ ျပန္ၾကည့္မိ၏။ တစ္ေယာက္ေယာက္က ဤအေျဖကုိ ေစာထက္ ပို၍ ရွင္းျပေပးႏိုင္ေကာင္း ေပးႏိုင္လိမ့္မည္။
“မီးပံုးပ်ံ လႊတ္တယ္ ဆိုကတည္းက တစ္ခ်ိန္မွာေတာ့ ဆံုး႐ႈံးပ်က္စီးမွာ ဆိုတာ မွန္ပါရဲ႔။ အခုလို ညမီးက်ီး မီးပံုးပ်ံမွာေတာ့ စိန္နားပန္ထက္ ေမွ်ာ္လင့္မႈ ပိုတယ္။ စိန္နားပန္မွာက ေအာင္ေအာင္ျမင္ျမင္ လႊတ္တင္ႏိုင္ဖို႔ တစ္ခုပဲ။ ညမီးက်ီးမွာက ေအာင္ေအာင္ျမင္ျမင္ လႊတ္တင္ဖို႔က တစ္ဆင့္၊ မီး႐ွဴးမီးပန္းေလးေတြ ကိုယ္လိုခ်င္သလို လွလွပပ တစ္မ်ဳိးျပီး တစ္မ်ဳိး ေပါက္ကဲြဖို႔က ေနာက္တစ္ဆင့္။ အခုလို ဘာမွ မရလိုက္ဘဲ အလဲလဲ အကဲြကဲြ ပ်က္စီးဆံုး႐ႈံးသြားရတာက ရင္နာစရာၾကီးပါ။ ဘယ္သူမဆိုေလ... ဂုဏ္သိကၡာရွိရွိ၊ ကၠုေျႏၵရရ လွလွပပေလး ေပါက္ကဲြ အဆံုးသတ္ သြားခ်င္တာခ်ည္းပါပဲ”
ေစာ၏စကားကို သိပ္နားလည္ပံု မေပၚပါ။ ေစာ ညံ့တာပဲျဖစ္ပါလိမ့္မည္။
“ကြ်န္မလည္း ဘ၀နဲ႔ ရင္းျပီး ညမီးက်ီးမွ လႊတ္တင္ေတာ့မယ္ဆိုရင္ အထိတ္အလန္႔ အလဲလဲ အကဲြကဲြေတာ့ အဆံုး မသတ္သင့္ဘူး။ လွလွ ပပ သိကၡာရွိရွိေလး... ”
သူရယ္ေမာသည္။
“မီးပံုးပံ်နဲ႔ မင္းနဲ႔ ဘာဆိုင္လို႔လဲ”
“သမီးေလး ျမန္ျမန္ ၾကီးျပင္းေစခ်င္လွျပီ”
သူမ ညည္းညည္းကေလး ေျပာရင္း စကားကို အဆံုးသတ္လိုက္မိ၏။
ေလာကတစ္ခုလံုးမွာ သူမ ဂ႐ုစိုက္ဆံုး အရာမွာ သမီးေလး၏ စိတ္ခံစားမႈပဲ ျဖစ္သည္။ ။
ဂ်ဴး (မေဟသီ၊ ၾသဂုတ္ ၂၀၀၀)
xxxxxxxxxxxxx
အကဲျဖတ္ ဒိုင္လူၾကီးအဖဲြ႔က အသံခ်ဲ႔စက္ျဖင့္ ေအာ္၍ သတိေပး ေၾကညာလိုက္၏။
“အခုတစ္ခါ ယွဥ္ျပိဳင္ဖို႔ အလွည့္က်တာကေတာ့ ေရႊအင္းသားအဖဲြ႔ရဲ႕ “ညမီးက်ီး” ျဖစ္ပါတယ္”
လက္ခုပ္သံမ်ား၊ လက္ေခါက္မႈတ္သံမ်ားကို ၾကားလိုက္ရသည္။ “ေရႊအင္းသား” အဖဲြ႔ကို အားေပးၾကသူမ်ားလည္း ပါမည္။ “ညမီးက်ီး” ဟူေသာ အမ်ဳိးအစားအေပၚ အားရေက်နပ္စြာ အားေပးသူမ်ားလည္း ပါလိမ့္မည္။ ေတာင္ေပၚကြင္းျပင္တစ္ခုလံုး ၾကိတ္ၾကိတ္တိုး စည္ကား က်ပ္ညပ္ေနေသာ ပရိသတ္သည္ တျဖည္းျဖည္း စူးရွ သိပ္သည္းလာေသာ အေအးဒဏ္ကို သတိမျပဳမိသလိုပင္ ျဖစ္သည္။ ဇဲြေကာင္းလွပါေပရဲ႔ဟု ေစာက မွတ္ခ်က္ခ်မိသည္။ ေစာအနီးမွာ ရပ္ေနေသာ ေစာေယာက္်ားသည္ မီးပံုးပံ်မ်ား ေစာင့္ၾကည့္ျခင္းကို သိပ္စိတ္၀င္စားပံု မရ။ ၁၅မိနစ္တစ္ခါေလာက္ လက္ပတ္နာရီကို ၾကည့္ၾကည့္ေန၏။
“အျမင့္ေပ ၆၀၊ ထိပ္၀အက်ယ္ ၂၅ေပ ရွိပါတယ္။ ခ်ိတ္ဆဲြထားတဲ့ ယမ္းအေလးခ်ိန္ကေတာ့ ပိႆာ ၄၀ တိတိ ျဖစ္ပါတယ္”
ပရိသတ္က ေ၀ါခနဲ အာေမဋိတ္သံ ျပဳလိုက္ၾကသည္။ ယမ္းပိႆာခ်ိန္ မ်ားသည့္အခါ ထိုမီးပံုပ်ံၾကီး ေကာင္းကင္မေရာက္မီ ေပါက္ကဲြခဲ့ေသာ္ ရရွိလာမည့္ အႏၱရာယ္သည္ ေတာ္ေတာ္ၾကီးမားမည္ ျဖစ္သည္။
“ကုန္က်စရိတ္ စုစုေပါင္း က်ပ္ႏွစ္သိန္းတိတိ ျဖစ္ပါတယ္ ခင္ဗ်ာ”
အဲသည္ ကုန္က်စရိတ္ က်ပ္ႏွစ္သိန္းရွိျပီး ယမ္းပိႆာခ်ိန္ ၄၀ရွိေသာ မီးပံုးပ်ံၾကီးကို မႈိင္းတိုက္ေနၾကျပီျဖစ္သည္။ မီးပံုးပ်ံၾကီး မႈိင္း၀ေအာင္ မီး႐ႈိ႔ မိႈင္းတိုက္ေနခ်ိန္မွာ ေရႊအင္းသားအဖဲြ႔၏ ေျဖေဖ်ာ္ေရး တာ၀န္ခံအဖဲြ႔ငယ္က အိုးစည္ ဗံုေမာင္းမ်ား တီးခတ္ျပီး ေနာင္ေဗေနာင္ျဖင့္ ရိုးရာအက ကေနၾကသည္။
