အင္းသားရိုးရာ ေလွၿပိဳင္ပြဲကို ေဖာင္ေတာ္ဦးဘုရား ေညာင္ေရႊၿမိဳ႕ကို မၾကြေရာက္ခင္ အခ်ိန္ေလးမွာ အႀကိဳဗိုလ္လုပြဲနဲ႔ ဗိုလ္လုပြဲေတြ က်င္းပခဲ့ပါတယ္.. အမ်ိဳးသား၊ အမ်ိဳးသမီး ၄၅တက္ေလွၿပိဳင္ပြဲေတြနဲ႔ အမ်ိဳးသား ရာေက်ာ္ေလွၿပိဳင္ပြဲေတြ ပါ၀င္ပါတယ္..
ၿပိဳင္ပြဲၿပီးေတာ့ ရိုးရာဆြမ္းပို႔ ေလွသရုပ္ျပေလွာ္ခတ္ၿပီး ဆုေပးပြဲ က်င္းပခဲ့ပါတယ္..
အမ်ိဳးသား၊ အမ်ိဳးသမီး ၄၅တက္ ေလွေလွာ္ၿပိဳင္ပြဲမွာ အနိဳင္ရသြားတဲ့ အသင္းက အိုင္ေထာင့္ႀကီးေက်းရြာ အသင္း ျဖစ္ပါတယ္.. အမ်ိဳးသား ရာေက်ာ္ေလွ ၿပိဳင္ပြဲမွာေတာ့ မိုင္းေသာက္ေက်းရြာအုပ္စုက အနိဳင္ရသြားပါတယ္..
ေလွၿပိဳင္ေနတုန္း သူတို႔တစ္ေတြ ညာသံေပးတာ ဘာမွန္းကို ကၽြန္ေတာ္ မသိလိုက္ဘူး.. အင္းအသံ၀ဲလို႔နဲ႔ တူပါတယ္..
ေလွၿပိဳင္ပြဲ ၾကည့္ရတာကေတာ့ တစ္မ်ိဳးပဲ.. စိတ္ထဲမွာ ေတြးမိတယ္.. စည္းလံုးျခင္းရဲ့ အင္အားအေၾကာင္းပါ..
ေျခေထာက္နဲ႔ပဲ ေလွာ္ေလွာ္ လက္နဲ႔ပဲ ေလွာ္ေလွာ္ တက္ညီလက္ညီရွိဖို႔က အဓိက မဟုတ္လား.. ေရွ႕လူ ေနာက္လူ.. ပါ၀င္တဲ့သူ အားလံုးက အ၀င္အထြက္ အတိုင္အေဖာက္ ညီမွ အနိဳင္ရမွာ မဟုတ္လား.. ေလွတစင္း
အရွိန္မွန္မွန္နဲ႔ ပန္းတိုင္းကို ေရာက္နိဳင္ဖို႔ ဆိုတာ ေလွာ္ေနတဲ့သူေတြထဲက တစ္ေယာက္မွ ဟန္ခ်က္ပ်က္ စည္း၀ါးလြတ္လို႔ မျဖစ္ဘူးေလ.. တက္ေတြက တစ္ခုနဲ႔ တစ္ခု နီးနီးကပ္ကပ္န႔ဲ ရွိေနတာမို႔ တစ္ေယာက္ေယာက္ ေနာက္ၾကတာပဲျဖစ္ျဖစ္.. ျမန္သြားတာပဲျဖစ္ျဖစ္ အခ်င္းခ်င္း ျပန္တိုက္မိနိဳင္တယ္ေလ.. အဲ့ဒါဆိုရင္ ေလွကို ေကာင္းေကာင္း ေလွာ္ခတ္လို႔ မရေတာ့ဘဲ.. ၿပိဳင္ပြဲမွာ ရွဳံးရမွာ မဟုတ္လား.. အနိဳင္ရခ်င္ရင္.. သူမ်ားထက္ ေရွ႕ေရာက္ခ်င္ရင္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔တစ္ေတြ ညီၾကမွကိုျဖစ္မယ္.. ညြတ္ၾကမွကို ျဖစ္မယ္..
တစ္ေနရာရာမွာေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔တေတြ တက္မညီၾကဘူး၊ လက္မညီၾကဘူး.. အဲ့ဒါေၾကာင့္ပဲ ပန္းတိုင္ကို ေရာက္သင့္တဲ့ အခ်ိန္မွာ မေရာက္နိဳင္ဘူး ျဖစ္ေနပါတယ္..
No comments:
Post a Comment