ကြ်န္မသိတဲ့ ခ်ယ္ရီ

(၁)ႏွစ္အရြယ္ ေတာင္ၾကီးေရာက္စက ေတာင္ၾကီးဟိုတယ္နဲ႔ လမ္းေလွ်ာက္ရင္ (၁၅) မိနစ္ပဲ ေ၀းတဲ့ ေနရာမွာ ကြ်န္မေနခဲ့တယ္။ ဆိတ္ျငိမ္ရပ္ကြက္ျဖစ္ျပီး အားလံုးဟာ ျခံနဲ႔၀င္းနဲ႔ပါပဲ။ ယူကလစ္ပင္၊ ခ်ယ္ရီပင္၊ ထင္ရွဴးနဲ႔ ေထာပတ္ပင္ကို ရပ္ကြက္လမ္းတကာမွာ ေတြ႔ရတတ္တယ္။ အထူးသျဖင့္ ဟိုတယ္၀င္းထဲမွာ ခ်ယ္ရီပင္နဲ႔ စိန္ပန္းျပာကို အမ်ားဆံုးေတြ႔ရတယ္။ ငယ္ငယ္တုန္းက ညေနပိုင္းဆိုရင္ ဟိုတယ္၀င္းထဲ မၾကာခဏေရာက္ျဖစ္တယ္။ ေလအလႊင့္မွာ ေၾကြက်လာတဲ့ သစ္ရြက္ ဒါမွမဟုတ္ ပန္းပြင့္ေတြကို ေျမမက်ခင္ ဖမ္းမိရင္ ကံေကာင္းတယ္လို႔ ၾကားဖူးတာေၾကာင့္ ေႏြဆိုရင္ စိန္ပန္းျပာေတြ လိုက္ေကာက္၊ ေဆာင္းဆိုရင္ ခ်ယ္ရီပြင့္ ခ်ယ္ရီသီးေတြ လိုက္ေကာက္နဲ႔ ကြ်န္မေပ်ာ္ခဲ့ပါတယ္။

ခ်ယ္ရီရြက္ေတြကို ခူယားေတြက အရမ္းၾကိဳက္တာပဲလား မသိဘူး။ ေဆာင္းမ၀င္ခင္ ခ်ယ္ရီပင္ေပၚမွာ ခူယားေတြဟာ အရြက္ေတြနဲ႔ လံုးေထြးေနတာကို ေတြ႔ရတတ္တယ္။ ေဆာင္း၀င္ရင္ အရြက္ေတြ အကုန္ေၾကြျပီး ဖူးတံေလးေတြ ထြက္လာတယ္။ ပန္းေတြပြင့္ျပီး အသီးေလးေတြ သီးခ်ိန္မွ အရြက္ေတြဟာ ျပန္ထြက္လာ တတ္တယ္။ ဒါေၾကာင့္ ခ်ယ္ရီပြင့္ခ်ိန္မွာ ခ်ယ္ရီပင္ရဲ႕ တစ္ပင္လံုးဟာ အစိမ္းေရာင္ အရြက္ကို မေတြ႔ရဘဲ ပန္းေရာင္အပြင့္ေတြနဲ႔ ေ၀ဆာေနတယ္။ ခ်ယ္ရီေတြက တစ္ကိုင္းမွာ ၃ မွ ၅ အထိ အပြင့္ေတြ စုျပီး ပြင့္ၾကတယ္။ ပန္းပြင့္ေတြက အပန္းေရာင္ ေတာက္ေတာက္ျဖစ္ျပီး ညိဳးႏြမ္းျပီး ေၾကြခါနီးရင္ ေဖ်ာ့ကုန္ၾကတယ္။

ခ်ယ္ရီသီးေတြက ထြက္စမွာ အစိမ္းေရာင္ျဖစ္ျပီး မွည့္ရင္ တေျဖးေျဖးနဲ႔ ခရမ္းေရာင္ဖက္ကို ေျပာင္းလာတယ္။ သေျပသီးနဲ႔ ခပ္ဆင္ဆင္ပါ။ တစ္ခ်ဳိ႔အသီးေတြက ဖန္ျပီး တစ္ခ်ဳိ႕ကခ်ဳိပါတယ္။ ငယ္ငယ္တုန္းက ခ်ယ္ရီသီးေတြကို ဆိုးေဆးအျဖစ္ ကြ်န္မတို႔ ေဆာ့ကစားခဲ့ၾကတယ္။

အရင္တုန္းက ေဆာင္းဆိုရင္ ေတာင္ၾကီးတစ္ျမိဳ႔လံုးကို ပန္းေရာင္နဲ႔ လႊမ္းထားသလိုပဲ ေတာင္ေပၚတစ္ေၾကာလံုး ခ်ယ္ရီေတြနဲ႔ ေ၀ေနခဲ့တယ္။ ေႏြဆိုရင္လည္း ဘယ္ေနရာ ၾကည့္ၾကည့္ စိန္ပန္းျပာေတြနဲ႔ မိုးတြင္းဆိုရင္လည္း ေျမမွာ ကပ္ေပါက္တဲ့ အပန္းေရာင္၊ အျဖဴေရာင္ မိုးဆန္းပန္းေတြနဲ႔ ေတာင္ၾကီးျမိဳ႔က အလွၾကီး လွေနတတ္တယ္။

၂၀၀၁ ဇန္န၀ါရီ အိမ္တစ္ေခါက္ျပန္တုန္းက ခ်ယ္ရီေတြကို သိပ္မေတြ႔ရေတာ့ပါဘူး။ စား၀တ္ေနေရးအတြက္ သစ္ပင္ခိုးခုတ္ၾကတဲ့ လူေတြကိုပဲ အျပစ္တင္ရမလား၊ ေျပာင္းလဲလာတဲ့ ကမာၻ႔အပူရွိန္ကိုပဲ အျပစ္တင္ရမလား.. ကြ်န္မလည္း မေျပာတတ္ေတာ့ပါဘူး။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ေတာင္ၾကီးဆိုရင္ ခ်ယ္ရီ... ခ်ယ္ရီဆိုရင္ ေတာင္ၾကီးရဲ႕ အထိမ္းအမွတ္အျဖင့္ တည္ရွိေနဦးမွာပါပဲ။