ေစာသည္ ေပ်ာ္ရႊင္စြာ တီးမႈတ္ေနသူမ်ား၊ မိႈင္းတိုက္ေနသူမ်ား၊ အလုပ္႐ႈပ္စြာ တက္ၾကြေနသူမ်ားကို ေျခဖ်ားေထာက္ကာ လူအုပ္ေနာက္မွ ကဲၾကည့္ရင္း အံ့ၾသေနသည္။ ေၾသာ္ ေငြႏွစ္သိန္းကို လွလွပပ မီး႐ႈိ႔ျပဖို႔ လူအင္အားေတြ၊ အခ်ိန္ေတြ ဘယ္ေလာက္စေတးခဲ့ရပါသလဲ၊ သူတို႔ ဘာအတြက္ လုပ္ေနၾကတာလဲ၊ အႏုပညာ သက္သက္ပဲလား၊ သူတို႔ အတၱ၊ သူတို႔ ဂုဏ္သိကၡာအတြက္လည္း ပါမွာေပါ့ေလ။ ဒါဟာ တစ္နည္းအားျဖင့္ Performance Art တစ္မ်ဳိးပဲ။
“ေစာ ျပန္ၾကဖို႔ ေကာင္းျပီ ထင္တယ္၊ ႏွစ္နာရီ ထိုးေနျပီ”
“ခဏေလး... ဒီတစ္လံုး ၾကည့္ျပီးရင္ ျပန္မယ္”
သူ႔ကို “ေမာင္” ဟူေသာ အသံုးအႏႈန္းျဖင့္ ဆက္ဆံလို႔ မရခဲ့သည္မွာ ႏွစ္ႏွစ္ၾကာခဲ့တာလား၊ သံုးႏွစ္ၾကာခဲ့တာလား ေစာေကာင္းေကာင္း မမွတ္မိေတာ့ေခ်။ သူ႔အတြက္ ေစာသည္ လူသားတစ္ေယာက္ အတြက္မဟုတ္ေတာ့ဘဲ ဇနီးအျဖစ္ ထီထြင္ခံရသည့္ စက္ရုပ္တစ္ခုသာ ျဖစ္ေတာ့သည္။ လိမၼာယဥ္ေက်း ျပေနသည့္ စက္ရုပ္ကေလး တစ္ခုျဖစ္သည္။ တစ္ခါတုန္းက အဲသည့္ စက္ရုပ္သည္ ခ်စ္ျမတ္ႏိုးတတ္၊ ၾကင္နာတတ္ေသာ ဇနီးျဖစ္ခဲ့သတဲ့။ ေစာ သူ႔ကို ဘာေၾကာင့္မ်ား ခ်စ္ခဲ့မိပါလိမ့္။
ညသန္းေခါင္ေက်ာ္ ကာလ၊ အေမွာင္ထု သိပ္သည္းေနဆဲ အခ်ိန္မွာ ေစာသည္ သူမေယာက္်ားအား ေစ့ေစ့စပ္စပ္ ေမာ္ၾကည့္လိုက္မိသည္။ ေစာ သူ႔ကို ဘာေတြ ခ်စ္မိခဲ့တာလဲ။ သူ႔မ်က္ႏွာမွာ၊ သူ႔ ဟန္အမႈအရာမွာ ေစာခ်စ္ခ်င္စရာ ဘာမွကို ရွာမေတြ႔ေခ်။ ေစာ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ သေဘာက်စြာ အသံထြက္ ရယ္လိုက္မိ၏။ ဟုတ္ျပီ။ သူ႔အမႈအရာ အက်င့္ကေရာ၊ ဇနီးအေပၚထားသည့္ စိတ္သေဘာထားကေရာ။ Bull Shit! လို႔ ေျပာရမလား၊ Damn it! လို႔ ေျပာရမလား။ ဘယ္စကားလံုးက ပိုယဥ္ေက်းပါလိမ့္။
“ဘာရယ္တာလဲ ေစာ”
သူမ ပို၍သာ ရယ္မိျပီး မီးပံုးပ်ံဆီသို႔ အၾကည့္ ျပန္လဲႊလိုက္သည္။ မီးပံုးပ်ံၾကီးက တျဖည္းျဖည္း ပီျပင္လာျပီ။ တျဖည္းျဖည္း ေဖာင္း၍ ေဖာင္း၍လာသည္။ တစ္ခ်က္တစ္ခ်က္တြင္ မီးခိုးမိႈင္းမ်ားသည္ မီးပံုးပ်ံထဲမွတစ္ဆင့္ ေလေ၀့ရာသို႔ လြင့္ေနသည္။ ကျပေနသူတို႔က မေမာႏိုင္၊ မပန္းႏိုင္ က ဆဲ၊ တီးသူတို႔ကလည္း တီးဆဲ၊ အိုးစည္သံ
ႏွင့္ ေမာင္းသံသည္ လွပစြာ ေရာေႏွာလ်က္ ကြင္းတစ္ခုလံုး ပ်ံ႕လြင့္ စိုးမိုးထားသည္။
ေစာသည္ကို ေရာက္စက အင္းသားႏွင့္ ပအို၀့္ကို မခဲြျခားတတ္ေပ။ အ၀တ္အစားအရ ေသာ္လည္းေကာင္း၊ စကားေျပာ ေလယူေလသိမ္းအရ ေသာ္လည္းေကာင္း၊ အကဟန္ အရ ေသာ္လည္းေကာင္း အနည္းငယ္ ကဲြျပားေၾကာင္း ေလး ငါးရက္ေနျပီးမွ သိလာသည္။ ႏွစ္မ်ဳိးလံုးဟာ ေစာအတြက္ စိတ္၀င္စားစရာခ်ည္း ျဖစ္ေန၏။
“ပအို၀့္ေလးေတြ လက္ခ်ဳိးတာက ေဟာဒီလို ေဟာဒီလို၊ သိပ္ခ်စ္စရာေကာင္းတာပဲ” ဟု ကထိန္လွည့္လာသည့္ ပဲြကို ရပ္ၾကည့္ရင္းက အားက်လာျပီး သူတို႔လက္ခ်ဳိးသလို ခ်ဳိးၾကည့္ကာ က ၾကည့္ေတာ့ သူမေယာက္်ားက သူ႔ကို ျပံဳးမဲ့မဲ့ျဖင့္ ရိေသး၏။
“ေစာ .... မင္း ကိုယ့္ကို မယူဘဲ ပအုိ၀့္တစ္ေယာက္ကို ယူခဲ့ဖို႔ ေကာင္းတယ္လို႔ ေတြးေနျပီ မဟုတ္လား”
ေတြ႔လား၊ ေစာ သူ႔ကို မႏွစ္ျမိဳ႔ရျခင္း အေၾကာင္း အေၾကာင္းမ်ားစြာထဲမွာ သူတစ္ပါးကို နာလိုခံခက္ျဖစ္ေအာင္ ရိတတ္သည့္ အေၾကာင္းလည္း တစ္ခု အပါအ၀င္ျဖစ္သည္။ အမယ္.... သူကသာ သူတစ္ပါးကို စသလို ေနာက္သလို ရိခ်င္ေပမဲ့ သူ႔ကို ရိသလိုလို ေျပာလွ်င္ မခ်ိေအာင္ နာကာ ေဒါပြတတ္ေသး၏။
