မွတ္မွတ္ရရ အိမ္ျဖဴေတာ္

ပို႔စ္တစ္ခုမွာ ထိုင္လို႔ေကာင္းတဲ့ ဆိုင္အေၾကာင္း ေရးၾကမယ္ဆိုတာနဲ႔ ထိုင္ခဲ့ဖူးတဲ့ ဆိုင္ကို ကြ်န္မသြားသတိရ
မိတယ္။ (၁၀)တန္းအထိ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ကို ေကာင္းေကာင္း မထိုင္ခဲ့ဖူးပါဘူး။ ရွက္လို႔ေတာ့ မဟုတ္ဘူး။ အဓိက က သူငယ္ခ်င္း အေပါင္းအသင္း နည္းလို႔ပါ။ (၁၀)တန္းေအာင္ျပီး တကၠသုိလ္တက္ဖို႔ တန္းစီ ေစာင့္ေနရတဲ့ ေခတ္မွာ မနက္တိုင္းလိုလို လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ ထိုင္ဖို႔ အေၾကာင္းဖန္လာပါတယ္။ အားအား ယားယား၊ နားနားေနေန မေနတတ္တဲ့ ကြ်န္မ (၁၀)တန္းေအာင္ေတာ့ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ ပန္းျခံေဘးက ၀ိုင္အမ္စီေအမွာ စားပဲြတင္ တင္းနစ္ သြားကစားျဖစ္ခဲ့တယ္။ ၀ိုင္အမ္စီေအရဲ႕ ျခံ၀င္းက်ယ္ၾကီးထဲမွာ "အိမ္ျဖဴေတာ္" ဆိုတဲ့ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ေလး ရွိတယ္။ ကားလမ္းနဲ႔ အနည္းငယ္ေ၀းျပီး တိတ္တိတ္ ဆိတ္ဆိတ္နဲ႔ ေငးလို႔ေကာင္း၊ ထိုင္လို႔ေကာင္းတ့ဲ အိမ္ျဖဴေတာ္မွာ လူျပတ္တယ္လို႔ မရွိခဲ့ပါဘူး။

မနက္တိုင္း ေဘာလံုးသြားကစားရင္ ကြ်န္မရဲ႕ မနက္စာကို အိမ္ျဖဴေတာ္မွာပဲ ျပီးလိုက္တာ မ်ားတယ္။ တစ္ခါခါ
ညေနပိုင္း တရုတ္ေက်ာင္းလစ္ျပီး ေဘာလံုး သြားကစားျဖစ္ခဲ့ရင္ အိမ္ျဖဴေတာ္က ခ်ဳိစိမ့္ဟာ ကြ်န္မရဲ႕ ေနာက္
ပိတ္ဆံုး အစာေလးေပါ့။ ေဘာလံုး မကစားျဖစ္တဲ့ ေန႔ေတြမွာလည္း သူငယ္ခ်င္းေတြ စုမိျပီဆိုရင္ အိမ္ျဖဴေတာ္ကို ကြ်န္မတို႔ ေရာက္သြားတတ္ၾကတယ္။ အစားအစာနဲ႔ လက္ဖက္ရည္က ေကာင္းသလို စားပဲြထိုးေတြကလည္း ေဖာ္ေရြျပီး ဆိုင္ရွင္ကလည္း သေဘာေကာင္းပါတယ္။ ကိုယ္ၾကိဳက္တဲ့ သီခ်င္းေတြ ဖြင့္ခိုင္းလို႔ ရသလို၊ ကိုယ္ေခြနဲ႔ ဖြင့္ခိုင္းလို႔လဲ ရတယ္။

