အတိတ္ရဲ႕ ေျခရာတစ္ခ်ိဳ႕

တစ္ခ်ိန္က ကၽြန္ေတာ္တို႕ ေ၀ဟင္ကုိ လႊတ္တင္ျပီး တစ္ေယာက္ကုိ တစ္ေယာက္ အျပိဳင္ျဖတ္ခ်ခဲ့တဲ့ စြန္လႊတ္ျခင္းေတြလည္း ေပ်ာက္ဆံုးကုန္ေလာက္ေရာေပါ့… တစ္စထက္တစ္စ ျမင့္မားလာတဲ့ တုိက္တာ အေဆာက္အအံုေတြ ေႀကာင့္ေလ . ..ငယ္ငယ္တုန္းက ျဖတ္သန္းခဲ့ေသာ အေႀကာင္းစဥ္းစားရင္း ကၽြန္ေတာ္ အိမ္က လမ္းေလွ်ာက္ထြက္လာခဲ့မိသည္။ မိုးရာသီျဖစ္လို႕လဲ လူသြားလူလာက်ဲေနတာကုိ သတိျပဳမိသည္။ ေဘးဘယ္ညာကုိ ႀကည့္ရင္း ဗြက္အိုင္ေတြကုိ ေရွာင္ရင္းေပါ့… ဒီလိုနဲ႕ အိမ္လမ္းထိပ္ကုိေရာက္သည္။ သခ်ၤာ ဦးစုိး၀င္း က်ဴရွင္အဆင္းႏွင့္တုိးသည္။ တက္ေတာ့ မတက္ခဲ့ဘူးပါ။ ဒါေပမယ့္ ငယ္ငယ္က ဗုဒၶဘာသာ သင္တန္း တက္ခဲ့တုန္းက ဆရာရဲ႕ က်ဴရွင္မွာ သင္ခဲ့ရတာေလ။ အလွဴရွင္ေတြက ေကၽြးေသာ ဒါနမ်ားႏွင့္ သူငယ္ခ်င္းေတြ တရုန္းရုန္းနဲ႕ေပါ့။ ေႏြရာသီေက်ာင္းပိတ္ရက္ေလးေတြမွာ ျဖတ္သန္းခဲ့ပံုေလးေတြကုိ သတိရသည္။

ထိုမွတဆင့္ ညာခ်ိဳးျပီး အေရွ႕ဘက္သို႕ဆက္ထြက္ခဲ့သည္။ မိုးကတိတ္သြားျပီး ေနျပန္ပူလာသည္။ လမ္းမထက္မွ ေရေငြ႕ေလးေတြ ထြက္လာသည္ကုိ ေတြ႕လိုက္ရသည္။ နဲနဲေရွာက္မိေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႕အေခၚ အေရွ႕လမ္း ေလးေပါ့။ တစ္ခ်ိန္က မိုင္းရွူးေက်ာက္ေတြ ေခတ္စားတုန္းက ထိုလမ္းေလးတြင္ ကၽြန္ေတာ္ေျခရာ ထပ္ခဲ့ဖူးပါသည္။ ေရဗံုးေလးထဲတြင္ ေရထည့္၊ ျပီး ႏွင္းဆီပန္းမ်ားထည့္ရင္း လက္ဖြင့္သူမ်ားအတြက္ ကၽြန္ေတာ္တို႕ ျခံထြက္ႏွင္းဆီပန္းမ်ားအား ေရာင္းဖို႔အတြက္ေပါ့။ ထိုမွတဆင့္ ျမိဳ႕မေစ်းႀကီးရဲ႕ ေတာင္ဘက္ အေပါက္ကုိ ေရာက္သည္။ ေက်ာင္းမသြားခင္ ပုိ႕ခဲ့ရေသာ ေဖာက္သည္ ေရႊဆိုင္၊ အထည္ဆိုင္မ်ား။ သူတုိ႕ဆိုင္ဖြင့္ကုိ ေစာင့္ရ၍ ေက်ာင္းေနာက္က်ခဲ့တာေတြ ကုိလည္းသတိရမိသည္။ သူတို႕ကေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ကုိမွတ္မိေလာက္ေတာ့ပါဘူး။ ဒီလိုနဲ႕ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ စာေရးကိရိယာေတြ ၀ယ္ေနက် သန္႕စင္စတုိးကို ျဖတ္ေရွာက္မိသည္။