“ပအို၀့္ တစ္ေယာက္ကို ယူတာ မယူတာ အသာထားလိုက္ပါေလ၊ ရွင့္ကိုေတာ့ ကြ်န္မ ယူကို ယူခဲ့ဖို႔ မေကာင္းတာ အမွန္ပဲ”
ထိုစကားကို မ်က္ႏွာထား တည္တည္ျဖင့္ ေျပာမိေတာ့ သူ႔မ်က္ႏွာမည္းခနဲ ေမွာင္သြားတာ အၾကာၾကီး၊ သူ႔စိတ္ကို သူ ထိန္းခ်ဳပ္ကာ စကားေျပာဖို႔ စကၠန္႔သံုးဆယ္ေလာက္ အခ်ိန္ယူလိုက္၏။ ထို႔ေနာက္ ျပံဳးခ်င္ မျပံဳးခ်င္
“အခုေတာ့ မင္းေနာက္က်သြားျပီ” ဟု အထက္စီး ေလသံျဖင့္ ေျပာေလသည္။
ေစာေလ .... သူ႔ကို မုန္းလိုက္တာ၊ မုန္းလြန္းလို႔လည္း ေစ့ေစ့ၾကည့္ျပီး တစ္ခြန္းပဲ ျပန္ေျပာမိသည္။
“ထင္သလား၊ ေနာက္မက်ေသးပါဘူး”
ဟုတ္ပါသည္။ အိမ္ေထာင္ေရးတစ္ခုကို ျပန္ျပင္ဖို႔ သို႔မဟုတ္ ျဖိဳခဲြပစ္ဖို႔မွာ ေနာက္က်တယ္ဆိုတာ မရွိပါ။ အခု ႏွစ္ႏွစ္၊ သံုးႏွစ္အတြင္း သူမ အခ်ိန္ယူ စဥ္းစားျပင္ဆင္ေနသည္မွာ အိမ္ေထာင္ေရးကို အဆံုးသတ္သင့္ မသတ္သင့္ မဟုတ္ပါ။ အိမ္ေထာင္ေရးကို ႏွစ္ဦးႏွစ္ဖက္ အနာတရ ၾကီးၾကီးက်ယ္က်ယ္ မျဖစ္ဘဲ လွပစြာ၊ သိမ္ေမြ႔စြာ ဘယ္လို အဆံုးသတ္ပစ္ရမလဲ ဟူသည့္ အေၾကာင္းပင္ျဖစ္သည္။
“ေလက အေရွ႕ေတာင္ အရပ္ကေန အေနာက္ေျမာက္ အရပ္ကို တိုက္ခတ္ေနတာ ျဖစ္ပါတယ္။ ပဲြၾကည့္ ပရိသတ္မ်ား ခင္ဗ်ား၊ အေနာက္ေျမာက္ အရပ္မွာ မေနၾကပါနဲ႔ ခင္ဗ်ား၊ မီးပံုးပ်ံ မႈိင္း၀ေနပါျပီ ခင္ဗ်ား”
ေစာတို႔ ရပ္ေနရာ အရပ္မွာ ေတာင္အရပ္ တည့္တည့္ျဖစ္သည္။ အႏၱရာယ္ ကင္းမည့္ပံု ေပၚပါသည္။ အေနာက္ဘက္ အရပ္၊ ေျမာက္ဘက္အရပ္မွာ စုျပံဳရပ္ေနၾကသူမ်ား ရုတ္ရုတ္သဲသဲ ျဖစ္သြားသည္။ သည္လိုေတာ့လဲ တြက္လို႔ မရႏိုင္ပါ။ အခုမွ မီးပံုးပ်ံက မိႈင္း၀ကာ ရုပ္လံုး ပီျပင္သြာ တက္ဖို႔ အရွိန္ယူေနဆဲ ျဖစ္သည္။ တစ္ခဏအတြင္းမွာပင္ ေလသည္ အရပ္မ်က္ႏွာ ေျပာင္းကာ တိုက္ခ်င္ တိုက္ပစ္လိုက္ႏိုင္၏။ ထိုအခါ ကြ်န္မတို႔ ရပ္ေနရာသည္ အႏၱရာယ္ဇုန္ ျဖစ္ခ်င္ ျဖစ္သြားႏိုင္ေသးသည္။
“ေရႊအင္းသား မိႈင္း၀ေနပါျပီ ခင္ဗ်ား။ တက္လာပါေတာ့မယ္ ခင္ဗ်ား၊ ယမ္းပိႆာခ်ိန္ ေလးဆယ္တိတိ ျဖစ္ပါတယ္ ခင္ဗ်ား၊ မီးပံုးပ်ံ လမ္းေၾကာင္းမွာ မေနၾကပါနဲ႔ ခင္ဗ်ား”
ယမ္းပိႆာခ်ိန္ ၄၀ သာ ေပါက္ကဲြလိုက္လို႔ကေတာ့....။ ေစာပုခံုးေလး က်ဳံမိ၏။ ေစ်းဆိုင္တန္းမ်ားဆီမွ အသားကင္ ရနံ႔သည္ ကြင္းျပင္ဆီသို႔ လြင့္လာျပန္သည္။ ဆိုင္းတန္းေတြဆီ လွည့္ၾကည့္မိေတာ့ လူေတြ နည္းနည္း က်ဲသြားျပီ။ ဒါေပမဲ့ နံနက္ ႏွစ္နာရီထိေအာင္ စားေသာက္သူမ်ား ရွိေနဆဲ။ ေစာျဖင့္ သည္ေလာက္ ရွည္လ်ား မ်ားျပားလွေသာ ေစ်းဆိုင္တန္းၾကီးကကို တစ္ခါမွ မေတြ႔ဖူးေပ။ ဤကြင္းျပင္ရွိရာသို႔ ေရာက္ဖုိ႔ ဘုရားေစာင္းတန္း အုတ္ေလွကားထစ္မ်ားမွ ဆင္းျပီးေနာက္ ထိုေစ်းဆိုင္တန္းကို ေထာင့္ျဖတ္ ျဖတ္ယူရသည့္ အခ်ိန္တုန္းက ေစာ၏ ေျခေထာက္တို႔သည္ ေျမႏွင့္ ထိတစ္ခ်က္ မထိတစ္ခ်က္ ျဖစ္ေနခဲ့သည္။ ဆိုင္တန္း မ်က္ႏွာစာကို ၾကည့္ေပမဲ့ မျမင္ရ။ ေဘးမွာ ပတ္လည္မွာ ေစာလိုပင္ ပဲြၾကည့္ပရိသတ္၊ ပဲြေစ်းတန္းေလွ်ာက္ ပရိသတ္တို႔ျဖင့္ အျပည့္မို႔ ၾကည့္ေလရာရာမွာ လူမ်က္ႏွာေတြ၊ မည္းနက္ေသာ ဆံပင္ေတြခ်ည္း ျမင္ေနရသည္။ နည္းနည္း လူေခ်ာင္သည့္ ဆိုင္တန္းမ်ားကို ျဖတ္မိမွ ဘာဆိုင္ေတြလဲဆိုတာ ျမင္ရသည္။
