ဒုိးလံုး

ဒုိးလံုး ဒုိးလံုး ဒုိးလံုး...
ဒီေန႔အထိ ေတာင္ႀကီးၿမိဳ႔ရဲ့ ဘယ္ရွိဳးမွာမဆုိ ဘယ္သူပဲဆုိဆုိ
အခုခ်ိန္အထိ ၾကားေနရဆဲ ပရိသတ္ေတြရဲ့အသံ...
အားလံုးအားလံုး သူ႔ကုိခ်စ္ခင္ျမတ္ႏုိးစြာနဲ႔ မေမ့ႏုိင္ၾကေသးဘူး...
အလြမ္းမေျပႏုိင္ၾကေသးဘူး...

သူ႔သီခ်င္းေတြကုိ နားေထာင္ရင္း သူနဲ႔ အမွတ္တရတခ်ိဳ႔ကုိ ျပန္သတိရမိတယ္...
ပထမဆံုး သူအေခြစထြက္ေတာ့ (၁၉၉၇ ထင္တယ္)
အေခြကာဗာကုိ ၾကည့္ၿပီး ဘယ္လုိႀကီးပါလိမ့္လုိ႔ ေတြးမိတယ္...
ျမင္ေနၾက ကာဗာေတြလိုမွ မဟုတ္ပဲ...
မိန္းမႀကီးတေယာက္ ေခြေခါက္ၿပီး ကေနလိုက္တာ...
အရိုးထိေအာင္ရူး ဆုိတဲ့ album title နဲ႔ေတာ့ အံကုိက္ပါပဲ...

စစခ်င္း နားေထာင္ေတာ့ စာသားေတြကလဲ အဆန္းေတြ...
လက္မခံႏုိင္ဘူး...ဒါေပမယ့္
ထပ္ၿပီးနားေထာင္ခ်င္လာေအာင္ေတာ့ ဆြဲေဆာင္ထားေသးတယ္...
အဲလိုနဲ႔ နားထဲ မ၀င့္တ၀င္အခ်ိန္မွာ
ဒီဇင္ဘာ ခရစ္စမတ္ပြဲဆုိၿပီး တုိင္းရင္းသားေပါင္းစံု church မွာ
unplugged show လုပ္တယ္...
၁၀တန္းဆုိေတာ့ စာေတြက်က္ရတာ ေမာတယ္
စိတ္ေျပလက္ေပ်ာက္လုိ႔ အေၾကာင္းျပၿပီး သြားၾကည့္တာေပါ့
ဆုိတဲ့လူေတြလဲ ေတာ္ေတာ္မ်ားပါတယ္...
ဒုိးလံုးကေတာ့ ေနာက္ဆံုးေပါ့...
သူလဲတက္လာေရာ ဟာ...ဆုိၿပီး ေၾကာင္ေငးသြားမိတယ္...
ဘ၀မွာ တခါမွ မျမင္ဖူးတဲ့ live performance ကုိ ျမင္လိုက္ရတာ...
ထုိင္ခံုေပၚမွာ ထုိင္ၿပီး သီခ်င္းနဲ႔အတူ စီးေမ်ာေနတဲ့ပံုမ်ား
သူရယ္ သီခ်င္းရယ္ အရာရာအားလံုးရယ္ တသားထဲက်ေနသလိုပဲ...
အဲဒီအခ်ိန္ကစလို႔ သူသီခ်င္းေတြရဲ့ အဖြဲ႔အႏြဲ႔ အလွည့္အေျပာင္း ဖန္တီးမႈေတြေအာက္
သူ႔အႏုပညာကုိ အရမ္းကို ရူးသြပ္ခဲ့ပါတယ္...

တၿမိဳ႔ထဲေနေတာ့ သူနဲ႔ မၾကာခဏ လမ္းမွာ ခလုတ္တုိက္မိတတ္တယ္...
မွတ္မွတ္ရရ မနက္ခင္း ျမဴခုိးေတြပိတ္ေနၿပီး ေအးစက္ေနတဲ့အခ်ိန္
အိမ္နားက ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းေလးရဲ့ တံခါး၀ေရွ့မွာ
ဂ်ာကင္အက်ၤ ီထူႀကီး နဲ႔ လက္ႏွစ္ဖက္ထဲ ေလေႏြးေႏြးေလးမႈတ္ထုတ္ၿပီး
တစံုတရာကုိ ေမွ်ာ္ေနတဲ့ပံုမ်ိဳးနဲ႔ လာလာေစာင့္ေနတတ္တယ္...
လူငယ္ေလးတေယာက္ရဲ့ အခ်စ္ဇာတ္လမ္းေလး တပုဒ္ေပါ့...

ရန္ကုန္ကုိေရာက္ေတာ့ သူနဲ႔ လူခ်င္းေတြ႔တယ္ဆုိရံုေလး ဆံုျဖစ္တယ္...
စင္ေပၚမွာ လူေတြကုိ ရူးသြပ္ေလာက္ေအာင္ ဖမ္းစားႏုိင္တဲ့ ဒုိးလံုးက
အျပင္ေလာကမွာေတာ့ သိပ္ရွက္တတ္တဲ့ လူေအးတေယာက္ပါပဲ...

သူ႔ရဲ့ တဖက္တည္း ၈ေပါက္လား မသိ
ေဖာက္ထားတဲ့ နားေပါက္ကုိလဲ အေငးသားၾကည့္မိတယ္...
စာရြက္ဆုိရင္ ျပတ္က်ေလာက္ၿပီ ဆုိတဲ့အေတြးနဲ႔ေပါ့...

သူမွ်ေ၀ဖူးတဲ့ အေတြးတခု...
သူ႔အေမက သူ႔ကုိေျပာတဲ့စကားလို႔ ေျပာပါတယ္...
လူ႔သက္တမ္းက အႏွစ္ ၆၀ ဆုိရင္
ဒီေလာကႀကီးမွာ အသက္ရွင္ခြင့္က ရက္ေပါင္း ၂၁ ၉၀၀ (တႏွစ္မွာ ၃၆၅ရက္)
အဲဒီတုန္းက အသက္ ၂၀ဆုိေတာ့ ရက္ေပါငး္ ၇၃၀၀ ေနခဲ့ၿပီးၿပီ...
ရက္ေပါင္း ၁၄၆၀၀ ပဲ က်န္တယ္...
ေနခြင့္ရတဲ့ အခ်ိန္ဆုိတာ တုိတုိေလးရယ္...
ကုိယ္တန္တယ္ထင္တာကုိသာလုပ္ တဲ့...
သူ႔ရဲ့ အဲဒီစကားတခုေၾကာင့္ ဒီေန႔ ဒီအခ်ိန္အထိ
ခ်စ္တဲ့ဂီတနဲ႔ ဆက္အသက္ရွင္ျဖစ္ေနတယ္...

ဒါေပမယ့္ ဒုိးလံုးေရ...
မင္း အသက္ ၂၅ႏွစ္အထိ လုပ္ခဲ့တဲ့အလုပ္ေတြကို
ငါ အသက္ ၇၅ႏွစ္အထိ လုပ္ခြင့္ရရင္ေတာင္ မမွီႏိုင္ပါဘူး...
ဒီအတြက္ေၾကာင့္ ဒီေန႔ ဒီအခ်ိန္အထိ
ငါမင္းကုိ ခ်စ္ဆဲ...ေလးစားဆဲ...ျမတ္ႏုိးဆဲ...ကုိးကြယ္ဆဲ...