ခံစားခ်က္မ်ားစြာကုိေမြးဖြားေပးေသာ

တစ္ေန႔က ေတာင္ႀကီးခ်ယ္ရီကုိ ၀င္ျဖစ္ေတာ့ admin ရဲ႕ မုူႀကိိဳတက္ခြင့္ရျပီ ေတာင္ႀကီးခ်ယ္ရီေရ ဆိုတဲ့ post ေလးကုိ ဖတ္လုိက္ရတယ္။ အဲဒီထဲက စာေႀကာင္းေလး တစ္ေႀကာင္းဟာ ကြ်န္ေတာ့္စိတ္ေတြကုိ ဖမ္းစားသြား တယ္ေလ။

ခ်ယ္ရီေျမတြင္ ၀င္ေရာက္ေရးသား ေနသူမ်ား အားလံုး ယခုလာမည့္ ေတာင္ႀကီး တန္ေဆာင္တိုင္တြင္ မိတ္ဆံုစားပြဲ က်င္းပေပးမည္ ဆိုတာေလးပါ။ ထုိစာေလးကုိ ဖတ္ရင္း တန္ေဆာင္တိုင္ဆိုတဲ့ ေ၀ါဟာရေလးဟာ ယခုတိုင္ ကြ်န္ေတာ့္ရင္ကုိ လွုပ္ရွားေစတုန္းပဲ ဆိုတာကုိ သတိထားမိသည္။ ဘာလုိလိုနဲ႕ေမြးရပ္ေျမႏွင့္ ခြဲခြာ လာေန ရသည္မွာ (၇)ႏွစ္ျပည့္ေတာ့မည္ပဲ။ အင္းေလ ကုိယ့္အျဖစ္ကလည္း ေပ်ာ္ရာမွာ မေနရ၊ ေတာ္ရာမွာ ေနရတဲ့ အျဖစ္ေလ။

ႏွစ္စဥ္ႏွစ္တိုင္းယူတဲ့မီး …… မီး……. မီး၊ …….မီးကုိ ႏိုင္ခ်င္ရင္ ဆယ္ႏွစ္ဆယ္မိုး ႀကိဳးစားပါဦး ဆိုတဲ့ ႏွစ္စဥ္ ဆုဆြတ္ခူးႏုိင္သည့္ ရပ္ကြက္ကုိယ္စားျပဳ အဖြဲ႕မ်ားမွ အုိးစည္၊ ဘံုေမာင္းမ်ား တီးကာ ကခံု၍ သံျပိဳင္ ဟစ္ေႀကြးေသာ အသံမ်ား၊ ျပိဳင္ပြဲ၀င္အဖြဲ႕မ်ားရဲ႕ သံခ်ပ္သံမ်ားကုိ မႀကားရသည္မွာလည္း ႀကာခဲ့ျပီ။ ငယ္ငယ္က ဆိုလွ်င္ တန္ေဆာင္မုန္းလ မေရာက္ခင္ကတည္းက မီးပံုးပ်ံလုပ္ဖုိ႕မုန္႕ဖုိးမ်ားကုိစုသည္။ ကုိယ္ လႊတ္တင္လိုက္ သည့္ မီးပံုးပ်ံ ေလထဲတက္သြားတာကုိ ႀကည့္ျပီးႀကည္ႏူးသည္။

ေပ်ာ္ရႊင္သည္။ တက္သြားေသာမီးပံုးပ်ံေလးကုိ ႀကည့္ရင္း ေကြးေနေအာင္ ကရသည္မွာလည္း အရသာ။ မတက္ဘဲ မီးေလာင္သြားလွ်င္ ၀မ္းနည္းရသည္။ အလကား အားအားယားယား ပိုက္ဆံကုိ မီးရွူိ႕ေနတယ္ဟုေျပာ
ခ်င္ေျပာပါေလ။ ေဗ်ာက္အိုး သံလိုလို၊ မီးရွဴး၊ မီးပန္းေပါက္သံေတြ ႀကားရျပီဆိုလွ်င္ အိမ္ျပင္ေျပးထြက္ကာ ေငးႀကည့္ရတာ အေမာ။ တန္ေဆာင္မုန္းလ ေရာက္တိုင္း ကြ်န္ေတာ့္ ရင္ခံုသံေတြ ေႏြးေထြးဆဲ။ အဲဒီခံစားမႈေလးကုိ ကြ်န္ေတာ္ ႏွစ္သက္သည္။ ကုန္လြန္ခဲ့ေသာ တန္ေဆာင္တိုင္မ်ားစြာကို သတိရဆဲ။ တမ္းတျခင္းႏွင့္အတူ ျဖတ္ေက်ာ္ရမယ့္ အခ်ိန္မ်ားအတြက္ ရင္ခံုသံျမန္ဆဲ။ ေနာင္လာမယ့္ တန္ေဆာင္တိုင္မ်ား အတြက္ ငတ္မြတ္စြာ ေစာင့္စားဆဲ။

ခံစားမႈမ်ားစြာကုိ ရင္မွာပိုက္ရင္း