အခုလို နံနက္ႏွစ္နာရီ ခ်မ္းစိမ့္ေအးစက္လွသည့္ ႏွင္းမႈန္ေအာက္တြင္ မီးပံုးပ်ံ ေစာင့္ၾကည့္လိုက္၊ အနီးအနားက ဆိုင္ေတြဆီ သြားစားေသာက္လိုက္ႏွင့္ သည္ေဒသက လူေတြရဲ႕ ဓေလ့ထံုးစံပဲႏွင့္ တူသည္။ ေစာအေနျဖင့္ ခ်မ္းစိမ့္ တုန္ခိုက္ေနသည့္ ကိုယ္ခႏၶာေၾကာင့္ ပူေႏြးသည့္ ေကာ္ဖီခါးခါး ေမႊးေမႊးေလး တစ္ခြက္ေတာ့ ေသာက္ခ်င္သား။ သို႔ေသာ္ ဆိုင္တန္းဆီ သြားေနတုန္း သည္မီးပံုးပ်ံ ေကာင္းကင္ေရာက္သြားသည္ကို မၾကည့္လိုက္ရမွာလည္း စိုးရိမ္သည္။ ေနာက္ျပီး ဆိုင္မွာ ထိုင္မေသာက္ခ်င္။ ေကာ္ဖီခြကို လက္ႏွစ္ဖက္ၾကားမွာ အုပ္ကိုင္ကာ ေကာ္ဖီခြက္၏ အပူကို တစ္ကိုယ္လံုး စိမ့္၀င္ ေႏြးေထြးသြားေအာင္ ခံစားရင္း၊ လမ္းေလွ်ာက္ရင္း သို႔မဟုတ္ မတ္တပ္ရပ္ကာ မီးပံုးပ်ံေစာင့္ရင္း ေကာ္ဖီေသာက္ခ်င္ေနသည္။ သူမ၏ အေတြးကို မဟုတ္ေသးဘူး ဟု သိ၏။ ေတာင္ၾကီးလို သန္႔ရွင္းသပ္ရပ္သည့္ ျမိဳ႔မွာေတာ့ ကိစၥမရွိပါ။ တစ္ျခားသာမန္ျမိဳ႔ၾကီးေတြမွာေတာ့ ျပန္ေဆးယူရသည့္ ေၾကြခြက္ေတြ၊ ဖန္ခြက္ေတြႏွင့္ ေကာ္ဖီ လက္ဖက္ရည္ ေရာင္းေနလွ်က္သားႏွင့္ အမႈိက္ေတြ၊ ဘူးခြံေတြႏွင့္ ညစ္ပတ္႐ႈပ္ပြ ေနခဲ့ျပီးပါျပီ။ သူမဆႏၵရွိသလို ေကာ္ဖီကို တစ္ခါသံုး စကၠဴခြက္ျဖင့္ ဟုိဟုိသည္သည္ လမ္းေလွ်ာက္ရင္း၊ အလုပ္လုပ္ရင္း ေသာက္ႏိုင္ဖို႔ စကၠဴခြက္ ယဥ္ေက်းမႈတစ္ခု ေခတ္စား အသံုးမ်ားလာခဲ့လွ်င္ အပံုလိုက္ အပံုလိုက္ ျဖစ္လာမည့္ တစ္ခါသံုး စကၠဴခြက္ေတြကို ျမင္ေယာင္ၾကည့္မိသည္။ မနည္း မေနာရွိမွာပဲ။
အိုးစည္ ဗံုေမာင္းသံက ပို၍ ပို၍ က်ယ္ေလာင္ ျမိဳင္ဆိုင္လာသည္။ လူေတြ ပို၍ ပို၍ တိုးေ၀ွ႔လာၾကသည္။ မီးပံုးပ်ံ စတင္တက္ေနျပီ။ အားပါးတရ ေအာ္ဟစ္သံျဖင့္ တစ္ခဏ ဆူညံသြား၏။
“တို႔ အင္းဆားကြ”
“အင္းသား” ဟု အသံမထြက္ဘဲ “အင္းဆား” ဟု ခပ္၀ဲ၀ဲ အသံထြက္ျဖင့္ ေအာ္ဟစ္အားေပးသံကို ၾကားလိုက္ရသည္။ ဆိုင္းသံ ဗံုသံေအာက္မွာ အိမ္ေလာက္ၾကီးသည့္ မီးပံုးပ်ံၾကီးသည္ ယိမ္းထိုးလ်က္ တေရြ႕ေရြ႕တက္ေလသည္။ မီးပံုးပ်ံ၏ ေအာက္မွာ စနစ္တက် ခ်ိတ္ဆဲြထားေသာ ယမ္းခြက္ အမ်ဳိးမ်ဳိးသည္ ယိမ္းႏဲြ႔လ်က္ တဲြေလာင္းပါသြားသည္။ မီးပံုးပ်ံကို မိႈင္းတိုက္ခဲ့ေသာ သစ္လံုးၾကီးမ်ားအား မီးစဲြေလာင္ေန လ်က္သားႏွင့္ ျငိမ္းသတ္ဖို႔ ကြင္းျပင္တစ္ဖက္သို႔ အေျပးအလႊား သယ္သြားၾကသည္။ ကြင္းျပင္တစ္ခုလံုး လူေတြ ရြစိရြစိ ျဖစ္ေနၾကသည္။
မီးပံုးပ်ံတစ္ခု ေကာင္းကင္ကို လြတ္လြတ္ကြ်တ္ကြ်တ္ တက္သြားဖို႔ သူတို႔အားလံုး တတ္စြမ္းသမွ် ၾကိဳးစားခဲ့ၾက ျပီးျပီ။ က်န္သည့္ အပိုင္းကေတာ့ ကံၾကမၼာ၏ အလုပ္ပဲျဖစ္သည္။ တစ္နည္းအားျဖင့္ ေလ၏အလုပ္ေပါ့။ ေလသည္ အရွိန္မွန္မွန္ျဖင့္ မီးပံုးပ်ံကို အထက္ျမင့္ရာသို႔ တစ္လက္မခ်င္း တစ္လက္မခ်င္း သယ္သြားလိမ့္မည္ဟု ေမွ်ာ္လင့္ရသည္။
ေလ၏ အကူအညီျဖင့္ မီးပံုးပ်ံမ်ား လႊတ္တင္သည့္အခါ အဖဲြ႔သား အားလံုးကေတာ့ မီးပံုးပ်ံ လႊတ္တင္ျခင္း အတတ္ပညာအရ တည့္တည့္မွန္မွန္ တက္ေအာင္ ထိန္းခ်ဳပ္ လႊတ္တင္ၾကတာခ်ည္းပါပဲ။ တစ္စံုတစ္ခု ခြ်တ္ေခ်ာ္ျပီး ေကာင္းကင္သို႔ မတက္ဘဲ မီးေလာင္ပ်က္စီး သြားရတာေတြလည္း ရွိေနခဲ့သည္။ မီးေလာင္ပ်က္စီးမႈခ်င္း အတူတူဆိုလွ်င္ “ ညမီးက်ီး” အမ်ဳိးအစား မီးပံုးပ်ံက မီးေလာင္လွ်င္ ယမ္းပိႆာခ်ိန္ မ်ားစြာ ေပါက္ကြဲေလာင္ကြ်မ္းမွာပဲျဖစ္သည္။ ပို၍ အႏၱရာယ္ၾကီးသည္ဟု ဆုိပါစို႔။
