အတိတ္က အမွတ္တရမ်ား

လူေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားက တကၠသိုလ္ဘ၀ကို ျပန္ေျပာင္း ေအာက္ေမ့ေလ့ ရွိၾကေပမယ့္ က်မကေတာ့ တကၠသိုလ္ ေက်ာင္းသား ဘ၀ထက္ အထက္တန္း ေက်ာင္းသား ဘ၀ကိုု အလြမ္း ပိုမိပါတယ္။

ဘယ္ေက်ာင္းကလဲလို႔ ေမးရင္ ထ (၄)က လို့ အျမဲ ဂုဏ္ယူစြာ ေျပာႏိုင္ေအာင္ပဲ ေတာင္ၾကီး အ.ထ.က (၄) က ေတာင္ၾကီးျမိဳ့ ဂုဏ္ေဆာင္ ေက်ာင္းတစ္ေက်ာင္း ဆိုရင္ မမွားဘူး ထင္ပါတယ္။

အ.ထ.က (၄) ရဲ့ ေက်ာင္းေတာ္ရိပ္ကို ငါးတန္းေက်ာင္းသူ အျဖစ္နဲ႔ စတင္ ခိုလွဳံခဲ့တယ္။ အလြန္စည္းကမ္းၾကီးတဲ့ ေက်ာင္းအုပ္ ဆရာမၾကီး ေဒါေအးခ်စ္ကို အရင္ဆုံး သိခဲ့ရတယ္။ ဆရာမၾကီး ေက်ာင္းတစ္ပါတ္ လွည့္ၾကည့္ လိုက္ရင္ ေက်ာင္းၾကီး တစ္ေက်ာင္းလုံး အပ္က်သံေတာင္ မၾကားရေအာင္ တိတ္သြားခဲ့တယ္ ဆိုရင္ ဘယ္ေလာက္ စည္းကမ္းၾကီးတယ္ ဆိုတာ မွန္းၾကည့္လို႔ ရမွာပါ။

ေတာင္ၾကီးမွာ ေက်ာင္းတက္ရတာနဲ႔ တျခားျမိဳ့ေတြမွာ ေက်ာင္းတက္ရတာနဲ႔ အဓိက ကြာျခားခ်က္ကိုေတာ့ တန္ေဆာင္တိုင္ ေရာက္တိုင္း ေမ့ႏိုင္ၾကမွာ မဟုတ္ပါဘူး။ တန္ေဆာင္တိုင္နား နီးရင္ ေတာင္ၾကီးက ေက်ာင္းသားေတြကို ဘယ္လိုမွွ စာက်က္ခိုင္းလို႔ မရေတာ့လို႔ ဆရာမအားလုံး စိတ္ညစ္ၾကရတယ္။ အားလုံးရဲ့ စိတ္က ဘုံကထိန္ဆီ ေရာက္ေနျပီေလ။ အားလုံးက ဒီတစ္ႏွစ္ ဘာအရုပ္ ခ်ိဳးမယ္။ တစ္ျခားေက်ာင္းထက္ ဘယ္လို သာေအာင္ လုပ္မယ္ဆိုတာ ေန႔မအား ညမအား စဥ္းစားေနၾကတယ္။ ဘုံကထိန္က အတန္းထဲက ေက်ာင္းသားေတြကို ပိုျပီး စည္းလုံးေစခဲ့တယ္။ ဒီလို အေတြ႕ အၾကဳံမ်ိဳးကို တျခား ဘယ္ျမိဳ့က ေက်ာင္းသားမွ ရႏိုင္မွာ မဟုတ္ဘူးလို႔ က်မထင္တယ္။

ခ်ယ္ရီဆိုလို႔ က်မ မွတ္မိသေလာက္ ၆တန္း ၇တန္းေလာက္အထိ ေက်ာင္းထဲမွာ ခ်ယ္ရီပင္ အခ်ိဳ႕ ရွိခဲ့တယ္။ ခ်ယ္ရီပန္းေတြ ပြင့္ခ်ိန္ေရာက္ရင္ ဆရာမေတြေကာ ေက်ာင္းသားေတြပါ ခ်ယ္ရီပန္းေတြ အလုအယက္ ခူးခဲ့ၾကဖူးတယ္။ ေနာက္ပိုင္းေတာ့ အမွဳမဲ့ အမွတ္မဲ့ ျဖစ္သြားခဲ့ပါတယ္။ ေက်ာင္း၀င္းထဲမွာ ခ်ယ္ရီပင္ေတြ ရွိေသးလားဆိုတာ အခုမွ ျပန္စဥ္းစားမိတယ္။

P.S ေက်ာင္းရဲ့ပုံကို တင္ေပးခ်င္ေပမယ့္ ေက်ာင္းနဲ႔ ေ၀းတဲ့ တစ္ေနရာမွာ ေရာက္ေနလို႔ မတင္ေပးႏိုင္လိုက္ဘူး။