ထိုမွတဆင့္ ေစ်းႀကီးရဲ႕မ်က္ႏွာစာအတုိင္း။ ကုန္တိုက္ႀကီးႏွင့္ ကေမၻာဇ စတိုး ႀကားလမ္းေလးမွာ ညေစ်းတန္းေလး စတင္အသက္၀င္ေနပါျပီ။ အျပန္မွပဲ ၀င္စားေတာ့မယ္လို႕စိတ္ကူးျဖစ္သည္။ ဒီလိုနဲ႕ ဆက္ေလွ်ာက္မိသည္။ ေရႊကိႏၷရီ က လမ္းတစ္ဘက္ျခမ္းမွာ။ သူ႕ေဘးက ညေစ်းတန္းေလးကလည္း အိမ္ျပန္ ေနာက္က်၊ အလုပ္ျပန္ေနာက္က်တဲ့ အိမ္ရွင္မေတြအတြက္ မရွိမျဖစ္ေစ်းေလးေပါ့။ ထိုမွတဆင့္ မယ္ဆိုင္ မီနီမက္ကတ္ကုိ ျဖတ္ေရွာက္ရသည္။ အခုေတာ့ ဘယ္လိုေနသည္ မသိပါ။ သူႏွင့္မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္က ျမိဳ႕မ ရုပ္ရွင္ရံုေလ။ သူ႕ေဘးမွာေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တုိ႕ျမိဳ႕ေလးရဲ႕ နာမည္ေက်ာ္ ေတာင္ႀကီး ေပါက္စီေပါ့။ မိုးလည္းတိတ္ ေကာင္းကင္ကလည္း တိမ္ေတြကင္းလာေတာ့ လူေတြစည္လာသလိုျဖစ္လာသည္။

စတိုင္အမ်ိဳးမ်ိဳးနဲ႕ လမ္းေလွ်ာက္ထြက္လာႀကသူမ်ား၊ ျမိဳ႕လည္ဓမၼာရံုသို႕ သြားႀကသူမ်ား၊ ရည္ရြယ္ခ်က္ အမ်ိဳးမ်ိဳးနဲ႕ ထြက္လာႀကသူမ်ားေပါ့။ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ အတိတ္ရဲ႕ ေျခရာေတြအတုိင္း ေလွ်ာက္ရင္းေပါ့။ တတ္ႏုိင္တဲ့ သူမ်ားကေတာ့ ဆိုင္ကယ္ တ၀ီ၀ီနဲ႕ေလ။ ဆိုင္ကယ္ကုိ လွပေအာင္ တန္ဆာဆင္ရင္း၊ သူတို႕ ဦးတည္သြားတာက စူဠာမုနိ ေလာကခ်မ္းသာဘုရားဆီကုိပဲ ေနမွာလို႕ေတြးမိသည္။ လူငယ္ ေတာ္ေတာ္မ်ားးမ်ားက ညဘက္ဆိုရင္ မင္းလမ္းတေလွ်ာက္ အေပၚတက္လိုက္။ ေအာက္ဆင္းလိုက္နဲ႕ ဟန္ေရးျပႀက သည္ေလ။

ဆုိင္ကယ္ သံေတြ၊ ဟြန္းသံေတြနဲ႕ ေတာင္ႀကီးျမိဳ႕ရဲ႕ မင္းလမ္းလို႕ေခၚႀကတဲ့ လမ္းမေပၚမွာေပါ့။ ဒီစည္ကားမႈ ေလးက ည ၉:၃၀ ေလာက္ဆိုရင္ ျငိမ္သက္သြားတတ္တာပါ။ ဘာလို႕လဲဆိုေတာ့ ဆိုင္ေတြအားလံုးကလည္း အဲဒီ အခ်ိန္ဆိုရင္ ပိတ္ျပီေလ။ စတိုးဆိုင္က ေကာင္မေလးေတြကုိ လည္းငန္းလို႕ မရေတာ့ဘူးေလ။ ေအးခ်မ္းမွု ေႀကာင့္လည္း ပါမည္ထင္တယ္။ ဒီလိုနဲ႕ ဖက္ရွင္မီနီမက္ကတ္ ကုိ၀င္ရရင္ေကာင္းမလား စဥ္းစားသည္။ အခ်ိန္က်န္ေသးတာပဲ၊ ၀ယ္မယ္ဆိုတဲ့ စိတ္ကူးမရွိခဲ့ေတာ့ ပိုက္ပိုက္လည္း ပါမလာဘူးပဲ။