အခုလႊတ္တင္ေနၾကေသာ မီးပံုးပ်ံမ်ားတြင္ အမ်ဳိးအစား ႏွစ္ခု ကဲြျပား၏။ တစ္ခုက “ စိန္နားပန္” ဟုေခၚေသာ အလွခ်ိတ္ဆဲြ တန္ဆာဆင္ရံုသက္သက္ မီးပံုးပ်ံ အမ်ဳိးအစား၊ ေနာက္တစ္ခုက “ညမီးက်ီး” ဟုေခၚေသာ မီး႐ွဴးမီးပန္း ေဖာက္သည့္ အမ်ဳိးအစား။
ေစာ၏ ယခု ႏွစ္ည သံုးည မီးပံုးပ်ံၾကည့္ရသည့္ အေတြ႔အၾကံဳအရ ေျပာရလွ်င္ “ညမီးက်ီး” မီးပံုးပ်ံက ပို၍ စိတ္လႈပ္ရွားစရာ ေကာင္းသည္။ သူက ေကာင္းကင္အျမင့္သို႔ ေရာက္ေသာအခါ တစ္ဆင့္ျပီး တစ္ဆင့္ အမ်ဳိးမ်ဳိး ကဲြျပားစြာ၊ လွပစြာ ေပါက္ကဲြျပေလသည္။
ေဘးပတ္၀န္းက်င္ ေလထုထဲ၊ အေမွာင္ထဲသို႔ တည့္တည့္ထိုးေဖာက္ျဖာထြက္ေသာ မီး႐ွဳဴးမီးပန္းမ်ားက တစ္ဆင့္၊ ထို႔ေနာက္ ငါးကေလးေတြ ေရမွာ လြန္႔လူး ကူးခတ္သလို လွစ္ခနဲ လွစ္ခနဲ ျဖာထြက္ေသာ မီး႐ွဴးမီးပန္းမ်ားက တစ္ဆင့္၊ ထို႔ေနာက္ ခိုကေလးေတြ ပ်ံသန္းသြားသလို မီး႐ွဴးမီးပန္းကေလးမ်ား ေလမွာ ေ၀့၀ဲပ်ံတက္ကာ ေလာင္ကြ်မ္းေစသည့္ ခိုပ်ံဟု အမည္ရေသာ ေပါက္ကဲြမႈ အမ်ဳိးအစားကေလးမ်ားက တစ္ဆင့္။ ေကာင္းကင္သို႔ ေတာက္ပေသာ မီးပံုးပ်ံၾကီး တက္ေနသည့္ အခ်ိန္အတြင္း ေနာက္ထပ္ ဆင့္ကဲဆင့္ကဲ ေရာင္စံုျဖာထြက္ေသာ မီး႐ွဴးမီးပန္း လွလွမ်ား၏ ပံုစံအမ်ဳိးမ်ဳိး၊ လွပဆန္းၾကယ္မႈ အမ်ဳိးမ်ဳိးကို စုစည္း ေရာေႏွာကာ ျမင္ရၾကည့္ရသည္မုိ႔ ျပည့္စံုစြာ စိတ္လႈပ္ရွားေစတတ္သည္။
အဲသည္ အဆင့္ဆင့္ေသာ မီး႐ွဴးမီးပန္းမ်ားကို စနစ္တက် လွပစြာ ေပါက္ကဲြေအာင္ တြက္ခ်က္ျပီး တပ္ဆင္ယူရသည့္ အတတ္ပညာကလည္း ေတာ္ေတာ္ ခ်ီးက်ဴးဖို႔ ေကာင္းပါသည္။
“ေလေၾကာင္း ေျပာင္းသြားပါတယ္ခင္ဗ်ား၊ ပရိသတ္မ်ား သတိထားၾကပါ။ မီးပံုးပ်ံရဲ႔ ေအာက္တည့္တည့္မွာ မေနၾကပါနဲ႔ ခင္ဗ်ား”
မီးပံုးပ်ံၾကီးသည္ ေဘးတိုက္ေရြ႔လ်ားလွ်က္ အကဲျဖတ္လူၾကီးမ်ား ထိုင္ၾကည့္ရာ ပဲြၾကည့္စင္၏ အေနာက္ဘက္သို႔ ယိမ္းထိုးပါသြားသည္။ လူတခ်ဳိ႔ ေအာ္ဟစ္ကာ ေျပးလႊားေနၾကသည္။ မီးသတ္ကားသည္ အဆင္သင့္ စက္ႏႈိးကာ ကြင္းျပင္ဆီသို႔ ဦးတည္ထားရာမွ စတင္ေမာင္းထြက္ေလသည္။
“မီးသတ္ကားရဲ႔ ေရွ႔တည့္တည့္မွာ မေနၾကပါနဲ႔ ခင္ဗ်ား၊ လြတ္ရာကို ေရႊ႔ေပးၾကပါ ခင္ဗ်ား”
မီးပံုးပ်ံၾကီးဆီမွ အုန္းခနဲ ေပါက္ပဲြသံတစ္ခ်က္ ၾကားလိုက္ရသည္။ ေ၀ါခနဲ ေအာ္ဟစ္သံမ်ား ၾကားရသည္။ ေစာ၏ ေဘးနားက လူေတြ အထိတ္တလန္႔ ေျပးရာ၊ ေစာသည္ ထိုလူအုပ္ႏွင့္အတူ ကပ္ျငိျပီး ေရြ႔သြားသည္။
“ေစာ”
သူ႔အသံသည္ အထိတ္တလန္႔ ေအာ္ဟစ္ေနေသာ လူအုပ္အသံႏွင့္ ေရာေထြးသြား၏။ ေစာတို႔ရပ္ေနေသာ ကြင္းျပင္သည္ ညီညင္ေသာ ေျမျပင္ မဟုတ္။ အနည္းငယ္ ေစာင္းနိမ့္သြားေသာ ဆင္ေျခေလွ်ာ ေျမျပင္ျဖစ္သည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ေျပးလႊားရင္းမွ အရွိန္မထိန္းႏိုင္ဘဲ ေစာ တစ္ခ်က္ ေျခေခါက္ကာ လဲက်သြားသည္။ လူေတြသည္ ေစာ၏ ေျခေတြ၊ လက္ေတြေပၚသို႔ အမႈမဲ့ အမွတ္မ့ဲ တက္နင္းေျပးၾက၏။ နာက်င္မႈႏွင့္ ထိတ္လန္႔မႈ ေပါင္းစပ္ကာ လဲရာမွ ဇြတ္ ထ ထိုင္ဖို႔ ၾကိဳးစားဆဲ လက္တစ္ဖက္က ေစာ၏ ပုခံုးမွ ဆဲြညႇစ္ကာ ထူမေပးလိုက္သည္။
“ေက်းဇူး....”