၀ိုင္အမ္စီေအ သြားရင္ အျမဲတမ္း ျပိဳင္ဘီးနဲ႔ ကြ်န္မသြားျဖစ္တယ္။ မွတ္မွတ္ရရ ညေနခင္းတစ္ခုမွာ သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔ ေဘာလံုးကစားျပီး သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္နဲ႔ သြားစရာရွိလို႔ ရံုထဲကေန ကြ်န္မတို႔ ေစာေစာ ထြက္လာခဲ့ၾကတယ္။ ျပိဳင္ဘီး ေသးေသးေလးမွာ ကြ်န္မတို႔ ႏွစ္ေယာက္ စီးမလို႔ပါပဲ။ သူငယ္ခ်င္းက ကြ်န္မကို တင္မယ္ဆိုလို႔ သူ႔ကို နင္းေစတယ္။ ကြ်န္မရဲ႕ စက္ဘီးအထာကို သူမသိလို႔ ထင္ပါရဲ႕... ရံုကေန အရွိန္နဲ႔ နင္းထြက္လာတဲ့ စက္ဘီးက ဘီး သံုး...ေလးလွိမ့္စာပဲ ရွိေသးတယ္။ "ေခ်ာက္..ေခ်ာက္" ဆိုတဲ့ ခ်ိန္းၾကိဳး ညႇပ္သံနဲ႔အတူ ဘိုင္းဆိုတဲ့ အသံက မေရွးမေႏွာင္း ထြက္လာခဲ့တယ္။ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္က လူေတြအားလံုးရဲ႕ မ်က္စိက သဲေပၚကို လဲက်သြားတဲ့ စက္ဘီးနဲ႔ စက္ဘီးေအာက္မွာ ပိေနတဲ့ ကြ်န္မတို႔ ႏွစ္ေယာက္ဆီမွာေပါ့။
လူမရွိ သူမရွိတဲ့ ေနရာမွာ လဲရင္ေတာ့ ဘာမွ မျဖစ္ပါဘူး။ ခုဟာက လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ ေရွ႕တည့္တည့္မွာ..
ဘယ္ေျပာေကာင္းမလဲ အပ်ဳိေလး ကြ်န္မတို႔ႏွစ္ေယာက္ လူေတြအမ်ားၾကီး ထိုင္ေနတဲ့ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္
ေရွ႕မွာ မ်က္ႏွာကို ဘယ္နားသြားဖြက္ ထားရမွန္းေတာင္ မသိေတာ့ဘူး။ ရွက္ရွက္နဲ႔ ဘယ္လို ထျပီး ဘယ္လို
လုပ္လိုက္တယ္ မသိဘူး.. သတိရလို႔ ၾကည့္လိုက္ေတာ့ မင္းလမ္းေပၚကို ကြ်န္မတို႔ ေရာက္ေနပါျပီ။

အခုေတာ့ ၀ိုင္အမ္စီေအေရွ႕မွာ အိမ္ျဖဴေတာ္လည္း မရွိေတာ့ပါဘူး။ ဆိုင္ကို ရံုေနာက္ေရြ႔ျပီး နာမည္ အသစ္ တစ္ခု ေျပာင္းလိုက္ပါျပီ။ ၀ိုင္အမ္စီေအရဲ႕ ျခံ၀င္းက်ယ္ၾကီးထဲမွာလည္း တိုက္ခန္းအသစ္ေတြ ေဆာက္ျပီး စတိုးဆိုင္ေတြ လုပ္လိုက္ၾကျပီ (၂၀၀၁ ျပန္တုန္းက ေဆာက္ေနဆဲပါ)။ ရံုထဲမွာ တင္းနစ္ခံုေတြ ရွိေသးလား... ၾကက္ေတာင္ေတြ ရိုက္ေသးလား ဆိုတာကိုေတာ့ ကြ်န္မ မသိေတာ့ပါဘူး။ အရာအားလံုးဟာ အခ်ိန္နဲ႔ ေျပာင္းလဲေနေပမဲ့ ကြ်န္မဘ၀မွာ ရွိခဲ့ဖူးတဲ့ အမွတ္တရေတြကေတာ့ အခ်ိန္ရဲ႕တိုက္စားျခင္းကို မခံခဲ့ရ ပါဘူး။ အားလံုးဟာ မွတ္မွတ္ရရရွိေနဆဲပါ.....

ႏိုင္းႏိုင္းစေန