ေနာက္မွပဲ ၀င္ေတာ့မယ္။ စိတ္ထဲမွာ မွတ္ထားလုိက္သည္။ ထိုမွ တဆင့္ ဂ်က္စမင္း လၻက္ရည္ဆိုင္ထိပ္ကုိ ေရာက္သည္။ ေဆာင္းတြင္း မနက္ခင္းေတြမွာ က်န္းမာေရးအတြက္ သူငယ္ခ်င္းမ်ားႏွင့္ ထေျပးရင္း အျပန္တြင္ ခ်ာပါတီ ပူပူေလးႏွင့္ အာလူးဟင္းကုိ တြဲျပီးစားခဲ့ရတာေတြကုိ ေတြးရင္းေပါ့.. ဒီလိုနဲ႕ ဗုိလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း ပန္းျခံကုိ ေရာက္လာသည္။ အရင္က ထိုပန္းျခံထဲတြင္ ထမင္းနဲ ထိုးျပိဳင္ပြဲေတြ က်င္းပခဲ့တာေတြက ေပၚလာသည္။ ေနာက္ ျပည္နယ္အားကစားကြင္း၊ ထိုမွ သစ္ေတာ ရပ္ကြက္လမ္းထိပ္လို႕ ေခၚရမည္လား။ ယုဒသန္ကုိ သြားတဲ႕လမ္းေပါ့။ ထိုလမ္းထိပ္ေလးတြင္လည္း ကၽြန္ေတာ့္ဘ၀ တစ္ခုရွိခဲ့ဘူးသည္ေလ။ အေျခအေန အေႀကာင္းေႀကာင္းေႀကာင့္ ဖြင့္ျဖစ္သြားေသာ လၻက္ရည္ဆိုင္ေလးမွာ ေက်ာင္းပိတ္ရက္ေတြနဲ႕ ေက်ာင္းထမင္းစား ဆင္းေတြမွာ စားပြဲထိုးရင္း ကူညီလုပ္ကုိင္ေပးခဲ့ ပံုေလးေတြ။ ထိုအခ်ိန္ကေတာ့ စိုင္းစိုင္းက ကၽြန္ေတာ္တုိ႕ဆုိင္ရဲ႕ ေဖာက္သည္ေပါ့။ လၻက္ရည္ တစ္ခြက္ေသာက္ရင္း သူ႕ခံစားမွုကို ရြက္လြင့္ခဲ့ဘူး တယ္ေလ။ တစ္ခါတစ္ခါမွာေတာ့ ဂီတာေလးကုိ ကုိင္ရင္းျပန္လာတာကုိ မွတ္မိေနေသးတယ္။ သူ႕အိမ္က ကၽြန္ေတာ္တို႕ ဖြင့္ခဲ့တဲ့ဆိုင္နဲ႕ ကပ္ရပ္ေလ။

ထိုမွတဆင့္ ကၽြန္ေတာ့္ေက်ာင္းေလး။ ေက်ာင္း၀င္အတြင္း ေက်ာင္းအလြမ္းေျပဆိုျပီး၀င္ခဲ့သည္။ အျဖဴ၊ အစိမ္းေလးေတြနဲ႕ေလ။ အင္း ေနာ္.. သူငယ္ခ်င္းေတြလည္း ဘယ္မွာေတြ ပါလိမ့္။ ဘ၀မ်ိဳးစံုနဲ႕ ရပ္တည္ ေနေလာက္ ေရာေပါ့။

အခ်ိန္ကုိ ႀကည့္လိုက္ေတာ့ ၈:၃၀ ေနျပီ။ ျပန္ေတာ့မွပဲ။ ဗုိက္ကလည္းဆာလာျပီ။ ညေစ်းတန္းမွာ ၀င္ဆြဲဖို႕ ေျခလွမ္းစ ခဲ့သည္။ ျမိဳ႕လည္ဓမၼာရံုေရွ႕ေရာက္ေတာ့ ဘုရား၀တ္ျပဳခ်င္စိတ္ေပါက္လာျပီး ခဏ၀င္ျပီး ဘုရားရွိခုိး အလွဴေငြ ထည့္ျဖစ္သည္။

ညေစ်းကုိ ေရာက္ေတာ့ ေတာ္ေတာ္ လူစည္ေနျပီ။ ဘာစားရင္ေကာင္းမလဲ?

ဒီလိုနဲ႕ ဗုိက္ျဖည့္ခဲ့သည္ေပါ့။ အိမ္ကုိေရာက္ဖို႕ သိပ္မလိုေတာ့။ ေျခေထာက္ေတြလည္း ေညာင္းေနျပီ၊ ဗိုက္ကလည္း တင္းေနျပီ။ အေမကလည္း ေမွ်ာ္ေနျပီ။ ဒါကုိစဥ္းစားမိေတာ့ အိမ္ျပန္ဖို႕ ဆံုးျဖတ္လိုက္သည္။ ေစ်းႀကီးေနာက္လမ္း နာရီစင္ရွိရာ အတုိင္းေပါ့။ ဒီလိုနဲ႕ ကၽြန္ေတာ္တို႕ လမ္းေလးရဲ႕ ေရထြက္ေလးကုိ ေရာက္လာခဲ့သည္။ကၽြန္ေတာ္တို႕ကေတာ့ သူ႕ကုိ ဥယ်ာဥ္မွဴး ေရထြက္လို႕ေခၚသည္။ နဲနဲဆက္ေလွ်ာက္ လိုက္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႕ အိမ္ေရာက္သည္။ တစ္္လမ္းလံုးက တိတ္ဆိတ္ေနျပီ။ မီးပ်က္ရက္မို႕လည္း ပါမည္ထ င္ပါသည္။ အေမႏွင့္အေဖက မအိပ္ေသး။ ကၽြန္ေတာ္ျပန္အလာကုိ ေစာင့္ေနသည္။ ကၽြန္ေတာ္ကလည္း သြားခဲ့ေသာ ေနရာေတြ အေႀကာင္းေျပာျပသည္။ ကၽြန္ေတာ့္အထင္၊ ကၽြန္ေတာ့္အျမင္ေတြေပါ့။ ဒီလိုနဲ႕ ကၽြန္ေတာ္ရဲ႕ အတိတ္ရဲ႕ ေျခရာမ်ားကုိ နင္းမိခဲ့ပါသည္။