ေက်းဇူးတင္စကား ဆိုဖို႔ အာ႐ံုသိစတ္ျဖင့္ စကား စလိုက္ေပမဲ့ ထိုသူက ေစာကို လက္ေမာင္းရင္းမွ တင္းတင္းဆုပ္ကာ သူ႔ေနာက္ဘက္သို႔ တြန္းပို႔ျပီး အကာအကြယ္ ေပးလိုက္သျဖင့္ စကားစ ျပတ္သြားသည္။ ႐ုတ္႐ုတ္သဲသဲ လူအုပ္ကို ေရွာင္ရင္း၊ မတ္မတ္ရပ္ တြန္းခံရင္း အေမွာင္တစ္၀က္၊ အလင္းတစ္၀က္ေအာက္မွာ ျမင္လိုက္ရေသာ မ်က္ႏွာကေတာ့ မ်က္ခြံမို႔မို႔ႏွင့္ ႏုနယ္ေသးေသာ လူငယ္တစ္ဦး၏ မ်က္ႏွာပဲ။ ရွမ္းလား၊ အင္းသားလား၊ ပအို၀့္လား။ ေတာင္ေပၚတိုင္းရင္းသား လူမ်ဳိးမွန္းေတာ့ သိသည္။
“ေက်းဇူးတင္ပါတယ္”
ထိုစကားကို သူၾကားပံု မရ။ သူ႔အာရံုသည္ သူ႔လက္ေမာင္းမွ တင္းတင္း ဆဲြဆုပ္ထားမိေသာ မိန္းမထံမွာ ရွိမေနတာ ေသခ်ာသည္။ သူ႔အာရံုသည္ တစ္ဖက္မွ ေပါက္ကဲြပ်က္စီးကာ မီးေလာင္ေနျပီျဖစ္ေသာ မီးပံုးပ်ံၾကီးထံ ေရာက္ေနသည္။ ေျမျပင္အထက္ ေပ ၁၀၀ - ၂၀၀ မွာ ေပါက္ကဲြ ပ်က္စီးျခင္းျဖစ္၍၊ မီးေတာက္မီးလွ်ံမ်ား ေနရာအႏွံ႔မွာ ရွိေနသည္။ ကြင္းျပင္ရွိ ပရိသတ္သည္လည္း ကြင္းလယ္မွာ မရွိၾကေတာ့ဘဲ ေဘးပတ္လည္မွာ ကပ္ေနၾကျပီ။ သစ္ပင္ႏွစ္ပင္ မီးေလာင္ေနသည္။ ယမ္းနံ႔မ်ား မႊန္ထူေန၏။ ပတ္၀န္းက်င္တစ္ခုလံုး မီးခိုးမႈိင္းမ်ားျဖင့္ ေမွာင္ေန၏။
ေနာက္ထပ္ၾကီးမားေသာ ေပါက္ကဲြသံၾကီးတစ္ခု ထပ္ၾကားရျပန္သည္။ ထုိေပါက္ကဲြသံေၾကာင့္ တိုင္းရင္းသားလူငယ္သည္ သူမ၏ လက္ကို လႊတ္လိုက္ျပီး မ်က္ႏွာဆီ လြင့္စဥ္လာႏိုင္ဖြယ္ မရွိေသာ မီးစ၊ ယမ္းစမ်ားကို ကာကြယ္ဟန္ျဖင့္ လက္ကို မ်က္ႏွာေရွ႔မွာ အမွတ္မဲ့ ကာလိုက္ေလသည္။ ထို႔ေနာက္ လူငယ္က ၾကိတ္မႏိုင္ ခဲမရဟန္ျဖင့္ ေတာက္တစ္ခ်က္ ေခါက္သည္။
“သြားျပီကြာ”
လူငယ္သည္ ေရႊအင္းသား အဖဲြ႔ဲထဲမွ ဟုတ္ဟန္ေတာ့ မတူပါ။ သို႔ေသာ္ မီးပံုးပ်ံၾကီး ေပါက္ကဲြ ပ်က္စီးသြားသည့္အတြက္ သူခံစားေနရဟန္ရွိသည္။
“ဒီေကာင္ၾကီးသာ ေအာင္ေအာင္ျမင္ျမင္ တက္သြားလို႔ကေတာ့ ၾကည့္လို႔ ေကာင္းလိုက္မယ့္ ျမင္ကြင္း... ”
ေစာ၏ အနီးမွာ အားရပါးရ ညည္းညဴလိုက္သံ တစ္ခုကိုလည္း ၾကားရသည္။ ပရိသတ္သည္ ယခုအခါ ထိတ္လန္႔တုန္လႈပ္မႈမွ ကင္းလြတ္ခဲ့ျပီ။ စိတ္ဆင္းရဲမႈ၊ အားမလို အားမရျဖစ္မႈတို႔ႏွင့္ မီးပံုးပ်ံၾကီးအား တဖြဖြ တ သ ေနၾကသည္။ ကံအားေလ်ာ္စြာ မီးေလာင္ ေပါက္ကဲြမႈသည္ ကြင္းတစ္ဖက္က ငွက္ေပ်ာပင္အုပ္ဆီမွ ျဖစ္ေပၚခဲ့သျဖင့္၊ ပရိသတ္ထဲမွ အေသအေပ်ာက္ လံုး၀ မရွိခဲ့ဘဲ မီးဟပ္သူ၊ ဒဏ္ရာရသူ အနည္းအက်ဥ္းသာ ရွိခဲ့သည္။
“မီးပံုးပ်ံတိုင္းဟာ ေကာင္းကင္ထိ တက္ခ်င္မွ တက္ႏိုင္မွာေပါ့၊ ေအာင္ျမင္မႈဆိုတာ ဒီလိုပါပဲ၊ ေမွ်ာ္လင့္တိုင္း မရၾကပါဘူး” တစ္ေယာက္ေယာက္က တစ္ေယာက္ေယာက္ကို အားေပးေနသံ ၾကားရသည္။
သို႔ေသာ္ ပဲြၾကည့္စင္ အေျခမွာေတာ့ အသံထြက္ ငိုေၾကြးေနသူ တစ္ေယာက္ရွိသည္။
“ဆယ့္ငါးရက္လံုးလံုးပါပဲ၊ ကြ်န္မတို႔ မနားမေန အလုပ္လုပ္ခဲ့ၾကတာ”
ငိုေၾကြးေနသည့္ လူငယ္ေလးေဘးမွ ေျခပစ္လက္ပစ္ ထိုင္ေနေသာ မိန္းကေလးက ေရရြတ္ေန၏။
“တစ္ခါတေလ ဒီလိုပါပဲ ငါ့ညီရာ၊ စိတ္ကို ေျဖပါ”
ေယာက္်ား ခပ္လတ္လတ္ တစ္ေယာက္က ငိုေနေသာ လူငယ္၏ ပုခံုးကို ပုတ္သည္။
“တစ္ခါတေလ ဟုတ္လား။ တစ္ႏွစ္လံုးလံုး တည္ေဆာက္လာခဲ့ရတဲ့ ေမွ်ာ္လင့္မႈေတြထဲမွာ တစ္ခါတေလဆိုတာ ဘယ္ေနရာမွ မပါခဲ့ဘူး”
“တစ္ႏွစ္မွာ တစ္ခါတည္းသာပါပဲ”
မေက်မနပ္ ေရရြတ္သံကို ၾကားရသည္။ ေစာသူု႔ကို သြားေဖ်ာင္းဖ်ခ်င္စိတ္ ေပၚေန၏။
ခ်ာတိတ္ရယ္၊ တစ္ႏွစ္မွာ တစ္ခါသာ ဆိုတဲ့ ေမွ်ာ္လင့္မႈေအာက္မွာ ဆံုး႐ႈံးရတာဟာ ဘ၀မွာ တစ္ခါသာပါ ဆိုတဲ့ ေမွ်ာ္လင့္မႈေအာက္မွာ ဆံုး႐ႈံးရသေလာက္ မနာက်င္ႏိုင္ပါဘူးကြယ္။ ေနာက္ႏွစ္ဆိုတာ ရွိပါေသးတယ္။ ေအးေလ... ေနာက္ႏွစ္အထိ အေျခအေန ေပးလာခဲ့ေသးရင္ေပါ့။ ေစာသူ႔ကို ေငးစိုက္ၾကည့္ေနမိသည္။ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ေတြ ျပိဳကဲြ ပ်က္စီးသြားသူ တစ္ေယာက္၏ မ်က္ႏွာမွာ နာက်င္မႈေတြ အျပည့္ပါ။
“ေစာ”
သူမ ေယာက္်ား၏အသံ။ သူမ လွည့္ၾကည့္လိုက္ေသာအခါ လူေတြၾကားထဲမွာ တိုးေ၀ွ႔လာေသာ သူမ ေယာက္်ားကို ေတြ႔လိုက္ရသည္။
“ရွာလိုက္ရတာ ေစာရယ္”
သူ အနီး ေရာက္လာျပီး ေစာ၏ လက္တစ္ဖက္ကို လွမ္းဆဲြလိုက္သည္။
“ကုိယ္တို႔ခ်င္း ကဲြသြားရင္ ဘယ့္ႏွယ္လုပ္မလဲ၊ မင္း ကိုယ့္လက္ကို တဲြထားခဲ့ဖို႔ ေကာင္းတယ္”
“ကြ်န္မ ဟိုတယ္ဆီ ျပန္တတ္ပါတယ္”
“မင္းကို ေျပာလိုက္ရင္ အဲဒီလိုခ်ည္းပဲ၊ လာ.. ျပန္ၾကစို႔၊ ေအးလည္း ေအးလွျပီ။ခုဟာက ကံေကာင္းလို႔ မေသတာ”
ထို႔ေနာက္ သူသည္ အငိုတိတ္စ ျပဳေနျပီျဖစ္ေသာ၊ အံတင္းတင္း ၾကိတ္ထားေသာ ေရႊအင္းသား လူငယ္ဆီ မ်က္လံုးေရာက္သြား၏။ ေယာက္်ားတစ္ေယာက္၏ အငိုမ်က္ႏွာကို သူမၾကည့္ခ်င္၊ မျမင္ခ်င္သလိုပင္ မ်က္ႏွာလဲႊလိုက္သည္။
“သနားပါတယ္ေနာ္”
ေစာ သူႏွင့္အတူ လိုက္လာရင္း ေရရြတ္မိေတာ့ သူက ေစာအား လိုက္ေလ်ာဟန္ျဖင့္ ေခါင္းတစ္ခ်က္ ညိတ္သည္။
“ေအးေလ... ႏွစ္သိန္းၾကီးမ်ားေတာင္”
ေစာ သူ႔ကို ဖ်တ္ခနဲ ေမာ့္ၾကည့္မိသည္။ ဒီဆံုး႐ႈံးမႈမွာ ေငြႏွစ္သိန္းဟာ အဓိက မက်ဘူး။ သို႔ေသာ္ ဤခံစားခ်က္ကို သူနားလည္မည့္ပံု မေပၚသျဖင့္ ေစာ တိတ္တိတ္ပဲ ေနလိုက္သည္။
“မေအးဘူးလား ေစာ”
“အင္း.... ခုမွ ေအးမွန္းသိေတာ့တယ္”
“ကိုယ္ေတာ့ ခိုက္ခိုက္တုန္ေနျပီ”
မနက္ျဖန္ ေစာတို႔ ျပန္ၾကေတာ့မည္။ ၅ ရက္ၾကာ ခဲြခြားထားခဲ့ေသာ သမီးေလးဆီ ျပန္ၾကေေတာ့မည္။ သမီးေလးအတြက္ တိုင္းရင္းသား ၀တ္စံုေလးတစ္စံဳ လက္ေဆာင္ပါလာသည္။ သူမ စိတ္မွတ္မထင္ ျပံဳးမိသြား၏။
“အခု ဆက္လက္ ျပိဳင္ပဲြ၀င္မယ့္ အဖဲြ႔ကေတာ့ ဖုိးသာထူးအဖဲြ႔ ျဖစ္ပါတယ္။ ဖိုးသာထူးအဖဲြ႔က လႊတ္တင္မယ့္ မီးပံုးပ်ံ အမ်ဳိးအစားဟာလည္း “ ညမီးက်ီး” ပဲျဖစ္ပါတယ္”
ေၾသာ္... အခုဟာ ရိုးရိုး မီးပံုးပ်ံ လႊတ္ေနတာ မဟုတ္၊ ျပိဳင္ပဲြလုပ္ေနတာ ပါလားဟု သတိရသြား၏။ ေရႊအင္းသား အဖဲြ႔၏ ဆံုး႐ႈံးမႈမ်ားမွ ထင္တာထက္ ပို ၾကီးမားပါလိမ့္မည္။
အခ်ိန္ကာလ၊ ေငြေၾကး၊ ဂုဏ္သိကၡာ၊ စည္းလံုးမႈအင္အား၊ ယံုၾကည္ခံရမႈ နာမည္၊ စိုက္ထုတ္လိုက္ရသည့္ ခြန္အား၊ အားလံုးထက္ ပို၍ ဆံုး႐ႈံးလိုက္ရေသာ အရာမွာ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ ျဖစ္ပါလိမ့္မည္။
“ကိုယ္ နားမလည္တာက ဒီေငြေတြကို မီးပံုးပ်ံ လုပ္ျပီး မီး႐ိႈ႔ပဲြ က်င္းပေတာ့မယ္လို႔ ဆံုးျဖတ္ျပီးတဲ့ ေနာက္ေတာ့ မီးေလာင္ေပါက္ကဲြတာဟာ ဘာခံစားစရာ ရွိေသးလဲ။ ေကာင္းကင္အျမင့္က်မွ ေပါက္ကဲြကဲြ၊ ေျမျပင္နဲ႔ နီးနီးပဲ ေပါက္ကဲြ ေပါက္ကဲြ၊ ပ်က္စီးတာေတာ့ ပ်က္စီးသြားတာပဲ။ ဒါဟာ ဘာထူးျခားလို႔လဲ၊ လူေတြ အႏၱရာယ္ မရွိရင္ ျပီးတာပဲ မဟုတ္လား”
“ထူးျခားတာေပါ့”
“ဘာ ထူးျခားတာလဲ”
ဘုရားေစာင္းတန္း ရွိရာသို႔ ေလွ်ာက္လာရင္း ေစာသည္ မီးပံုးပ်ံ ကြင္းျပင္ဆီသို႔ တစ္ခ်က္ ျပန္ၾကည့္မိ၏။ တစ္ေယာက္ေယာက္က ဤအေျဖကုိ ေစာထက္ ပို၍ ရွင္းျပေပးႏိုင္ေကာင္း ေပးႏိုင္လိမ့္မည္။
“မီးပံုးပ်ံ လႊတ္တယ္ ဆိုကတည္းက တစ္ခ်ိန္မွာေတာ့ ဆံုး႐ႈံးပ်က္စီးမွာ ဆိုတာ မွန္ပါရဲ႔။ အခုလို ညမီးက်ီး မီးပံုးပ်ံမွာေတာ့ စိန္နားပန္ထက္ ေမွ်ာ္လင့္မႈ ပိုတယ္။ စိန္နားပန္မွာက ေအာင္ေအာင္ျမင္ျမင္ လႊတ္တင္ႏိုင္ဖို႔ တစ္ခုပဲ။ ညမီးက်ီးမွာက ေအာင္ေအာင္ျမင္ျမင္ လႊတ္တင္ဖို႔က တစ္ဆင့္၊ မီး႐ွဴးမီးပန္းေလးေတြ ကိုယ္လိုခ်င္သလို လွလွပပ တစ္မ်ဳိးျပီး တစ္မ်ဳိး ေပါက္ကဲြဖို႔က ေနာက္တစ္ဆင့္။ အခုလို ဘာမွ မရလိုက္ဘဲ အလဲလဲ အကဲြကဲြ ပ်က္စီးဆံုး႐ႈံးသြားရတာက ရင္နာစရာၾကီးပါ။ ဘယ္သူမဆိုေလ... ဂုဏ္သိကၡာရွိရွိ၊ ကၠုေျႏၵရရ လွလွပပေလး ေပါက္ကဲြ အဆံုးသတ္ သြားခ်င္တာခ်ည္းပါပဲ”
ေစာ၏စကားကို သိပ္နားလည္ပံု မေပၚပါ။ ေစာ ညံ့တာပဲျဖစ္ပါလိမ့္မည္။
“ကြ်န္မလည္း ဘ၀နဲ႔ ရင္းျပီး ညမီးက်ီးမွ လႊတ္တင္ေတာ့မယ္ဆိုရင္ အထိတ္အလန္႔ အလဲလဲ အကဲြကဲြေတာ့ အဆံုး မသတ္သင့္ဘူး။ လွလွ ပပ သိကၡာရွိရွိေလး... ”
သူရယ္ေမာသည္။
“မီးပံုးပံ်နဲ႔ မင္းနဲ႔ ဘာဆိုင္လို႔လဲ”
“သမီးေလး ျမန္ျမန္ ၾကီးျပင္းေစခ်င္လွျပီ”
သူမ ညည္းညည္းကေလး ေျပာရင္း စကားကို အဆံုးသတ္လိုက္မိ၏။
ေလာကတစ္ခုလံုးမွာ သူမ ဂ႐ုစိုက္ဆံုး အရာမွာ သမီးေလး၏ စိတ္ခံစားမႈပဲ ျဖစ္သည္။ ။
ဂ်ဴး (မေဟသီ၊ ၾသဂုတ္ ၂၀၀၀)
3 comments:
ေတာင္ႀကီးသား၊ ေတာင္ႀကီးသူေတြ ဘာလို႕ မီးပံုးပ်ံ ကုိ ဘာလို႕ ခံုမင္ေနႀကလည္းဆိုတာကုိ သိရွိႏုိင္္တဲ့ ဒီပိုစ္ေလးက ေတာင္ႀကီးခ်ယ္ရီ ရဲ႕ အဓိပၸါယ္ကုိ ေဖာ္ေဆာင္တဲ့ ပိုစ္ေလးပါပဲ..မႏုိင္းႏုိင္းကုိ ေက်းဇူး
မသိတာေတြအမ်ားႀကီး မွတ္သားသြားရပါတယ္။ ေက်းဇူးပါ။
ေတာင္ႀကီးတန္ေဆာင္တိုင္ပြဲေတာ္မွာဟာ မီးပံုးပ်ံအတြက္ သီးသန္႕တခုျဖစ္သလို ပေဒသာပင္ လွည့္လည္တဲ့အေၾကာင္းပါ ထည့္ေပးႏိုင္ရင္ ပိုေကာင္းမယ္လို႕ က်ေနာ္ျမင္တယ္... မီးပံုပ်ံဟာ အခရာျဖစ္တယ္ဆိုတာ မွန္ပါတယ္ မီးပံုပ်ံျပဳလုပ္တဲ့အခ်ိန္မွာ အခ်ိန္..ေငြ ... စၿ္းလံုးညီညြတ္မႈ လိုအပ္သလို သစၥတရားဆိုတာလည္း အဓိက ျဖစ္ပါတယ္... ထို႕အတူ တန္ေဆာင္မုန္းလဆန္း ၁၄ ရက္နဲ႕ တန္ေဆာင္မုန္းလျပည့္ေန႕မွာ လွည့္တဲ့ ပေဒသာပင္ဆိုတာကလည္း အခ်ိန္...ေငြ...လူအင္အား... စည္းလံုးညီညြႊၽ္မႈေတြ အဓိက ပါ၀င္ပါတယ္.... ႏိုင္းႏိုင္းစေနကို ေက်းဇူးအမ်ားႀငကီးတင္ပါတယ္ ကိုရဲျမန္မာကိုလည္း အထူးေက်းဇူးတင္ပါတယ္ က်ေနာ့္ကေတာ့ စာေရးဆရာမဟုတ္တဲ့အတြက္ ဖန္းတီးလို႕ မတတ္တာ ခြင့္လြတ္ေပးၾကပါ ... အားေပးရင္း ေ၀ဖန္မႈကိုေတာ့ ခြင္ျပဳေပးပါလို႕ ေတာင္းပန္ပါတယ္
Post a Comment